အခ်စ္စစ္ဆိုသည္မွာ
ကြ်န္ေတာ္ေပးထားေသာ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ကိုျမင္ျပီး ကိုကိုမိုးဟိန္းကေတာ့ အခ်စ္နယ္မွာ ဆရာတစ္ဆူလို႔ေတာ့ မထင္လုိက္ပါနွင့္ အရင္တစ္ပက္က ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေငြတာရီ၊ ၀တၴဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ထဲမွ ၀တၴဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ေျကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးမ်ား ေဘာင္ဘင္ခက္ခဲ့ရျပီး ယခုလို စီးစီးနင္းနင္း အခ်စ္စစ္ဆိုသည္မွာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
ေငြတာရီ ၀တၴဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္သည္ ပထမဆံုး ကြ်န္ေတာ္ဖတ္မိေသာ နိုင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာမ ေငြတာရီ၏ စာအုပ္ျဖစ္ပါသည္။
ယခင္က တက္ျကမ္းမ်ားသာ အဖတ္မ်ားခဲ့ျပီး ရသစာေပမ်ားကို မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေပ။လူငယ္ပီပီ တိုးတက္ျကီးပြားခ်င္စိတ္ကသာမ်ားခဲ့ေပသည္။ အသက္က ၂၄ ေက်ာ္လာ၍လားမသိ ရသစာေပမ်ားကို ခံတြင္းေတြ႔ေနျပီး ထူးထူးျခားျခား နွစ္ျခိဳက္မိေနျခင္းျဖစ္သည္။ မဆီမဆိုင္ ဘာေတြေရးေနမိမွန္းမသိ၊ ေပးထားေသာ ေခါင္းစဥ္နွင့္ လြဲသြားမည္စိုး၍ တိုတိုတုတ္တုတ္ လိုရင္းကိုသာဆက္ပါေတာ့မည္။
ကမၻာေရြ႕ေစေတာ့ ေ၀ဇင့္ကိုကား ကြ်န္ေတာ္ေမ့၍ မရနိုင္ေတာ့ပါ ……..
၀တၴဳတိုေလး၏ ေခါင္းစဥ္မွာ ေ၀ဇင္ ျဖစ္သည္။ ေ၀ဇင္ဆိုေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးသည္ ၂၃နွစ္ အရြယ္တြင္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ပါသည္။ ေ၀ဇင္ သည္ မိန္းမခ်င္းေငးရေလာက္ေအာင္ပင္ လွပနုပ်ိဳေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးျဖစ္ျပီး ပုရိသတို႔၏ အသဲကို ကိုင္လွဳပ္နိုင္ေသာ အလွထြဋ္ေခါင္ နတ္မိမယ္ေလးတစ္ပါး ကဲ့သို႔ပင္ ေခ်ာေမာလြန္းလွေပသည္။ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ၅နွစ္ျကာေသာ္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျကီးတဲ့ လင္ေယာက်ာ္းဟာ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႔ကိုေတာ္လွန္ဖို႔ ဗမာ့တပ္မေတာ္ထဲကို ၀င္ခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးျပီး၍ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာရာ မ်ိဳးခ်စ္ျကီးမွာ မ်က္မျမင္ ဒုကၡိတ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့ပါေတာ့သည္။ ဤကဲ့သို႔ လင္ေယာက်ာ္းမွာ ဒုကၡိတ ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ေ၀ဇင္မွာ သူမ၏ ခင္ပြန္းအေပၚ ညည္းညဴမွဳ တစ္ခ်က္မျပဳခဲ့ပဲ၊ မိမိ၏ခင္ပြန္းအေပၚ ျပဳစုယုယျကင္နာခဲ့သည္။ ဤအခ်င္းအရာကို ျမင္ျပီး တအံ့တျသ ျဖစ္ေနေသာ အိမ္နီးနားခ်င္းအျဖစ္ အသစ္ေရာက္ရွိလာေသာ မိတ္ေဆြက ေ၀ဇင္အား အဘယ့္ေျကာင့္ ယခုကဲ့သုိ႔ မ်က္မျမင္ ဒုကိၡတ လင္ေယာက်ာ္းအေပၚ စိတ္ပ်က္ျခင္းမရွိပဲ လိုေလးေသးမရွိ မယား၀တ္တရားေက်ပြန္ေအာင္ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းေနရသလဲ ဟု ဂရုဏာသက္စြာ ေမးျမန္းေသာအခါ ေ၀ဇင္က-
ကြ်န္မဟာ လြန္ခဲ့တဲ့အသက္၂၃နွစ္အရြယ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တယ္။ ကြ်န္မေယာက်ာ္းဟာ ကြ်န္မကို တစ္ေန႔လံုးထိုင္ျပီး တစိမ့္စိမ့္ျကည့္ေနနိုင္ေအာင္ထိ ကြ်န္မကို စြဲလမ္းစံုမက္ခဲ့တယ္။ အခုကြ်န္မအသက္ဟာ ၃၃ နွစ္ရွိျပီး ရုပ္ရည္ဟာလည္း အရင္ကေလာက္ မနုပ်ိဳေတာ့တယ္။ သို႔ေပမဲ့ ကြ်န္မေယာက်ာ္းဟာ ကြ်န္မကို ၂၃ နွစ္အရြယ္တုန္းကလိုမ်ိဳး သူ႔စိတ္ထဲမွာထင္မွတ္ျပီး ခ်စ္ျမဲတိုင္းခ်စ္ျပီး တြယ္တာျမတ္နိုးစံုမက္ေနဦးမွာပဲ။ ဒီလိုပဲ ကြ်န္မအသက္ ၆၀ ေက်ာ္လာတဲ့အခါ ကြ်န္မရုပ္ရည္ဟာ ဘယ္သူကမွ ၂၃နွစ္အရြယ္ကလိုမ်ိဳး လွပနုပ်ိဳဆဲလို႔ ထင္မွက္ျပီး ခံစားနိုင္ျကမွာမဟုတ္ဘူး ။ ကြ်န္မပါးျပင္ဟာ အတြန္႔တြန္႔လိပ္ေနျပီး၊ သြားမ်ားလည္းက်ိဳးေနေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေပမဲ့ မ်က္မျမင္ ဒုကိၡိတ ကြ်န္မရဲ႕ လင္ေယာက်ာ္းကေတာ့ ကြ်န္မကို ၂၃နွစ္ကလိုမ်ိဳး လန္းဆန္းဆဲ၊ နုပ်ိဳဆဲ၊ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းဆဲလို႔ သူစိတ္မွာစြဲစြဲျမဲျမဲ မေလ်ာ့တဲ့အခ်စ္ေတြနဲ႔ ခ်စ္ေနအံုးမွာပဲ။ ဒါေျကာင့္ ကြ်န္မရဲ႕ လင္ေယာက်ာ္း မ်က္မျမင္ ဒုကိၡိတ ျဖစ္သြားတာကိုပဲ ေပ်ာ္ရမလိုလို၊….။
အသံကေျပာရင္း ေ၀ဇင့္အသံမွာ သိမ္၀င္သြားသည္။ သိမ္၀င္သြားရျခင္းမွာ လင္ေယာက်္ား မ်က္မျမင္ ဒုကၡိတျဖစ္သြားခဲ့ျခင္းေျကာင့္ မိမိလင္ေယာက်္ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ေပ်ာ္မလိုလို ဟုဆိုသည္ကား သူမ၏ လင္ေယာက်္ားမွာ သူမကို တသက္လံုးစြဲစြဲျမဲျမဲ ခ်စ္ခင္စံုမက္သြားမည္ကို ေတြးျပီး ေပ်ာ္မိျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
၀တၴဳတိုအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ့ ဤမွ်ပင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ေရးသားသည္မွာ လိုအပ္ခ်က္မ်ားစြာရွိေနေပလိမ့္မည္။ ဆရာမေငြတာရီ၏ ဖြဲ႔ႏြဲ႕ေရးသားထားပံုမွာ စာဖတ္သူရင္ထဲကို နစ္၀င္သြားေစသည္။ ဖတ္ခ်င္သူမ်ား ေငြတာရီ၀တၴဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ထဲတြင္ ရွာဖတ္နိုင္ပါသည္။ ၀တၴဳတိုေလးကျပီးသြြားေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးတို႔က ေတြးေကာင္းဆဲေမွ်ာေကာင္းဆဲပင္ျဖစ္သည္။ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ မည္သို႔နည္း ။ ကြ်န္ေတာ့္အျမင္တြင္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ကိုင္းကြ်န္းမွီ ကြ်န္းကိုင္းမွီ ဆိုသလိုမ်ိဳး အျပန္အလွန္ အမွီတဟဲျပဳေနျကရေသာ ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္၍မရေသာ စိတၲဇနာမ္တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။
ဤ၀တၴဳတိုေလးအား ဖတ္မိျပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္၏ လုပ္ေဖာ္ကိုက္ဖက္ အမတစ္ေယာက္အေျကာင္းကိုေျပးျမင္မိသည္။ ထိုအမတြင္ ေယာက္်ားနွင့္ သမီးကေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ထိုအမသည္ အလုပ္ကိုနွစ္ဆလုပ္သည္။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ရင္း ထီးမ်ားေရာင္းခ်သည္။ အလုပ္ကျပန္လာလွ်င္လည္း အသိမိတ္ေဆြမ်ားထံသုိ႔ မကုန္ေသးေသာ ထီလက္မွက္မ်ားကို လိုက္လံေရာင္းခ်ရေသးသည္။ ထိုမွ်မကေသး အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္လည္း ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳပ္ရေသးသည္။ အိမ္မွဳကိစၥအ၀၀ကို လုပ္ရေသးသည္။ ထို႔မွ်နွင့္လည္း မျပီးေသး ထိုအမ၏ ေယာက်္ားမွာ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ၃ႏွစ္ျကာျပီးေနာက္ အတက္ေရာဂါ(၀က္ရူးျပန္) စြဲကပ္လာေသာေျကာင့္ ဒုကိၡိတ လင္ေယာက်္ားအား ျပဳစုရေသးေပသည္။ တခါေတာ့ ထိုအမနွင့္ စကားလက္ဆံုေျပာမိရာမွာ ထိုအမအား -
အခုလို အမ ရုန္းကန္လုပ္ရွားေနရတာ မပင္ပန္းဘူးလားဟု ေမးမိပါသည္။ ထိုအမျပန္ေျပာသည္ကေတာ့-
ငါ့ေမာင္ရယ္ … ပင္ပန္းတယ္လို႔ေတာ့လည္း ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ကံတရားကိုပဲ အျပစ္ပံုခ်ရေတာ့မေပါ့။ ငါ့ေယာက်္ား သန္မာက်န္းမာခဲ့စဥ္တုန္းကလည္း အမတို႔သားအမိကို လိုေလးေသးမရွိ ေကြ်းေမြးေစာက္ေရွာက္ခဲ့တာပဲ။ ကဲ… အခုလို သူဒုကိၡတ ဘ၀ေရာက္ေတာ့လည္း အမကျပန္ျပီး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရမေပ့ါ့ ဟုတ္ဖူးလား။ ဒီလိုပဲလဲ ေမတၲာဆိုတာ အတုန္႔အလွည့္ရွိမေပါ့။
ဟာ အမလိုမိန္းမမ်ိဳးကေတာ့ အခုေခတ္မွာ ရွားသြားျပီ။ တစ္ရာမွာတစ္ေယာက္ပဲ ။ အမကိုတကယ္ေလးစားမိတယ္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုက္မိေတာ့ ထိုအမက-
အင္း… အမကလည္း အဲ့ဒီတစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခြင့္ရလို႔ ေက်နပ္ေနတာ
ထိုသို႔ ျပံဳးရယ္ကာ ေျပာျပီးထြက္သြားခဲ့သည္။ထိုအမမွာ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ၃၀ ဆိုေပမဲ့ ၂၃ နွစ္အရြယ္မိန္းမပ်ိဳေလးကဲ့သို႔ပင္ နုဆဲ ထြတ္ဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ ေလာကဓံ၏ အထုအေထာင္းျကားမွာ အစြမ္းကုန္ပြင့္လန္းေနတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကို ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ရပါသည္။
Image Credit >>> https://www.pexels.com/
ကိုကိုမိုးဟိန္း
သစ္အယ္သီး
KoKoMoeHein
@myanmarkoko
MSC no. 118