ความสุข

หากเปรียบความสุขในชีวิตเป็นดังดอกไม้
แล้วตัวเราเองเปรียบดังแจกันที่ค่อยใส่ดอกไม้นั้น
เราก็คงทราบกันดีว่าไม่มีแตกันชนิดใดจะเก็บ
ดอกไม้ไว้ได้ตลอดไปหรอก
จะต่างกันตรงที่จะเก็บได้นานหรือเร็วเท่านั้นเอง
ดอกไม้แรกเริ่มสดใส ต่อมาก็เบ่งบานสวยงาม
หอมชดชื่น ไม่นานก็แปลเปลี่ยนเป็นเน่าเสีย
ความสุขของคนเราเช่นกัน มันจะเกิดขึ้นในเบื้องต้น
แปลปรวนในทามกลาง แล้วดับสลายในที่สุด
ถ้าเรายังคงเก็บดอกไม้ที่แห้งเสียนั้นไว้
แล้วหวังว่ามันจะกลับมาเบ่งบานเหมือนเดิมนั้น
ก็มัวแต่ทำให้แจกันนั้นเศร้าหมอง
ถ้าเราหันกลับมามองความจริงที่ว่า
ทุกสิ่งผ่านแล้วผ่านเลยและเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
ไม่มีสิ่งใดคงอยู่ตลอดกาล
ไม่สิ่งใดรักษาไว้ได้ตลอดไป
แต่สิ่งหนึ่งเลยที่เราควรรักษาไว้ในนานที่สุด
คือใจ เรา เพราะสิ่งนี้จะอยู่กับเรา
เมื่อใจคือแจกัน เราก็ควรหาดอกไม้ ดอกใหม่
มาทำให้ทุกอย่างสดใส จะปลูกขึ้นเอง
หรือหาจากใคร ก็ทำได้เพียงเพื่อให้เรา
ได้มีความสุขใหม่อีกครั้ง เพราะความสุขในหัวใจ
เกิดขึ้นได้ทุกๆวันที่เราเลือกให้มันมี