สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาว steemit
ช่วงนี้ bandwidth ติดลบติดๆกันสองสามวัน เข้ามาทีกระหน่ำโหวตลืมตัว เลยไม่ได้เขียนโพสต์เลย มีข้ออ้างเบี้ยวไปในตัว วันก่อนไปงานสีดำกับญาติที่บ้านสามี ลูกชายตัวดีไปด้วย
นั่งฟังสวดพระอภิธรรมไปสักพัก คุณชายก็สับปะหงกไป หลับๆตื่นๆ รู้สึกตัวตื่นมาที แม่ๆกินได้ยัง อ้าววว พาทานข้าวเย็นจากบ้านไปแล้วนะลูก มีหิวอีก คือชายชอบไปงานเพราะบอกแม่ว่ากะเพาะปลางานสีดำอร่อยดี มีงี้ด้วยอ่ะ พอเสร็จพิธีสวด ทางเจ้าภาพก็ตั้งโต๊ะกลมเชิญรับประทานอาหารร่วมกัน สวดทั้งหมดเจ็ดคืน เมนูอาหารคืนนั้นเป็นข้าวต้มกุ๊ยค่ะ มีไข่เค็ม ปลาเค็มทอด ถั่วคั่ว ผักกาดดอง และเครื่องเคียงอีก 2-3 อย่าง ตบท้ายด้วยของหวานขนมปะกิม คนละถ้วย อะไรเหาะคุณชายไปเลย คือถ่ายรูปมาเหมือนกันแต่ภาพดำและเบลอมาก ขออนุญาตยืมรูปจากอินเตอร์เน็ตมาประกอบนะคะ ภาพนี้ใกล้เคียงกับอาหารที่เรารับประทานมากที่สุดแล้ว
ระหว่างรับประทานอาหารเราก็ได้ยินเสียงบรรดาญาติผู้ตายกล่าวด้วยความเศร้าโศกเสียใจถึงการล่วงลับ เสียดายนั่น เสียดายนี่ ลูกหลานบางคนก็ยังร้องไห้ตาแดงบวมเป่งอยู่เลย เราฟังแล้วก็พลอยเศร้าและหดหู่ไปด้วยเหมือนกัน แต่วิญญานผู้ตายที่ล่วงลับคงไปสู่ภพภูมิที่ดีแล้วล่ะ เรียกว่าคนตายไปสบายแล้วจริงๆ มีแต่คนอยู่นี่ล่ะที่พากันทุกข์ ยังปล่อยวางไม่ได้
วกมาที่วงข้าวต้มต่อ ลูกชายชอบทานไข่เค็ม บอกว่าอร่อย ไข่แดงมันๆ ไข่ขาวไม่เค็มมาก อร่อยๆ มีการบอกให้แม่กลับมาทำไข่เค็มให้ทานด้วยอีกต่างหาก ความสุขของลูกในบรรยากาศซึมเศร้า พอทานกันเสร้จเราก็ชวนกันเดินกลับบ้าน คืองานต่างจังหวัดบ้านไหนสะดวกจัดงานที่บ้านก็ไม่ไปตั้งศพที่วัด สะดวกคนบ้านใกล้เรือนเคียง อาหารการกินก็แวะเวียนมาช่วยกันทำได้ เราเดินข้ามสะพานริมคลองสักพักเลาะๆไป 5 นาทีก็ถึงบ้านค่ะ บรรยากาศเย็นๆ ไฟสีขาวติดส่องสว่างตลอดทางให้รู้ว่ามีงานขาวดำ แต่ก็มีคนสัญจรไปมาไม่น่ากลัวเท่าไร ถึงบ้านก็อาบน้ำนอนกันตามปกติ ลูกหลับไปแล้ว แม่ก็ยังวนเวียนคิดเรื่องเกิดแก่เจ็บตายวนในหัวต่อไป
เช้ารุ่งขึ้นแม่ก็ยังไม่วายถึงถึงเรื่องการจากไปอยู่ดี ช่วงนี้ยังคิดถึงดำมี่หมาที่เพิ่งตายจากไปสัปดาห์ที่แล้ว เสียใจที่เค้าไม่ให้เราได้ดูแลแม้แต่ฝังศพให้เค้า ทำไมเค้าต้องหนีไปตายเงียบๆในป่า ให้เราตามหาไม่เจอ คงทรมานสุดๆ ในเฮือกสุดท้าย คิดเสียใจอยู่แบบนั้นหลายวันสุดท้ายก็ต้องทำใจให้ได้ ยังงัยเค้าก็ไม่กลับมาแล้วแน่นอน มองดูลูกชายตัวเองในวันนี้คงลืมดำมี่ไปแล้ว วันก่อนถามหา พอแม่บอกดำมี่ไม่อยู่แล้ว ลับตาไปไม่นานไม่เจอ ก็เลยติดเล่นกับเพื่อนใหม่อย่างเจ้าโบ้ต่อไป แถมมีลูกหมาแถวๆบ่อปลามาเพิ่มอีกตัวตั้งชื่อโก้ กลายเป็นมีหมาน้อย 2 ตัวเพิ่มมาให้หายเหงาแทนดำมี่ไปเลย
เด็กๆก็แบบนี้งอนกับเพื่อนแย่งของเล่นกันวันนี้ พอพรุ่งนี้เจอหน้ากันก็ลืมไปละว่าโกรธรึงอนกันอยู่ เคมีวัยเด็กคงเข้ากัน เล่นกันสนุกสนานตามเคย เป็นผู้ใหญ่หัดลืมง่ายเหมือนเด็กๆบ้างก็คงดีนะคะ ความสุขอยู่ใกล้แค่เอื้อม หัดปล่อยวางเสียบ้าง ช่างจดช่างจำไป บางทีหากไม่ได้ทำให้ใจเราเบาลง ก็ควร "ลืม" เสียบ้าง อะไรดีๆน่าจดจำค่อยเก็บไว้เตือนใจ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจและการติดตามค่ะ
ทิพย์