Bazen öyle anlar gelir ki yalnızlık kor gibi yakar. Kalabalıklar içinde bir pranga tutar sizi. Yer yer ağlamak, diz çökmek ve yeryüzüne bir yumruk atmak istersiniz ama yaprak kıpırdamaz. Dışınız günlük güneşlik , içiniz sağanak, bir oraya bir buraya savrulurken ruhunuz, bedeniniz umursuzca gezer. Öyle sade ve hafif yaşarsınız ki kendinize ağır kalırsınız. Hece hece esersiniz derinlerde, yüzeyleriniz biçare. Ne uçurumlar eskitirsiniz ama bir tümsek yıkar sizi. Geçmişe gidersiniz. Anılar öncesine. Kendiniz ötesine. Öylece kalem atarsınız. Biraz masal biraz hayal. Susmak cazip gelir. Sustukça huzursunuz. Sustukça özgür. Esaretiniz kelamınızdır. Ve bazen gece kadar konuşursunuz, Karanlık kadar susar. Uyandığınızda bir bakarsınız kelimeler saçılmış etrafa ve faili meçhul. Usul usul çekilirsiniz. Gel-git halinizdir. Karmaşık bir rüya idi der hayra yorarsınız. Her bir şerde bir ağırlık atarsınız geminizden, batmadan kıyıya varayım derken. Peşinizde yalnızlık, önünüz kalabalık. Başladığınız yerdesinizdir. En başta. Küçük bir mahzen ve koca bir bazende. El pençe .
Foto kaynak : www.pixabay.com