สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาว Steemit ทุกคน
วันนี้วันหยุดของลูกชาย ใช้วันหยุดสบายๆ ปั่นจักรยานเล่นวนไปค่ะ นั่งมองลูกแล้วนึกถึงความหลัง
เมื่อก่อนตอนเด็กๆให้เค้าปั่นจักรยานสี่ล้อ มีล้อเล็กๆด้านหลังกันล้ม พ่อแม่ก็คอยจับประคองตลอด คือกลัวทั้งคู่ทั้งแม่และลูก พอโตมาหน่อยก็ถอดล้อออกให้ เริ่มปั่นได้บ้าง ล้มบ้าง จูงบ้าง ขยับมาอีกนิดพอตัวโตขึ้นก็เปลี่ยนเป็นคันใหญ่ คันสูงขึ้นกว่าเดิมให้มาเรื่อยๆ
ย้อนคิดกลับไป ถ้าลูกกลัวล้มอยู่แบบนั้นเหมือนในวันแรกๆ ที่ไม่ยอมให้พ่อกับแม่ปล่อยมือจากรถ วันนี้ลูกก็คงปั่นรถจักยานไม่ได้สักที...
พ่อแม่เองบางทีก็ห่วงเค้าเกินไป บางครั้ง ยอมให้ลูกเจ็บจากการล้มบ้างก็ดี
วันนี้เค้าจะปั่นจักรยานได้อย่างมั่นใจ รู้จักการทรงตัว การเคลื่อนไหวที่จะไป หรือ หยุด ให้เค้าได้ตัดสินใจเอง เราคอยแลดูและดูแลห่างๆก็พอค่ะ
การปั่นจักรยานก็คงไม่ต่างกับการใช้ชีวิตในประจำวันของเรา ยอมหัดทำอะไรใหม่ๆบ้าง เรียนรู้อะไรใหม่ๆบ้าง คิดค้น ทำสิ่งใหม่ๆ แรกๆก็คงกลัว ตื่นเต้น กลัวทำไม่ได้ กลัวล้มเหลวกันทุกคน แต่พอผ่านประสบการณ์นั้นมาได้เราจะยิ้มได้ร่าเริงเชียวล่ะ
เหมือนคำที่ลูกชายพูดตอนปั่นจักรยานเป็นใหม่ๆว่า
"รู้งี้ให้ป๋ากับแม่ปล่อยมือจากรถตั้งนานละ "
ทุกคนมีก้าวแรกเสมอ ไม่ก้าวสักทีก็เดินไม่ถึงไหน จริงไหมคะ?
เป็นกำลังใจให้ทุกคนเริ่มต้นใหม่เสมอนะคะ💕
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
ทิพย์