Captain: We're waiting for the coordinates, sir.
Center: Coordinates; 1-0-0-0, 1-0-1-0-1-0-1. Take what you need to find at these coordinates, and do not harm any living creature. That's the order!
Captain: Understood.
They were moving through the void. Deep darkness. Nothing else. Nothing was visible on the spacecraft's radar and windshield. The coordinates were 1.5 million light-years away. The estimated time of arrival was 35 days. The substance they were ordered to find was Promethium. If enough of this substance was found, a great miracle would come true.
It is planned to produce a mirror telescope with all the Promethium they will take back to Earth. This mirror telescope, which will be used to observe the depths of space, will be used to study planets close to Earth. It will also map the distant parts of space that have not yet been seen. Of course, if the targeted amount of Promethium is available on the planet they are going to and if they can take the Promethium.
The crew consisted of 12 people, all experts in their fields. Most of them were engineers, including three chemistry professors and a cultural scientist. After 35 days, the plan should have run smoothly.
Days passed. 34 days have passed. In this process, everyone worked harmoniously and was faithful to the plan. When they entered the 35th day, stress and excitement were felt at the same time. They were close to the coordinates 1-0-0-0, 1-0-1-0-1-0-1 and the planet was in front of their eyes.
This spaceship, called Vision, was an engineering marvel that had been traveling in space for months. Thanks to its powerful engines, it could travel long distances very quickly. It was also very comfortable for the people who worked here. They had many different types of equipment to save energy. It was designed for 12 people and more.
As they approached the coordinates, the speed was reduced by the order of the captain at the appropriate distance. No conscious human-like creature was encountered during the reconnaissance flights. Puddles, remnants of ice, and plants of different sizes were discovered. They approached the atmosphere and the radar once again scanned the surroundings. No difference was observed. The ship entered the atmosphere with great burning and noise.
The combustion in the atmosphere took a while, the layer was quite large, when they passed through everyone breathed a sigh of relief. When they looked at each other's faces, there was a sense of accomplishment in their eyes. At the appropriate speed, they proceeded to the appropriate place for landing. And they made a soft landing on barren land. Everyone did their final checks and a few teams went down for Prometyum. It was quite cold here.
They started searching the surrounding wasteland with three separate devices. The cold was palpable despite their protective suits. Beyond the temperature, the environment seemed very cold. The barren soil was gray, the frozen puddles were white and the distant tree-like vegetation was dark green.
Promethium was found in all three of the devices, and excavation work began quickly. The search devices were placed in more remote areas and they started looking for a place to expand the excavation. Only one device gave a positive answer. The excavation was heading in the direction of the plants and not toward the icy areas. Within hours, with the help of the machines, the excavation progressed and the promethium collected began to increase as they approached the plants. This was great news. More promethium meant bigger telescopes or more telescopes.
The captain was inside the ship, controlling it with computers. He sent a message to the center.
Captain: Promethium has been found at the given coordinates and extraction is underway, sir.
Center: Understood, Captain.
The captain continued to make the necessary checks. At this time, an earthquake occurred. The excavation work must have caused damage to the earth's crust because they were shaken by the earthquake. The machines were shut down. Cracks appeared in the earth and the cracks underneath where the spaceship was caused the spaceship to tilt on its side. The captain inside the ship was also affected by this earthquake, and the devices shut down by themselves. They came out immediately. Everybody was scared. The captain said that the devices had shut down, and people panicked and started asking questions to the captain. "If the ship doesn't work, how will we get back?" The captain replied, "Don't worry! Vision is a marvel of engineering. It will work again, and if it doesn't, they will come to rescue us, everything is under control." The captain saw no reason to worry, but this earthquake didn't look good.
They waited for a while, there was no movement or sound. The staff seemed agitated. After a while, the captain returned to the ship, pressed some buttons and the equipment started to work. Hearing the sound of the ship becoming operational, the workers also started their excavation machines and continued to move forward. The progress towards the plants continued. Instead of going deeper, the machines kept digging and collecting superficially, and they continued towards the plants.
As the captain reported the situation to the center and continued his checks, the machines approached what looked like a forest. These plants were dark green, leafless, without brown trunks like trees, and standing upright like bamboo.
As the machines approached this area, the engineers in charge of controlling the machines also approached. One of them, Philip, looked at these plants with curiosity. Philip had been away from home for days. He missed his home and his family very much. The plants reminded him of his home garden. He and his son had planted various plants in the garden, his wife would try to grow vegetables like tomatoes and cucumbers for breakfast, and sometimes they would eat the crops for breakfast or salads. For a moment Philip forgot that he was on an alien planet in space and became emotional. He approached these bamboo-like trees and reached out his right hand to touch them. His arm in the astronaut suit reached out and the glove with his fingers in it touched the tree. At that moment there was another earthquake.
This one was even stronger than the previous one. And there was another change. Philip's eyes opened wide. He began to tremble with fear. The plant he touched seemed to move. The tree grew taller and taller and taller. The plants in the interior began to merge. This was not a forest, these were not ordinary plants. The bamboo-like structures became the fingers of a hand, and the bamboo inside the forest joined together to form a huge trunk and a horrible face.
The captain barely made it out of the ship with the second earthquake. And the moment he stepped out the door, he saw the forest in the distance turn into a monster. That's when they realized they couldn't get out of here.
Kaptan: Sizden koordinatları bekliyoruz efendim.
Merkez: Koordinatlar; 1-0-0-0, 1-0-1-0-1-0-1. Bu koordinatta bulmanız gereken şeyden alın, ve hiç bir canlıya zarar vermeyin. Emir bu kadar!
Kaptan: Anlaşıldı.
Boşlukta ilerliyorlardı. Derin bir karanlık. Başka hiçbir şey yok. Uzay gemisinin radarında ve ön camında görünen hiç bir şey yoktu. Koordinatlar 1,5 milyon ışık yılı uzaktaydı. Varış tahmini 35 gün sonraydı. Bulmaları emredilen maddeyse Prometyumdu. Eğer bu madde yeteri kadar bulunursa çok büyük bir mucize gerçek olacaktı.
Dünya'ya götürecekleri tüm Prometyum'la aynalı teleskop üretilmesi planlanıyor. Uzayın derinliklerini gözlemlemeye yarayacak bu aynalı teleskop sayesinde Dünya'ya yakın gezegenler araştırılacak. Ayrıca uzayın henüz görülmeyen uzak kısmının haritası çıkarılacak. Tabii eğer hedeflenen miktarda Prometyum gittikleri gezegende varsa ve Prometyum'dan alabilirlerse.
Mürettebat 12 kişiden oluşmakta ve herkes alanında uzaman kişiler. Bir çoğu mühendisti içlerinde üç tane kimya profesörü ve bir tane de kültür bilimci yer almaktaydı. 35 günün sonunda plan sorunsuz bir şekilde işlemeliydi.
Günler geçti. 34 günü geride bıraktılar. Bu süreçte herkes plana sadık ve uyum içerisinde çalıştı. 35. güne girdiklerinde stres ve heyecan aynı anda hissediliyordu. 1-0-0-0, 1-0-1-0-1-0-1 koordinatlarına yaklaşmışlardı ve gezegen gözlerinin önündeydi.
Vision adlı bu uzay gemisi aylardır uzayda dolaşan bir mühendislik harikasıydı. Güçlü motorları sayesinde uzun mesafeleri çok hızlı bir şekilde gidebiliyordu. Ayrıca burada çalışanlar için oldukça konforluyduda. Enerjiden tasarruf etmeleri için bir çok farklı donanımları mevcuttu. 12 kişi ve daha fazlasına hizmet verebilir şekilde tasarlanmıştı.
Koordinatlara yaklaştıkça hız, uygun mesafede kaptanın emriyle azaltıldı. Keşif uçuşlarında insan benzeri bilinçli bir canlıya rastlanmamıştı. Su birikintileri, buz kalıntıları ve farklı boylarda bitkiler keşfedilmişti. Atmosfere yakınlaştılar ve radar bir kez daha etrafı taradı. Bir farklılık gözlenmedi. Gemi atmosfere büyük bir yanma ve gürültüyle giriş yaptı.
Atmosferdeki yanma biraz uzun sürdü, katman oldukça genişti, aştıklarında herkes rahat bir nefes aldı. Birbirlerinin yüzüne baktıklarında başarmışlık hissi gözlerinden okunuyordu. Uygun hızda, iniş için uygun yere ilerlediler. Ve çorak bir araziye yumuşak bir iniş gerçekleştirdiler. Herkes son kontrollerini yaptı ve Prometyum için birkaç ekip aşağıya indi. Burası oldukça soğuktu.
Üç ayrı cihazla çevredeki çorak alanda arama çalışmalarına başladılar. Soğuk, üzerlerindeki koruyucu kıyafete rağmen hissediliyordu. Sıcaklığın ötesinde çevre de çok soğuk görünüyordu. Çorak toprak gri renkteydi, buz tutmuş su birikintileri beyaz ve çok uzaktaki ağaç benzeri bitkiler koyu yeşil renkteydi.
Cihazların üçünde de prometyum bulundu, kazı çalışmalarına hızlıca başladılar. Arama cihazları daha uzak alanlara yerleştirildi ve kazı çalışmalarını genişletileceği yer aramaya başladılar. Sadece bir cihazdan olumlu cevap geldi. Kazı buzlu alanlara değilde bitkilerin olduğu yöne doğru ilerliyordu. Makinelerin yardımıyla saatler içinde kazı ilerlemiş ve toplanan prometyum bitkilere doğru yaklaşıldıkça artmaya başlamıştı. Bu harika bir haberdi. Çok fazla prometyum daha büyük teleskop ya da daha fazla sayıda teleskop üretmek demekti.
Kaptan geminin içerisindeydi ve kontrolleri bilgisayarlarla sağlıyordu. Merkeze mesaj yolladı.
Kaptan: Verilen koordinatta prometyum bulundu, çıkartma işlemi başlatıldı efendim.
Merkez: Anlaşıldı Kaptan.
Kaptan gerekli kontrolleri yapmaya devam etti. Bu sırada bir sarsıntı meydana geldi. Kazı çalışmaları yer kabuğunda hasara sebep olmuş olacak ki sarsıntıyla sarsıldılar. Makineler kapatıldı. Yeryüzünde çatlaklar meydana geldi ve uzay gemisinin olduğu yerin altındaki çatlaklar uzay gemisinin yan yatmasına sebep oldu. Geminin içindeki kaptan da bu sarsıntıdan etkilendi, cihazlar kendiliğinden kapandı. Derhal dışarı çıktılar. Herkes korkmuştu. Kaptan cihazların kapandığını söyledi, insanlar panik olmuştu ve kaptana sorular sormaya başladılar. " Cihazlar çalışmazsa, nasıl geri döneceğiz?" Kaptan cevap verdi, "Merak etmeyin! Vision bir mühendislik harikasıdır. Tekrardan çalışacaktır, eğer çalışmazsa da bizi kurtarmaya geleceklerdir, her şey kontrol altında." Kaptan endişelenmeye gerek görmüyordu ama bu deprem hiç hayra alamet durmuyordu.
Bir süre beklediler, etrafta bir hareket ve ses yoktu. Çalışan tedirgin görünüyorlardı. Kaptan bir süre sonra gemiye geri döndü, geminin bazı tuşlarına bastı ve cihazlar çalışmaya başladı. Geminin sesinin çalışır vaziyete geldiğini duyan çalışanlar da kazı makinelerini çalıştırdılar ve ilerlemeye devam ettiler. Bitkilere doğru ilerleyiş sürdü. Derine inmektense yüzeysel bir şekilde kazmaya ve toplamaya devam etti makineler ve bitkilere doğru hızla devam ettiler.
Kaptan durumu merkeze raporlayıp, kontrollerine devam ettiği sırada makineler orman gibi görünen alana yaklaşmışlardı. Bu bitkiler koyu yeşil renkte, ağaç gibi kahve rengi gövdeye sahip olmayan, bambu benzeri dik bir şekilde duran yapraksız yeşilliklerdi.
Makineler buraya yaklaşınca, makineleri kontol eden ilgili mühendislerde buraya doğru yaklaştı. İçlerinden biri, Philip, merakla bu bitkilere yaklaştı. Philip günlerden evinden uzaktaydı. Evini ve ailesini çok özlemişti. Bitkiler ona evinin bahçesini anımsatmıştı. Bahçede oğluyla beraber çeşitli bitkiler ekmişlerdi, karısı kahvaltılık domates salatalık gibi sebeleri bahçede yetiştirmeye çalışırdı bazen bahçeden çıkan mahsülleri kahvaltıda ya da salatalarda yerlerdi. Philip bir an uzaydaki yabancı bir gezegende olduğunu unuttu ve duygusallaştı. Bambuya benzeyen bu ağaçlara yaklaştı ve sağ elini uzattı dokunmak için. Astronot kostümü içindeki kolu uzandı ve parmaklarının içinde bulunduğu eldiven ağaca temas etti. İşte bu anda bir sarsıntı daha oldu.
Bu bir öncekinden daha da güçlü bir sarsıntıydı. Ve bunda bir değişiklik daha vardı. Philip'in gözleri kocaman açıldı. Korkudan tir tir titremeye başladı. Dokunduğu bitki hareket ediyor gibiydi. Ağaç uzadı, uzadı ve uzadı. İç kısımdaki bitkilerse birleşmeye başladı. Burası bir orman değildi, bunlar sıradan bitkiler değildi. Bambu benzeri yapılar bir elin parmakları halini aldı, iç kısımlardaki bambular birleşerek kocaman bir gövdeyi ve korkunç bir yüzü oluşturdular.
Kaptan ikinci sarsıntıyla gemiden dışarı kendini zor attı. Ve kapıdan çıkmasıyla uzaktaki ormanın bir canavara dönüştüğünü görmesi bir oldu. İşte o anda buradan çıkamayacaklarını anladılar.
