ENG
Hello everyone! I'm going to make a clumsy post because I'm taking a long break. I apologize in advance for this. Since writing has always been good for me, I would like to express my gratitude to the event organizers who gave me this opportunity. I think I took a big step by participating in the Trliste travel contest and I will start writing again. This is of course big for me. 😂 If you are also looking for such an event opportunity to take your own big or small step, or if you are not aware of it, you can access the rules here.
This image was designed by me on the app canva.
I am not sure if what I am going to tell in this post is a travel article or not. When I say travel, I feel like I should shut up if I'm not talking about Paris or something, but I won't stop talking about my village.😂 I had a long vacation in the summer. I spent part of this vacation with my family, in my village. And as always, we went on a picnic. This event is one of the greatest blessings offered to guests from outside. And I am grateful to my family for giving me this blessing.
Let me start by telling you about my family, who have always been a great blessing to me. First the little ones: my nieces and nephews, who sit like kings in the most uncomfortable chairs in the world, placed in the trunk of the car for picnics. My brother's children. They remind me of my childhood and the fights I had with my brother when I was little. They fought the whole way 😂
Here's the brother I fought with all my childhood. We're on very good terms now. Because we've grown up and the fights are over. And we don't have anything we can't share. A closeness that comes from poverty. 😂 You must have noticed the sarcasm on his face, even though it looks like he is following the road very carefully with his gaze. The sarcasm of not understanding that I was taking a photo. Right behind him, the person you can't see because he is hiding from the photo is my sister-in-law. 😂 What a harmonious couple, isn't it?!... 😂
As for the old people. My parents, who are still caught up in the pointlessness of talking to someone far away on the phone, shouting every time, as if the person in the distance hears them because they are shouting, not because technology has made it possible. 😂 They look at themselves in amazement while taking selfies. 😂 Aren't they cute? I think my parents are cuter than my nieces and nephews. 😂
After introducing the members of my family, which I am not sure whether it is nuclear or extended - except myself - I can move on to our picnic activity full of adventures. Although I don't remember who came up with the idea of going on a road trip, I guess I wouldn't be too wrong if I said that we all wanted to go, based on the common ideas of my father and brother. Anyway, I am not one of those people to whom you can get a no answer when you ask me such a question. So, when we set out, we set out with the determination to go on a picnic, with the uncertainty of where exactly we were going.
We were so determined that when the rain started when we were halfway there, we all smiled, and it was a wry smile. "Huh, as if it will discourage us" smile. So we continued on our way, and then we saw some people sitting at the first water hole where we could stop. We continued on our way. The fact that our second and third stops were also full did not deter us again. The rain had stopped while we were looking for a place. When we finally found an empty place, we didn't like it 😂
As a fruit of our determination, we found a place among the trees where there was no one else but us. When we found this place, we unanimously decided that we didn't need a water fountain. The water we took in the car would have been more than enough... When we were certain that we had found our place, everyone took their positions and went to work as if the button of an automatic machine had been pressed; the children jumped and ran around shouting, my mother and sister-in-law set the table, my brother started the stove and my father started the samovar. To my surprise, I pretended to help each of them and did nothing 😂
Our meatballs on kiremitte, salad, tzatziki and samovar tea were ready in an instant. Of course, my eyes, palate and even my mind searched for the bottle of raki 😂 Unfortunately, it was also possible to sit at this table without drinking raki. 😂 Anyway, it was still a very enjoyable feast. After we made tea and seeds on top of this feast, before we had a chance to look at each other's faces to see what was left, it started to rain. So, the button of the automatic machine was pressed again and suddenly we were on our way.
The bumpy road, made worse by successive rains, did not frighten anyone except my mother. Trusting in my brother and his driving skills since childhood, we drove home, taking in the beauty of the scenery, a tangible natural beauty, wet and foggy, with the rain adding to the beauty of the landscape. It had been such a fun and fulfilling day for me that neither my mother's high-pitched, hoarse and short cries at every turn, nor the children who, bored with the falseness of their plastic thrones, fought and fled from our heads into our laps, could disturb my peace.
Translated with DeepL
TR
Selam millet! Uzun bir ara verdiğim için acemice bir paylaşım yapacağım. Şimdiden bunun için özür dilerim. Yazmak bana her zaman iyi geldiği için bana bu fırsatı sunan etkinlik organizatörlerine minnetlerimi sunuyorum. Trliste gezi yarışmasına katılarak tekrar yazmaya başlayacağım büyük bir adım attığımı düşünüyorum. Bu tabii ki benim için büyük. 😂 Siz de kendi büyük ya da küçük adımınızı atmak için böyle bir etkinlik fırsatı kolluyorsanız, ya da bunun farkında değilseniz, kurallara şuradan ulaşabilirsiniz.
Bu resim, canva isimli uygulamada, tarafımdan dizayn edilmiştir.
Bu paylaşımda anlatacaklarım bir gezi yazısı mıdır değil midir emin değilim. Gezi deyince, Paris’i falan anlatmıyorsam susmalıymışım gibi hissetsem de köyümü anlatmaktan geri kalmayacağım.😂 Yazın uzun bir tatil yaptım. Bu tatilin bir kısmını, ailemin yanında, köyümde geçirdim. Ve her zaman olduğu gibi pikniğe gittik. Bu olay, dışarıdan gelen misafirlere sunulan en büyük lütuflardan birisidir. Ben de bu lütfu bana sunan aileme minnettarım.
İşe, size bana her zaman büyük lütuflar sunan ailemi anlatmakla başlayayım. Önce küçükler; Pikniğe gidildiğinde kullanılmak üzere, arabanın bagajına yerleştirilen, dünyanın en rahatsız sandalyelerine, kral tahtına kurulmuşcasına oturan yeğenlerim. Abimin çocukları. Bana küçüklüğümü ve abimle küçükken yaptığım kavgaları hatırlatıyorlar. Yol boyunca kavga ettiler.😂
İşte çocukluğum boyunca kavga ettiğim abim!. Şimdilerde aramız çok iyi. Zira büyüdük ve kavgalar bitti. Üstelik paylaşamayacak bir şeylere de sahip değiliz. Fakirlikten gelen bir yakınlık. 😂 Bakışlarıyla sanki yolu çok dikkatli takip ediyormuş gibi görünse de yüzündeki alaycılığı fark etmiş olmalısınız. Benim fotoğraf çekiyor oluşuma anlam verememenin alaycılığı. Hemen onun arkasında, fotoğraftan saklandığı için göremediğiniz kişi de yengem. 😂 Nasıl da uyumlu bir çift değil mi?!. 😂
İhtiyarlara gelince. Onlar hala telefonla çok uzaktaki birisiyle konuşmanın anlamsızlığına kapıldıkları için, her seferinde, sanki teknoloji bunu sağladığından değil de uzaktaki kişi onlar bağırdığı için duyuyormuşçasına, -hem de hiç gereği yokken- bağırarak konuşan annemle babam. 😂 Selfi çekerken kendilerine hayretle bakıyorlar. 😂 Çok tatlı değiller mi? Bence annemle babam, yeğenlerimden daha tatlılar. 😂
Çekirdek mi geniş mi emin olamadığım ailemin fertlerini -kendim hariç- tanıttıktan sonra, maceralarla dolu piknik aktivitemize geçebilirim. Yola çıkma fikrinin kimden çıktığını hatırlamasam da babam ve abimin ortak fikirlerine empoze olarak hepimizin isteğiyle gittiğimizi söylesem, çok da yanılmış olmam sanırım. Zaten bana böyle bir soru sorduğunuzda hayır cevabını alabileceğiniz kişilerden değilim. Dolayısıyla, yola çıkarken, pikniğe gitme kararlılığıyla, tam olarak nereye gideceğimiz kararsızlığıyla çıkmıştık.
O kadar kararlıydık ki, biz yolu yarılamışken başlayan yağmura, hepimiz gülümsedik. Bu alaycı bir gülümsemeydi üstelik. "Hıh, sanki bizi vazgeçirecek" gülümsemesi. Nitekim yolumuza devam ettik. Sonrasında, ilk durabileceğimiz su başında oturan birilerini gördük. Yola devam ettik. İkinci ve üçüncü duraklarımızın da dolu olması bizi gene yıldırmadı. Kendimize yer ararken yağmur dinmişti. Nihayet boş bir yer bulduğumuzda ise biz orayı beğenmedik. 😂
Kararlılığımızın meyvesi olarak, ağaçların arasında, bizden başka kimsenin olmadığı bir yer bulduk. Burayı bulduğumuzda, bir çeşmeye ihtiyacımız olmadığına, oy birliğiyle karar verdik. Arabaya aldığımız sular yeter de artardı bile… Yerimizi bulduğumuz kararına kesin olarak vardığımızda, herkes, otomatik bir makinenin düğmesine basılmışçasına konumlarını alıp işlerine koyuldu; Çocuklar zıplayıp bağırarak koşuşturmaya, annemle yengem, masayı kurmaya, abim ocağı yakmaya, babam da semaveri yakmaya giriştiler. Ben de şaşkınlıkla, her birine yardım ediyormuş gibi yapıp hiçbir şey yapmadım. 😂
Kiremitte köftemiz, salatamız, cacığımız, semaver çayımız bir anda hazır oldu. Tabii ki benim gözlerim, damağım ve hatta dimağım, rakı şişesini aradı.😂 Ne yazık ki, bu sofrada rakı içmeden oturmak da varmış. 😂 Olsun, gene de çok keyifli bir ziyafetti. Bu ziyafetin üzerine çay-çekirdek de yaptıktan sonra, geriye ne kaldı diye birbirimizin yüzüne bakmaya fırsat bulamadan, yağmur başladı. Böylece, otomatik makinenin düğmesine tekrar basıldı ve bir anda yola koyulduk.
Üst üste yağan yağmurlarla iyice berbat hale gelen engebeli yol, annemden başka hiçkimseyi korkutmadı. Abime ve onun çocukluğundan beri süregelen şoförlüğüne olan güvenimizle, manzaranın güzelliğine, yağmurun da kattığı ıslak ve sisli, somut bir doğal güzelliği izleyerek, evimize döndük. Benim için o kadar eğlenceli ve doyurucu bir gün olmuştu ki, ne annemin her dönemeçte attığı, tiz, kısık ve kısa haykırışlar, ne de plastik tahtlarının sahteliğinden sıkılıp, kavga ederek kafamızdan kucaklarımıza sıvışan çocuklar huzurumu kaçıramadı.
Bu paylaşım, Türkçe’den İngilizce’ye DeepL sitesinden çevirilmiştir.