Benim canım pek sıkılmaz. Çok ender rastlamışımdır canımın sıkıldığına. Dünyaya zaman geçirmeye gelmiş her canlı gibi benim de isteklerim, hayallerim, zevklerim, acılarım, sevinçlerim var. Bu saydıklarımdan fazlası vardır her insanda. Bunlar zamanımızı doldurur, nefesimizi tüketir, nefsimizi biler...
Bazen bir boşluk olur. İnsan o boşlukta kaybolmuş gibi hisseder ya da bomboş bir havuzda boğuluyormuş gibi olur. Biraz pencere açmak, bisiklete binmek, çiçekleri sulamak havuzu doldurur, boşlukta bir yol çizer. Bunlar da zaman dolduran şeyler çünkü. Galiba bütün yollar zamanın labirentinin bir koridoru.
Bu zaman labirentinin koridorlardan en çok geçtiğim yazı yazmak. Ne zaman sıkılsam yazmayı denerim önce. Genelde olmaz, nedeni az okumak diye okumaya geçerim. O da olmuyorsa bir sigara sararım. Uzun uzun düşünmek de var ama ben kısa adımlar atıyorum. Bir sigara bitmeden eve geri dönmüş olmak için kısa adımlar en mantıklısı. Gezintinin bu kadarı yetiyor kanımı delirtmeye. Bütün sıkıntım geçmişse uyku zamanım gelmiş demektir. Peki ya bütün sıkıntım geçmişse? Uyku tutar mı?
