အခိ်န္ကို သာ ေနာက္ျပန္ေရြ့လို့ရမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ သြားခ်င္တဲ့ အခိ်န္ အခို့်ရိွခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ စြမ္းအင္ကို မဝင္ခင္မွာ ပထမဆံုး MRTV ကေန ေခၚတဲ့ ျပန္တမ္းဝင္ အရာ ရိွရာထူး အတြက္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေျဖဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲ့ဒိေနာက္မွာေတာ့ စက္မႈ ၂ ကေန ေခၚတဲ့ ျပန္တမ္းဝင္ရာ ထူးအတြက္ ဝင္ေရာက္ ေျဖဆိုခဲ့ပါတယ္။
အဲ့ဒိမွ သူ(မ)နဲ့ စေတြ့ခဲ့တယ္။ သူ(မ) ကို အခုအခိ်န္ ျပန္ေတြ့ရင္ေတာင္ မွတ္မိမယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒိအခိ်န္ကို စိတ္ထဲမွာ ျပန္ျပန္ျပီး သတိရေန တတ္တယ္။ စာေမးပဲြေျဖေတာ့ သူ(မ)က ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္ ဖက္နားမွာပါ။ စာေမးပဲြေျဖေနရင္းနဲ့ ခဏခဏ လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စာေမးပဲြေျဖျပီး သူ စီးတဲ့ လိုင္းကားနဲ့ အတူတူစီျပီး ျပန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ နာမည္ေတာ့ မေမးျဖစ္ခဲ့ဖူး။
ကြန္ေတာ္က စက္မႈ ၂ ကို မေရြးပဲနဲ့ ေရနံကို ေရြးလိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒိေတာ့ သူနဲ့ လဲြသြားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေဖာက္ၾကီးမွာ တစ္ခါျပန္ဆံုခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူက အၾကိုေဇယ် မွာ ကြ်န္ေတာ္က သူရိန္မွာ တက္ေနရင္းေပါ့။ ပထမဆံုး ေန့မွာေတာ့ သြားေတြ့ျဖစ္တယ္။ သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သြားမၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူက ျပန္တမ္းဝင္ အရာရိွ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ပဉၥမ ဆိုေတာ့ နွစ္ဆင့္ေလာက္ ကြာတာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားငယ္မိေလ သလား။ ဒါမွ မဟုတ္ သူ့အေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈ ေလ်ာ့က်သြားသလားေတာ့ မသိဘူး။ ဒီလို နဲ့ပဲ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္က လူမသိ သူမသိပဲ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။
သူ(မ)အေၾကာင္းနဲ့ပတ္သက္လို့ သူက အရပ္ရွည္ရွည္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္နဲ့ လႈပ္ရွားပံုက သြက္လက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ထက္လဲ ငယ္တယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ဇီးကုန္းမွာ ေနတယ္ ဆိုတာေလာက္ပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။ ဪေမ့လို့ ေမးေစ့မွာ အမာရြတ္ရိွတယ္။ ျပန္ေတြ့ရင္ေတာင္ မွတ္မိဖို့ မေသခ်ာေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အဆံုး အထိ မလုပ္ခဲ့မိတာကို ေနာင္တရမိပါတယ္။ ဒီစာကို သူမ ဖတ္မိပါေစ။ ကံၾကံုရင္ေတာ့ ျပန္ဆံုခ်င္ပါေသးတယ္။