Küçükken çok şeyin hayalini kurardık. Bu hayallerimizin arasında zenginlik de vardı. arkadaşlarla toplanırdık başlardık kurduğumuz bu zenginlik hayallerini anlatmaya.. Derdi ki arkadaşımızın bir tanesi mesela; ben zengin olursam kocaman bir oyuncak dükkanı açacağım, ağlayan bütün fakir çocuklara ağlamasınlar diye oyuncak dağıtacağım. Bir başka arkadaşımız; ben zengin olursam yüksek yüksek binalar dikeceğim ve parası yok diye ev bark sahibi olamayan bütün sahipsizleri ev sahibi yapacağım sonra başka bir arkadaş; ben zengin olursam koskocaman bir lokanta açacağım ve aşçılar tutacağım ve çok çok yemek yapacağım ve bütün fakirleri doyuracağım. Bu zenginlik hayalimiz sürer giderdi farkındasınız değil mi? Hani uzadıkça uzardı. Şimdi çocukken zenginlik hayali kurduğumuz bu arkadaşlar zengin oldular, oldular olmasına ama o çocukluk yaşlarındayken kurdukları hayali gerçekleştiremediler ya da şöyle söyleyeyim gerçekleştirmek İstemediler. Belki de kurdukları hayaller formaliteydi, belki de zengin olmak için bu hayali kurmuşlardı. Hani birileri onları fakir görsün de zengin yapsın diye. Sonrası malum hayaller iptal. Öyle de oldu zaten. Fakir çocuklar ağlamasın diye ne kocaman bir oyuncakçı dükkanı açanlar, ne evsiz barksızlar ev sahibi olsunlar da sıcacık yuvalarında rahatça otursunlar diye yüksek binalar dikenler ne de aç insanların karnı doysun diye kocaman bir lokanta açanlar oldu. Velhasıl bu hayallerin hepsi, çocuklukta kaldı.
