Yalnızlık zor bir şey. Yanında kimsenin olmaması kötü bir durum. Ne derdini paylaşabiliyorsun ne de mutluluğunu. İnsanlar her an yanında birisi olsun ister. Çünkü dert paylaşıldıkça azalır, mutluluk paylaştıkça çoğalır. Her şeyden sıkılıp yalnız kalmak istiyorum dediğimizde bile yanımızda birisini isteriz. Derdimizi anlatıp rahatlamak için.
Yalnız kalanlar hep daha güçlüdürler. Çünkü genelde bütün zorlukların üstesinden tek başına gelmişlerdir. Gözyaşlarını kendileri silmişlerdir. Mutluluğunu bile paylaşamayan bir insan ne kadar mutlu kalabilir ki? Gerçi nasıl mutlu olsun ki? Kim istemez yanında güvendiği bir dostu olsun sevdiği olsun.
Yalnızlığı yaşayan bilir. Ailesini kaybetmiştir, sevdiğini kaybetmiştir ya da bir arkadaşını kaybetmiştir. Düşünebiliyor musunuz neler yaşadığını? Gerçekten çok zor bir durum. İşte asıl acı budur. Sırtını yaslayacağı birisi kalmadığında yaşar insan yalnızlığı. Ama biliyor musunuz bunlardan kaçmak çare değil asla. Bunlarla yüzleşebildiğinde olgunlaşıyor insan...