This is my entry for #marketfriday created by our wonderful and kind @dswigle. I have just come back from another dimension and I am quite shocked by the warping of space-time in this dimension. No wonder there’s do much weird and incomprehensible things happening around this worldly dimension. Starting with the extended lockdown and the shut down of shopping malls and major public transport. I had previously planned to visit a temple or museum or some tourist sightseeing spots. But these have been closed to the public. Luckily I was able to catch the remaining old buses without air conditioning to have a walk around the Indian market and the Phahurat market at the north side of Chinatown.
Phahurat area is the oldest market in Bangkok as this area used to be the settlement for several communities: Vietnamese refugees during King Taksin’s reign,Chinese immigrants during the reigns of King Rama I and King Rama III, Indian merchants during King Rama IV’s reign. Most Europeans came in during King Rama V’s reign; but they lived in rather posh area around New Road. The two world wars meant that these Europeans had to leave Siam for their motherland. These industrious immigrants were instrumental in building up the economy of Siam from the beginning of the new era of the Rama Dynasty with Bangkok as a me capital city. Phahurat is only a stone throw to the main river and close to the biggest Chinese community in Chinatown. So, this area had become the biggest and busiest market in the country during the past hundred years.
There was a lonely Indian accessory stall selling costume jewelry.
Nowadays modern market such as JJ Market and mega shopping center like IconSiam seem to have attracted the upper class shoppers away from Phahurat. But this is still the biggest market for locally produced textile products and all kinds of imported cloth sold at wholesale prices. All dress makings and tailors would always come to Phahurat to buy materials, accessories and tools needed in their profession. All kinds of buttons, laces, bows or ribbons, zippers and silk strings could be found in one of hundreds of cloth shops in the area.
Under normal circumstances, there would be several shops selling traditional Thai sweets along the main road. Lots of street food stalls would be tucked away in narrow alleys so that vendors and shoppers would never go hungry. I was hoping to have two big bowls of Thai sweets in coconut cream and crushed ice at one of the sweet stalls. But my hope was squashed by the useless lockdown. Since the pandemic, most shops and streets have become deserted as most people are vey fearful of catching COVID; most people become online shoppers! People have been locking themselves down and working from home since last year. That’s why I like to walk about during this quiet time.
Walking around Phahurat under this wretched condition gave me very mixed feeling of sadness and anger. I often jokingly ask verdors whether they have the mobile number of the prime minister. I told them I would call him to complain of his rotten policies and lack of creative solutions. This stance has given the vendors a moment of relief as they knew I could sympathise with their situation. I have been very disillusion by several public figures and some well educated politicians; these people never answer my emails and query. My old friend told me that they could not afford to acknowledge or respond to my information as they would be directly in conflict with drug business. So, I did what I could in informing all my friends and families of all the hidden ingredients of the drugs and adverse compact in other countries.
Before the pandemic, Phahurat was very lively and busy most of the time as ordinary people like to have plenty of choices at cheap prices. Thai people love to haggle and we can’t do that in shopping malls. I always get a reduction during my haggling. But if the vendor looked me in the eyes and said that’s his profit margin, I would not press further. My family used to be a merchant family at the edge of Chinatown, so I could identify with their cultural roots. I always felt very safe and secured walking along narrow alleys full of laborers or working class people in the old market. I grew up with these people, they were the people who helped our family to become wealthy.
So, I always talked to them with respect and got friendly smiles on their faces in return. Phuhurat reminded me of my childhood and the good old days of having a house full of noisy and gregarious working men. My father once had to asked me (a young kid) to supervise some twenty workers during an urgent mission. I was so lucky to have all those special memories of the good old days. But this day, I only could pray for improvement in the situation for the survival of these small family businesses. I took photos as a record of our contemporary reality.
This time I discovered a zone of shops selling Thai silk and Thai costumes; some shops specialised in old or period Thai costumes with accessories and costume jewelries. These included costumes used by tradition Thai dancers in ceremonies and special events. There were also accessories and costumes for traditional Thai dancing operas which were a bit similar to Chinese operas. These shops would be a nice place to get strange costumes for a fancy dress party in the future. I quite liked the golden head gears or ‘chada’ for Thai fairies and masks of ‘Hanuman’ (the chief of the monkey troops in Indian legend of Mahabharata).
Black lace fan would be a nice souvenir at funeral on a hot day.
Paracetamol wrapped in black lace meant to be souvenirs for guests at a funeral.
Some old shops have been in business for over eighty years; the owners were in their eighties and they still offered the same kinds of goods. I was quite amazed by the choices of souvenirs and small gifts which people would give to guests at weddings, anniversary parties, ordination ceremony into monk and small gifts for guests at special parties or at funerals. These are small items which we would all receive once in a while during our working life. The old Thai custom of giving small gifts as a thankful gesture to people who spared their time to participate in the occasion has been a unique tradition which I hoped would survive the digital age. I could not imagine the hosts asking their guests for their crypto addresses so that they could send small crypto tips as gifts!!
I did wonder what Phahurat would look like in the years’ time. My heart became troubled at the thought of the disappearance of all these shops and the old market becoming a part of Smart City under Agenda 2030; less than ten years away. I wished I could have told these vendors and staff to buy some Bitcoin for their retirement instead of keeping all the money at the bank. Phahurat would always be one of my favourite childhood haunts with lots of beautiful memories. I just wished I could have given these nice old vendors something worthwhile in return for their kindness.
ตอนที่เราเซ็งการล็อกดาวน์มาก เราก็ตัดสินใจไปนั่งรถเมล์เที่ยวกรุงเทพ เราไปลงแถววังบูรพาแล้วเดินต่อไปพาหุรัด ร้านค้าส่วนใหญ่ปิดกัน ถนนก็เงียบเหงามาก แทบไม่มีคนมาเดินเที่ยวเลย เราเดินดูร้านขายของด้วยความตื่นตาตื่นใจมาก เพราะว่าเรายังไม่เคยมาเดินสำรวจย่านนี้เลย สมัยเป็นเด็กคุณแม่เคยพามาเดินแถวสำเพ็ง และพาหุรัด แต่เราไม่เคยมาเดินตามร้านพวกนี้เลย คงเป็นเพราะคุณแม่ไม่สนใจผ้าไหมไทย ผ้าทอมือ หรือชุดไทยนั่นเอง.
ร้านแถวนี่เก่าแก่กว่าแปดสิบปี เจ้าของร้านแต่ละคนมีอายุเกืนแปดสิบปี ส่วนลูกน้องก็อายุหกสิบกว่าปีแล้ว พวกเขาใจดีมาก เขาอนุญาตให้เราถ่ายรูปได้ตามสบาย เราชอบดูชุดไทยร่วมสมัยที่โชว์ในตู้กระจก ถ้าใครต้องการชุดไทยเพื่อใส่ไปงานแบบกระทัน พาหุรัดเป็นคำตอบที่ดีมาก เพราะราคาย่อมเยาว์กว่าในห้างสรรพสินค้าแน่นอน. เรายังเจอร้านขายของชำร่วยที่เก่าแก่มาก ของชำร่วยมีมากมายหลายชนิดให้เราเลือกซื้อ คนไทยมีธรรมเนียมที่ชอบแจกของชำร่วยเป็น การตอบแทนแขกที่สละเวลามาร่วมงาน เช่นงานวันเกิด งานฉลองแซยิด งานศพ งานบวช งานแสเงความยินดีในโอกาสต่างๆ เราก็เคยได้ของชำร่วยสมัยเด็กๆ แต่เดี๋ยวนี้แทบไม่มีคนแจกของขวัญเล็กๆน้อยๆแล้ว
เรางงมากว่าร้านนี้มีของชำร่วยเต็มร้าน มีของหลายอย่างมาก นี่ถ้าใครแต่งงานกระทันหันก็สามารถมาเลือกซื้อของ เอาไปใช้ในงานได้ทันใจ เขามีของชำร่วยทุกประเภท มีตั้งแต่ยาแก้ปวดหัว ยาดม พัด ผ้าขนหนู ถ้วยชาม กระเป๋าสตางค์ และพวงกุญแจ เราเดินต่อไปก็เจอร้านขายเครื่องแต่งตัวของคนรำละครไทยโบราณ มีทั้งเครื่องแต่งกายของคนเล่นโขนด้วย เราชอบดูเครื่องแต่งตัวที่เรียนแบบของเก่า เหมือนในรูปปั้นหรือภาพเขียนโบราณ เกี่ยวกับวรรณคดีและเรื่องราวของจิตรกรรมฝาผนัง อย่างเรื่องรามเกียรติ์
ความจริงแล้วพาหุรัดเป็นตลาดขายผ้า ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ. มีผ้าให้เลือกซื้อทุกชนิด ทั้งผ้าไทย ผ้าไหม ผ้าฝ้ายทอมือ และผ้านำเข้าจากต่างประเทศ เราอดดูร้านขายผ้า เพราะร้านปิดเกือบหมด. สมัยก่อนเราชอบมาเดินดูผ้ากับคุณแม่ เพราะสีสวยสะท้อนแสงระยิบระยับ แต่เรามีหน้าที่เป็นคนแบกถุงช็อปปิ้งตลอด ถ้าโชคดีเราก็จะได้กินขนมและน้ำแข็งไสตามร้านข้างทาง วันนั้นเราตั้งใจไปกินขนมโดยเฉพาะ แต่ร้านขายขนมก็ปิดกันหมด ไม่มีลูกค้าออกมาเดินเที่ยวเหมือนเราเลย. เราได้แต่เก็บภาพและความทรงจำไว้ เพราะในอนาคตทุกอย่างคงเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา เราเห็นใจคนที่ทำมาค้าขายมาก นโยบายไร้สาระของนักการเมืองนี่ทำให้สภาพเศรษฐกิจและสังคมแย่ลงไปอีก เราอยากไปร้องเรียนโดยตรงต่อคนตัดสินใจมาก เราก็คอยว่าใครจะช่วยให้เราสามารถไปแสดงวาทะกรรมได้ ตอนนี้เราก็ได้แต่สวดมนต์ภาวนาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์โปรดช่วยคุ้มครอง ดูแลประเทศชาติ และช่วยผ่อนหนักเป็นเบาด้วยเทอญ
Wishing you peace, good health and prosperity.
Stay strong and cheerful.