สวัสดีครับเพื่อนๆ ชาวสตีมอิททุกท่าน ผมเคยสงสัยนะ ทำไมตอนเด็กๆ ผมเก่งกว่าตอนโต
ความพยายามเป็นเลิศ ไม่ท้ออะไรง่ายๆ กว่าจะเดินได้ ล้มลุกไม่รู้กี่ครั้ง
โตมาหน่อย กว่าจะปั่นจักรยานเป็น ได้แผลมาเยอะๆ แต่ผมก็ทำจนสำเร็จ
ตอนเรียนหนังสือ ขี้สงสัยมาก ถามจนครูขี้เกียจตอบละมั้ง
แต่พอเติบใหญ่มา เริ่มต้องรับผิดชอบตัวเองมากขึ้น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นสวนทางกันคือ ความพยายามน้อยลง ท้อง่าย ไม่ขี้สงสัย ปล่อยอะไรผ่านเลยไปง่ายๆ โดยเฉพาะโอกาสดีดีที่มีคนทำได้แล้ว แต่ผมยังไม่แม้แต่จะกล้าเริ่มมัน
คำถามคือ เพื่อนๆกำลังเป็นแบบนี้มั้ย?
โตขึ้นเราควรจะพัฒนาขึ้นไม่ใช่หรอ หรือแค่เพราะเราต้องการความสบาย ความง่ายมากเกินไป
.
.
แต่ไม่เป็นไรครับ เรารู้ตัวก็ดีแล้ว จะได้ปรับปรุง
เมื่อผมรู้แบบนี้แล้ว ผมพร้อมเปลี่ยนตัวเอง เรียนรู้สิ่งใหม่อย่างเต็มที่ โดยเฉพาะโอกาสที่สามารถเปลี่ยนชีวิตเราได้
ภาพนี้เป็นภาพที่ผมได้มีโอกาสแบ่งปันแนวคิดและมุมมองบนเวทีต่อหน้าทีมงานนับพันคน ซึ่งเป็นหนึ่งความพยายามที่ผมทำได้แล้ว
ผมเชื่อว่าหลายๆคนคงเขินอายเมื่ออยู่ต่อหน้าคนมากมาย แต่เชื่อผมเถอะครับ เมื่อเรามั่นใจว่าเราไปมอบสิ่งดีดีให้เค้า เราจะกล้ามากขึ้น ในครั้งหลังๆเราก็แทบจะไม่เขินอายเลย
ลองเปลี่ยนตัวเองเพื่อรับโอกาสใหม่ๆที่ดีกว่าดูนะครับ ทุกคนมีความเก่งในตัวเองอยู่แล้ว ดึงมันออกมาใช้ ชีวิตนึงไม่ยาวนัก ใช้ให้คุ้มครับผม
