Bugün evi temizlerken artık gereksiz olduğuna kanaat getirdiğim, Televizyon çekmecesinde duran annemin eski yemek tarifi kitaplarını çöpe atacaktım çünkü artık internet var youtube var ne arasanız hangi tarifi isterseniz anında buluyorsunuz tüm dünya mutfağı dehil.
Ve sonra çekmece de orta okul karnemi aldığım teşekkür ve takdirleri gördüm bi duygulanmadım değil orada olduklarını biliyordum ama görünce bi yaş geçiyor ya dedim.
Sonra bu fotoğrafımı gördüm oturduğumuz ilçe ile anneannemlerin kaldığı köy çok yakındı hemen hemen her fırsatta giderdik oraya haftasonları yaz tatilleri. Bu resimde de hiç unutmam anaokuluna yeni başladığım için köye pek gidemiyodum nası da özlemişim.
Şu sedirin üstünde oturmayı milli perdemizi çekerek dışardaki köpeğimize bakmayı.
Şu üstümde giydiğim pijamayı görmek bile o yıllara götürdü insanı duygulandırdı.
Biz 90'lar kuşağı ara sokakta mahalle maçı yapan , mahalledeki çocukluk arkadaşları ile hava kararıncaya kadar saklambaç oynamak saat 6-7 civarı balkonlardan hadi yemek hazır babanda gelcek çabuk eve diyen anne seslenmeleri. Özlenmeyecek gibi değil, tabi çağa ayak uydurarak herşey zamanla değişiyor olumlu yada olumsuz.
Boşuna bizler için sokakta top oynayan son nesil diye boşuna demiyolar. Şimdikilerin kaçının cebinde bilye dolu.
Küçük şehirlerde ilçede büyümenin verdiği samimiyet yok ne yazık ki insanlar hep bi telaşlı kimsenin kimseye tahamülü yok artık en ufak tartışmada birbirini bıçaklıyo, boğazlıyo insanlar.