EN
It had been exactly six months since he left. He was comforting the pain in his heart with the memories he left behind. He was looking at the ships docking at the port for a long time. He knew he would come. Because he had promised himself when he left. He had said he would return. He was trying not to worry about his absence. Some nights, every Sunday on cold winter evenings, he would think about the fire they lit on the lovers' hill. He would wear the white and patterned outfit his husband wore when he left home, the white hat with black stripes and cockade. Days passed. His longing was accumulating like a raindrop falling into his heart.
Today, let's talk about the feelings and stories left behind by a husband who was a long-distance ship captain. Let me try to explain how nature also witnessed the memories of two couples who loved each other, by improvising.
Being a long-distance ship captain had its challenges. Although it seemed like a prestigious profession when considered as a maritime career, it was a difficult profession. The profession required working on the seas towards endless horizons every day. The rich salary was also the best part of this profession. Dropping anchor in different ports around the world also gave them the opportunity to get to know different cultures and discover new places. He had also gained the prestige of being able to observe and gain experience by meeting people who had adopted different cultures. But there was only one thing he valued. That was his love for his wife and his desire to be by her side.
Their house on the coast was made of two-story wooden houses. The sound of the waves stirred by the wind could be heard from their rooms. In the evening, the only light shining on the sea was the lighthouse. When sunset approached, she would see her husband's ship returning from the reflection of the sea.
When they bought a wooden house left by the old Greeks, the corners of the house, the interior of the rooms and the roof of the house were in ruins. Working tirelessly together for days, even weeks, they had turned this small two-story house into a beautiful home. While working at home, they drew strength from the love they felt for each other. Her husband, the captain, had painted the walls of the room in the turquoise color his wife loved so much.
On their first camping trip together, they were sitting under a plane tree. The woman's husband took a map out of his pocket. He handed it to his wife. He told her to go to the place written on the map. There is a box there that I have hidden for you, he said. The woman looked at the paper with excitement. She headed towards the place where the box was pointed. She opened the box. What she found very valuable was actually the endless love they felt for each other. She had expressed this with the red roses she put in the box.
They always found peace together, looking at nature, its trees, water and birds, and drew the path to a happy life. They would talk about what they would do for their dream bungalow house one day. They were especially thinking of buying a garden in holiday resorts and areas with natural beauties. They had made the houses they thought of in the garden triangular in shape and listed the accommodation options that could meet different needs and noted them in their blue agents.
They were enjoying traveling by determining discovery routes for all the beauties of nature, which they saw as the source of inner peace and creativity. They had not neglected to love and protect nature, which they saw as one of the important parts of life.
In fact, we all know very well that; What makes each individual human is the spiritual values they have gained and possessed from the past. Because we keep our inner beauty strong thanks to the values we have from our family education and cannot forget. This inner beauty adds meaning to our surroundings and becomes a social value. I never forget the days we drank tea with our loved ones at the floor table, the times I went out to the countryside with my neighborhood friends and picked flowers, the moments I met the needs of my neighbor aunties who called me. I also know very well the value of coming from the times when our grocer uncles would put chocolate and candy in our hands. Both of these couples had met friends who would reinforce these spiritual values as they walked along the streets and avenues they walked together.
The coming together of this beautiful couple was like the meeting of hearts that loved to be happy with small things. When they were separated, they had experienced the difficulties of going through a period when the value of your loved one was understood more. But the woman was patient. She was generous. She was brave. She waited. The captain had returned as he promised.
TR
Gideli tam altı ay olmuştu. Geride bıraktı anılarla yüreğindeki acıları avutuyordu. Limana yanaşan gemilere uzun uzun bakıyordu. Geleceğini biliyordu. Çünkü giderken kendisine söz vermişti. Döneceğim demişti. Yokluğunu dert etmemeye çalışıyordu. Bazı geceler, her pazar soğuk kış akşamlarında, aşıklar tepesinde yaktıkları ateşi düşünürdü. Kocasının evden çıkarken giydiği beyaz renk ve üzerinde desenleri olan kıyafetin, siyah şeritli ve kokartlı beyaz şapkasını kendisi takardı. Günler geçiyor. Hasreti, kalbine düşen bir yağmur damlası gibi birikiyordu.
Bugün, uzak yol gemi kaptanlığı yapan bir kocanın, arkasında bıraktığı duygulara ve hikayelere değinelim. Doğanın da birbirine seven iki çiftin, yaşadıkları anılarına nasıl tanıklık ettiğini, doğaçlama yaparak anlatmaya çalışayım.
Uzak yol gemi kaptanı olmanın, zorlukları vardı. Her ne kadar, denizcilik kariyeri olarak bakıldığında, prestijli bir meslek olarak görünse de, zor bir meslekti. Meslek, her gün denizlerin üstünde sonsuz ufuklara doğru, çalışmayı gerektiriyordu. Dolgun maaş da bu mesleğin en güzel tarafıydı. Dünyanın dört bir tarafında farklı limanlara demir atmak, onlara farklı kültürleri tanıma ve yeni yerler keşfetme fırsatını da tanıyordu. Farklı kültürleri benimsemiş insanlarla tanışarak, gözlem yapabilme ve deneyim kazanabilme prestijini de yakalamıştı. Ama onun değer verdiği tek bir şey vardı. O da karısına duyduğu sevgi ve yanında olma isteğiydi.
Sahil kenarında bulunan evleri iki katlı ahşap evden yapılmıştı. Rüzgarın harekete geçirdiği dalgaların sesi, odalarından duyuluyordu. Akşam olduğunda denizin üzerinde parlayan tek ışık, deniz feneriydi. Gün batımı yaklaştığında, denize yansıyan yakamozdan kocasının döndüğü gemiyi görürdü.
Eski Rumlardan kalan ahşap bir evi satın aldıklarında, evin köşeleri, odaların içi ve evin çatısı harabe durumundaydı. Günlerde, hatta haftalarca yorulmadan birlikte çalışarak, bu küçük iki katlı evi, güzel bir yuvaya çevirmişlerdi. Evde çalışırken, bedeninde gücü, birbirine duydukları sevgiden alıyorlardı. Kaptan kocası, odanın duvarlarını , karısının çok sevdiği turkuaz rengiyle boyamıştı.
Birlikte gittikleri ilk kamp gezisinde, bir çınar ağacının dibinde oturuyorlardı. Kadının kocası, cebinden bir harita çıkardı. Karısına uzattı. Haritada yazan yere gitmesini söyledi. Orada senin için sakladığım bir kutu var dedi. Kadın, heyecanla, kağıda baktı. Kutuyu işaret eden yere doğru yöneldi. Kutunun içini açtı. Çok değerli olarak gördüğü şey, aslında ikisinin birbirine duydukları sonsuz sevgiydi. Bunu da kutuya koyduğu kırmızı güllerle ifade etmişti.
Her zaman birlikte huzur buldukları, doğanın, ağaçlarına, suyuna ve kuşlarına bakarak, mutlu bir hayatın yolunu çizdiler. Bir gün hayalini kurdukları bungalov evleri için, neler yapacaklarını konuşurlardı. Özellikle tatil yörelerinde ve doğal güzelliklerin olduğu bölgelerde bir bahçe almayı düşünüyorlardı. Bahçede düşündükleri, evleri, üçgen şeklinde yapıp, birbirinden farklı ihtiyaçlara cevap verebilecek şekilde konaklama imkanlarını bile listeleyerek, mavi ajanlarına not etmişlerdi.
İçsel huzur ve yaratıcılığın kaynağı olarak gördükleri doğanın tüm güzellikleri için keşif yolları belirleyerek gezmenin tadını çıkarıyorlardı. Hayatın önemli parçalarından biri olarak gördükleri doğayı, sevmeyi ve korumayı da ihmal etmemişlerdi.
Aslında hepimiz çok iyi biliyoruz ki; her bir bireyi insan yapan, onun geçmişten kazandığı ve sahip olduğu manevi değerleridir. Çünkü bizler, aile eğitiminden gelen ve unutamadığımız değerlerimiz sayesinde, iç güzelliğimizi sağlam tutuyoruz. Bu iç güzellik etrafımıza anlam katarak, toplumsal değer haline gelir. Sevdiklerimle, yer sofrasında, çay içtiğimiz günleri, mahalle arkadaşlarımla kırlara çıkarak çiçek topladığım zamanları, beni çağıran komşu teyzelerimin ihtiyaçlarına yetiştiğim anları asla unutmuyorum. Bir de bakkal amcalarımızın elimize çikolata ve şeker tutturduğu zamanlardan gelmenin değerini çok iyi biliyorum. Bu iki çiftimiz de, birlikte yürüdükleri caddelerden, sokaklardan geçerken bu manevi değerleri pekiştirecek dostları tanımışlardı.
Bu güzel çiftin bir araya gelmesi, küçük şeylerden mutlu olmayı seven kalplerin buluşması gibiydi. Ayrıldıklarında, sevdiğin kıymetinin daha çok anlaşıldığı bir dönemden geçmenin zorluklarını yaşamışlardı. Ama kadın sabırlıydı. Cömertti. Cesurdu. Bekledi. Kaptan söz verdiği gibi geri dönmüştü.