Kırık oyuncaklar… Yığın halinde yol kenarlarında kilometrelerce. Ruhu çekilmiş bir çocuk var kaldırımın üzerinde. Fersiz gözlerinden siyah tuz taneleri düşmüş solmuş yanaklarına. Rengi atmış gözleri kırık oyuncakların üzerine düşmüş. Siyah tuz tanelerini kırık oyuncakların üzerine serpmiş yüzlerce tutam. Renksiz gözleri onların arasında kaybolmuş. Soğumaya başlamış ılık bedeni, kırık oyuncaklara özenmiş. Nisanın yedisi gibi paramparça olmak istemiş. Tıpkı oyuncaklar gibi. Pıhtılaşıp kaskatı olmak istemiş alyuvarları. Sıvı halden katı hale geçip o oyuncaklara benzemek istemiş gayretler içerisinde. Bu yüzden sevmezmiş zaten plastik oyuncakları. Göz yuvarları da kovmak istemiş aslında çocuğun kahve gözlerini; ama gitmek uğruna soldurmuş kendini yıldız gibi parlayan gözler.
