Hayaller, hayallerimi geçe çıktım bugün yola, sabahın ne o mübarek ufkuna kalabildim ne de hayır duasıyla başlayabildim güne. Sessizliğimde, varlığımda olmadı bugün, kimsesizlik bile kimliğe bürünmüşken, ben “neyim” sorusu ile çalkalanarak başladım hayata. Sözlerin de önemi yok, davranışların da…
Kimsesizlik nedir?
Yıllar var ki bir kılıcım, kapalı kında,
Kimsesizlik dört yanımda bir duvar gibi,
Mustaribim, bu duvarın dış tarafında
Şefkatine inandığım bir var gibi.
Sanıyorum saçlarımı okşuyor bir el,
Kıpırdanmak istemiyor gözkapaklarım,
Yan odadan bir ince ses diyor gibi “gel”
Ve hakikat bırakıyor hülyemı yarım.
Gözlerimde parıltısı bir bakır tasın,
Kulaklarım komşuların ayak sesinde,
Varsın gene bir yudum se veren olmasın,
Başucumda biri bana “su yok” desin de…
Kemalettin Kamu
Ölüme koşmak isterim bazen, geçmişte sıkışıp kalmış ruh halimin yansımaları olurcasına. Korkularım bile yok artık. Takıntı edercesine bulanıklıklar var bende. Denemelerim, yazılarım adı her ne olursa olsun karamalarım var sadece. Bunaldığımı hissediyorum. Yorulduğumu bile bilmiyorum aslında. Nasıl da saçmalaştırdım hayatı böyle. Kimse söz bile edemez oldu. Yorulmalar bile manasız.
Yaşıyor muyum? Evet!
Bakıyorum ama göremiyorum.
Duyuyorum ama anlayamıyorum.
Ağlıyorum ama gözyaşı yok.
Gülüyorum ama gözlerim sönük.
Soluyorum ama nefes alamıyorum.
Sessiz bir gemi misali dolanıyorum ama içimdeki fırtınaları farkeden yok.
Hayattayım ama ruhum sanki bedende yok.
Söyler misin
sence ben yaşıyor muyum?
Mine Gül
Sorduklarında mesela; “çok şükür” diyorum. Bu benim inancımdan mı yoksa ağız alışkanlığımı bilemiyorum. Kendimi sorgulayamaz oldum. Kendimi bilemez oldum. Sıkıştım. Küçük isteklerim bile yok oluyor artık, “ ölüme” kelime gözüyle bakıyorum. Beş harf tek kelime sadeliğinde, “Ne oldum ben” ve “Ne olacağım” Cevaplar karanlığın içinde simsiyah elbiseleri ile duruyor. Ben o karanlıkta ama olmuş dolaşıyorum. Elbet bir gün o cevaplara çarpacağım. Elbet bir gün!
Kimsesizlik nedir?
Minik, tatlı dokunuşlara ihtiyacı oluyor insanların. Ufak bir his, ufak bir dokunuş, yeniden güneşi gösteriyor. Hayat yeniden yoluna devam ediyor. Sözlerle değil, dokunarak hissetmek, ne mutlu! Ben bunu başaramıyorum, dokunamıyorum, sevgimi bedenimle değil, sözlerimle anlatıyorum. Bu da beni endişelendiriyor. Zira ben, gerçekten kimseyi sevmiyorsam, sevmenin ne olduğunu bilmiyorum. İsyan etmeden yol arıyorum.
Bilen, duyan, gören var mı? Bilinmezlerdeyim!
Sessizlik arıyorum, insanların olmadığı yalnızlık. Geçim sıkıntısından uzak, sözlere hükmedercesine.
Yorulma...
Kafam çok karışık, şu lanet olası dünya ne zaman bana gülecek. İnsanlara minnet etmekten sıkıldım.
Bıktım. Yorul…
Sevdiğim bir oyundan harika bir sahne.
İyi Seyirler...
