ขอบคุณความจน...เพราะความจน ในครั้งนั้น ทำให้เรา เป็นเรา ในวันนี้...

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ชาวไทย และชาวลาว ที่น่ารักทุกๆท่าน.

:::: เวลาที่ เซ็งๆ หรืออารมณ์ บ่อจอย แนะนำให้ดู พี่โน๊ต เดี่ยว ไมโครโฟน นะ ดูแล้ว
อารมณ์ จะดีขึ้น มาทันที......วันนี้ เราดูเดี่ยว 11 อืม ฮาน้ำตาเล็ดค่ะ......ทำให้เรา อา
รมณ์ เปลี่ยนไปได้ จากหน้ามือ เป็นหลังมือ จริงๆนะ......ปกติเราก็ เป็นคน อารมณ์ดี
อยู่แล้ว แต่บางครั้ง มันก็มีขึ้น มีลงบ้าง ก็คงเหมือนกับลม นั่นแหล่ะค่ะ ไม่เคยพัดไป
ใน ทิศทางเดียวกัน......อารมณ์คนเรา ก็คง เหมือนกัน แค่ต้องการ เครื่องทุ่นแรงมา
บิ๊วอารมณ์บ้าง ในบางเวลา เดี๋ยวก็ดี ขึ้นเอง..555

:::: ถ้าคนไทย สัก 5 เปอร์เซ็น มีความคิด เหมือนพี่เค้าได้ ก็คงดี ขนาดความจนของ
ตัวเอง ยังเอามาพูด ให้เป็นเรื่องฮาได้ เป็นคนที่ น่าทึ่งมากๆอ่ะ.....เราคิดว่า สแตนด์
อัพ คอมเมดี้ โชว์ ในเมืองไทย คงมีแค่ คนเดียว นี่แหล่ะ

:::: พูดถึงความจน เราเองก็เคยผ่าน ความจน อย่างเต็มรูปแบบมาแล้ว จนขนาดไหน
ถึง เรียกว่าจนได้ น่ะเหรอ?.....เอาเป็นว่า อดสามมื้อ ได้กินหนึ่งมื้อ (สามวัน)นั่นแหล่ะ
คือที่สุด ของความจน ของเรา....แต่เราก็ไม่เคย เกลียดความจน อย่างที่พี่ เขาพูดนะ
แต่ที่เรา เกลียดที่สุด คือ.......ตอนที่น้าเรา ใช้ให้เรา ไปขอยืม ข้าวสาร ชาวบ้าน..อื้อ
หือ! แม่ม เอ๊ย! โคตะระ เกลียดๆ ที่สุดเลย! แม่ม! ไม่มี ศักดิ์ศรี หลงเหลือ อยู่เล้ย! ไม่
ไปก็ไม่ได้ โดนไม้เรียว อ่ะดิ 555....แต่ก็ต้องเดิน ถือกระสอบ ก้มหน้า ก้มตา ไหล่ตก
ไปขอยืม บ้านโน้นที บ้านนี้ที อย่างไร้ศักดิ์ศรี อายก็อาย (แม่มเอ๊ย จ๊น จน จนไม่มีจะ
แหลก ยังเผือก นึกถึง ศักดิ์ศรีอีก....555) ทุกครั้ง ที่เรา ต้องไปยืม ข้าวสาร ต้องโดน
ไม้เรียวก่อน เราถึงจะไป 555

:::: ช่วงนั้น เรากับไม้เรียวนี่ หือ เป็นเพื่อนซี้กันค่ะ วันไหน ถ้าไม่โดนนะ นอนไม่หลับ
ค่ะ 55555.....แล้วชาวบ้าน ส่วนมาก ก็เกลียดน้าชาย ของเรา พวกเขา ก็ไม่อยากให้
หยิบยืม ข้าวสาร หรืออะไร ก็ตาม.....แต่ ด้วยความสงสาร พวกเขา กลับบอก ให้เรา
พาน้องๆ ไปกินข้าว ที่บ้าน ของพวกเขา......โห ใครจะกล้าล่ะคะ ลองไปดูสิ โดนไม้
เรียวแน่ๆ 555

:::: แต่ขอบอก ตามตรงนะ เพราะความจน ในครั้งนั้น ทำให้เรา เป็นเรา ในวันนี้ ความ
จน สอนให้เรา......เป็นคน มีความอดทน อดกลั้น และเข้มแข็ง ทำให้เรารู้จัก เห็นอก
เห็นใจผู้อื่น ที่แย่กว่าเรา.....ความจน สอนให้เรา รู้จักประหยัด และสอนเรื่องอื่นๆ อีก
มากมาย....ต้องขอขอบคุณ ความจนจริงๆนะ.....ทุกวันนี้ ไม่ว่าเราจะอยู่จุดไหน หรือ
จะลำบาก เพียงใด ก็ไม่กลัว.....ขอบคุณ ความจน จริงๆจากใจ

ดั่งถนน สายชีวิต มิรู้เลย ใครลิขิต แต่ทั้งชีวิต ต้องก้าวเดิน ไปข้างหน้า
เหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้า แค่ไหน ก็ต้อง สู้ทน ก้าวเดิน ต่อไป
^{ต. ตนข้างถนน @tookta}