Bugün size insanı duruk yere üzebilen, içini darlayan, hayattan soğutan bir olaydan bahsetmek isterim.
Bizim dilimizde "olduğun yerde mutlu olamayıp sürekli başka bir yerde olma isteği" olarak çevrilebilir(Çok oturgaçlı götürgeç gibi :) ). Almanca bir kelime olan Fernweh tam olarak bunu açıklıyor işte.
Aslında bu durum biz Türklerde çok belirgin bir olgu. Kiminle konuşsam "ağbi ben zağten yurdışında yaşacağım banane" demek için yarşıyor. Peki kaçı gidiyor? Hemen hemen hiçbiri. E ozaman neden böyle hastalıklı bir his taşıyoruz? Ben kendi fikirlerimi size anlatayım.
İstanbul' da yaşarken içimde hep bir sıkıntı vardı. Dedim sınav stresi herkeste var, dayan. Sonra İstanbula ara verip Çanakkale maceram başladı. Orada 6 sene nefes aldım. Ama sanki yine ciğerlerime dolmuyordu hava. Sonra tekrar döndüm memleteke. Yine aynı his.
Biz diyorum böyle isek ilk insanlar napıyordu? İşte sorunun cevabı bence burada yatıyor. Bizim genetiğimize işlenmiş bir göç olgusu var. "Savanlar çok tehlikeli ve sıcak. Burdan ayrılalım." . "Nil nehri taşıyor keşke şu dağın ardında yaşasak."."Burası soğuk şu denizleri aşalım." ... Hiç durduğumuz yerde durmamışız ki. Benim bildiğim Tarihte bir tek Çin olduğu gibi kalmış :) Acaba onlarda da fernweh oluyor mudur?
Siz siz olun sürekli gezin. Ama sürekli evinizde uyuyun. Ne de olsa evim evim güzel evim:) Sağlıcakla kalın .
