Daha önce hangisi olduğunu hatırlamadığım bir yazımda bahsettiğim bir konuyu size biraz daha detaylı açma niyetindeyim.
Hayatımda olan insanların değer sirkülasyonunu kabul ettiğimi söylemiştim. Epey faydasını gördüm. Özellikle benim gibi hayatında çok insan barındıran biriyseniz, bir gün gelip bu içeriğin altına yorum yazacağınıza inanıyorum.
İster istemez çevremizdeki insanları kafamızda değer ölçütü olarak sıralama eğilimimiz vardır. En yakınım x sonra y gibi bir sıralama tabi ki anlamlı bir sıralama değil ama en azından benim için üç kademeli çemberler vardı. En içeride olan çember en çok sevdiğim insanları barındırıyordu. Fakat herhangi biri ile bir dönem uzaklaşsak, yaşadığım hayal kırıklığı beni tamamen kopma noktasına getirirdi.
Bir gün üşenmedim, düşündüm. İnsanları eskisi gibi sevmemek neden "neredeyse sevmemek" boyutuna geliyor?
Daha az sevmeyi öğrendiğim gün hayatımda çok şey değişti. Bir dönem çok yakın olduğunuz bir insanı "görünce mutlu olduğum insanlar" kategorisine alabilmeniz çok zor olsa da getirisi fazlasıyla güzel.
İşin sırrı beklentiyi değiştirebilmekte... Herkes verdiği kadarını alamaz. Bazen fazlasını bazen azını alır. Çünkü ikinci derece denklemlerden çok daha karmaşık algoritmaların ürünüyüz. Eşit, adil bir ilişki istiyorsanız bence imkansızı arıyorsunuz. Sadece sevginin tolere ettiği farklar varsa size eşit bir ilişki gibi gelir. Hatta hatırlarsanız size iki insan tipinden bahsetmiştim.
- Sevdiği insanlara sevdiği şeyi vermeyi seven insanlar.
- Sevdiği insanlara sevdiği insanların sevdiği şeyi vermeyi seven insanlar.
Eşit ilişki sağlamak için, iki tarafı da ikinci türden seçmeniz ve biraz üzerinde düşündüğünüzde ortaya çıkacak paradoksu çözmeniz gerekir.
Hal böyle olunca ben de zamanla beklentiyi azaltabilmeyi öğrendim. Çünkü bir dönem yakın olduğunuz insanlar size on sunuyorsa artık sekiz sunabilir. Siz hayal kırıklığı sebebiyle size halihazırda beş sunan bir insanı bile daha çok sevebilir ve daha yakın görebilirsiniz. Matematiği reddetmek iyi bir fikir değil!
O nedenle sekiz sunan insandan sekiz hatta yedi isteyebilmeyi öğrenin. Israrla on istemek ilişkinizi kopma noktasına getirir. Siz de kaybettiğiniz bir değerle kalırsınız. Bir dönem size ne sunduğunun önemi yok. Her zaman önemli olan "o an" size ne sunduğudur. Çünkü karşınızdaki insanın hayatında sizden bağımsız birçok değişken var. Sizi seviyorken başka bir insana daha fazla zaman ayırmak isteyebilir. Hal böyle olunca insanlar genelde o kişiyi kaybediyormuş gibi düşünmeye odaklıdır.
Düşünürken kıstas kabul edebileceğiniz bir nokta söyleyeyim size;
Yakın bir arkadaşınızın size başka bir insan nedeniyle az zaman ayırmaya başladığını varsayalım. Arkadaşınız o insanı hayatına aldıktan sonra sizinle tanışıyor olsaydı size zaten en baştan bu kadar zaman ayıracaktı. Siz beklentiyi belirli bir noktada tutacak ve sağlıklı bir sevgi besleyecektiniz.
Birbirimizi bu tarz zamanlarda çok yoruyoruz. O nedenle hayatımızdaki sirkülasyonu kabul edip anlamsız egolarla değerlerimizi yitirmeyelim.
Son günlerde insan gibi çalışmadım. Çok çok az uyuyabildim ve sürekli ayakta kaldığım bir iş oldu. Şartların zorluğundan mı bilemem ama sizleri bir miktar özledim:)