W mojej rodzinnej wiosce, Goczałkowicach-Zdroju, jest jezioro. W zasadzie jest to zbiornik retencyjny, który zaopatruje w wodę sporą część Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego. Jest on na tyle duży, że jak byłem dzieckiem to myślałem, że jest to morze. Zwłaszcza, że była plaża i muszle.
Jezioro Goczałkowickie zajmuje dokładnie 2/3 gminy Goczałkowice-Zdrój. Wody jest jednak dużo więcej, bo są też stawy: Zabrzeszczak, Rontok i Maciek. Ten ostatni jest przecięty linią kolejową, co stanowi chyba najciekawszy odcinek trasy Katowice - Bielsko-Biała. Bardzo lubię ten krajobraz. Staw, wyspa piratów, w tle góry...
Wyspa zawsze mnie intrygowała, emanowała tajemniczością. Zdawała się być niedostępna. Zwłaszcza w czasach mojego dzieciństwa, kiedy nie było Internetu i bez zorganizowania ekspedycji nie sposób było dowiedzieć się, co na niej jest. Jako dziecko podejrzewałem, że piraci.
Na wyspę nigdy się nie wybrałem. Dziś jednak wiem (dzięki wujkowi Google, a przede wszystkim droniarzom), że jest ona okupowana przez ptaki, więc pewno nie należy do najczystszych. Ogólnie nic ciekawego. Nie ma tam żadnych piratów. Cóż, chyba jednak wolałem tajemniczą nieświadomość. Poniżej kilka zdjęć okolicy.
Wszystkie zdjęcia zostały wykonane 10 lutego 2014 roku. Dziś spokojnie można je zaklasyfikować jako "archiwalne", bo okolica trochę się zmieniła. Przede wszystkim wyremontowano dworzec. W 2013 roku, po ponad dekadzie straszenia, przejęła go gmina. Na początku 2016 roku wyglądał on tak jak na załączonym poniżej filmie.
W 2020 roku dworzec goczałkowicko-zdrojowy (bo w Goczałkowicach są dwie stacje) został "Dworcem Roku". Najlepsze jest to, że rok później PKP rozpoczęło wielkie prace na trasie i stacja została wyłączona z użytku. Od 2 lat nie zatrzymują się na niej pociągi.
Efekt jest taki, że dworzec znów stoi pusty. Wcześniej działało w nim Centrum Obsługi Ruchu Turystycznego. Był nawet escape room (Komnata Rycerza Goczała). Tymczasem powrót życia uzależniony jest od remontu, którego końca nie widać...