က်ေနာ္ ပန္းေတာင္ အေျခအေနကို သုံးသပ္ၾကည့္တယ္။
ေရႊထြက္မေကာင္းလို႔ ျပန္တဲ့သူေတြ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။
မိုးထိမိုးမိလဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္း၊ ကုမၸဏီ တစ္ဝက္ေက်ာ္ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။
က်န္ေနတဲ့သူေတြထဲမွာ မ်ားမ်ားစားစားရတာ တစ္ဦးပဲ႐ွိတယ္။
သူလဲ အင္းေအာင္တာမၾကာေသးဘူး၊ လြန္ခဲ့တဲ့လကမွ စေအာင္တာ။
အလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ၿပိဳတဲ့အထဲပါၿပီး ေသသြားတယ္၊ သိန္းေလးဆယ္ ေလ်ာ္လိုက္ရတယ္။
အိမ္ေတာင္ေရာင္းလိုက္ရတယ္၊ အဲဒီေနာက္ ေရႊေၾကာေတြ႔တယ္။
အထြက္အရမ္းေကာင္းတယ္၊ ခ်က္ျခင္း ေထာင္တက္သြားတယ္။
ညကလဲ ေအာက္ေစ်းတန္းက ကာရာအိုေက ဆိုသံၾကားတယ္။
အင္းသားေတြ ေရႊေရာင္းၿပီး ေသာက္စားရင္းဆိုၾကတာ။
ေရႊရရင္ အင္းသားေတြလဲ ေပ်ာ္ပါးႏိုင္တာေပါ့။
အညာသားတို႔ အေျခအေနကို သုံးသပ္ၾကည့္တယ္။
အလွမ္းက်ယ္ၿပီး အလယ္လပ္သြားတယ္။
ကုမၸဏီပိုင္႐ွင္ေတာင္ တစ္တြင္းပဲ တူးတာ၊ သူတို႔က ဆယ့္ေလးက်င္းတူးတယ္။
သုံးတြင္း ေရႊေၾကာေတြ႔တယ္၊ တစ္တြင္းပဲ အထြက္ေကာင္းတယ္။
စုျပဳံၿပီး တူးလိုက္တာ တြင္းပါၿပိဳသြားတယ္၊ အင္းခ်ဳပ္ မေကာင္းတာ။
အင္းကို ၾကံ့ခိုင္ေအာင္ သူမ်ားဝင္လာလို႔မရေအာင္ အကာအကြယ္လုပ္ရမွာ သူမလုပ္ခဲ့ဘူး၊ ေရႊအထြက္နဲတဲ့ ေနာက္ ႏွစ္အင္းကလူေတြလဲ ဒီကိုပဲ ေျပာင္းတူးတာ လက္ခံတယ္။
ေရႊမရေတာ့ ဝင္ေငြ မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ တူးလက္စတြင္းေတြ ဆက္မတူးႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေငြမရွင္းနိုင္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြလဲ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။
သူတို႔လဲ စိတ္ဝမ္းကြဲၿပီး အလုပ္ တစ္ႏွစ္ရပ္သြားတယ္။
ဆက္မလုပ္ရင္ အ႐ႈံးႀကီး ႐ႈံးၿပီ။
မျဖစ္မေန လုပ္ကို လုပ္ရေတာ့မယ္။
