สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาว Steemit ทุกคน
ตอนแรกคิดจะเบี้ยวไม่อัพเดทโพสต์วันนี้ แต่ไม่อยากให้ความเศร้าโศกในใจมาเป็นอุปสรรคในการมุ่งสู่เป้าหมาย ต้องทำให้ได้วันละเรื่อง โพสต์ทุกวัน ความรู้สึกกับหน้าที่บางทีก็ช่างขัดแย้งกันเสียจริง แต่ในที่สุดหน้าที่ก็มาก่อนค่ะ ว่าแล้วก็เริ่มเลยนะคะ
วันนี้ทั้งวันทิพย์ใช้เวลาอยู่กับดำมี่สุนัขที่นำมาจากจังหวัดอุดรเกือบทั้งวัน สุนัขตัวนี้พ่อทิพย์ได้มาจากบ้านญาติๆอีกทีเพราะมันโดนเพื่อนๆลูกแม่เดียวกันกัด มีหลายตัวเค้าเลยแบ่งมาให้ช่วยเลี้ยง ดำมี่ยอมตัวอื่นเสมอ ไม่กัดตอบ พ่อรักมากเพราะมันมีลิ้นดำด้วย ใครๆก็บอกว่าหมาลิ้นดำตายยาก งูกัดไม่ตาย เราก็ฟังขำๆนะ แต่ก็หายากจริงๆแหละ ไม่ค่อยเจอเท่าไร พอทิพย์กลับไปเยี่ยมบ้าน ลูกชายก็ชอบเล่นกับดำมี่มาก ขากลับเลยขอคุณตามาเลี้ยงที่ปราจีนบุรี คุณตาก็ทนรบเร้าไม่ไหวเลยยอมยกให้ คิดถึงตั้งแต่ตัวน้อยๆ นึกถึงความน่ารักของดำมี่แล้วใจหาย ทำให้หลีกหนีความรู้สึกหวิวๆในใจไม่ได้ เค้าโดนหมาจรจัดกัดเพราะบ้านทิพย์ติดบ่อปลา มีหมาเยอะมาก ไม่มีเจ้าของด้วย หลังๆดำมี่โดนกัดบ่อยเพราะเป็นหนุ่มใหญ่มีแฟน ชอบเที่ยว บางทีก็โดนกัดมา แต่แผลล่าสุดน่าจะหนักเอาการ ตอนนี้เค้าเริ่มนอนนิ่งแล้วค่ะ แผลเริ่มอักเสบมากขึ้นลามจากโคนขามาหางไม่กระดิก ไม่ตอบสนองแล้ว เมื่อวานยังทานข้าว แต่วันนี้จมูกแห้ง ไม่มีแรงเลย ทิพย์ได้แต่เอาน้ำลูบจมูกและหยดใส่ปากให้เค้าใช้ลิ้นเลียบ้าง แต่ข้าวไม่แตะเลย เอาน้ำเกลือไปล้างแผลให้ยังนอนนิ่งไม่สะดุ้งเหมือนทุกครั้ง ช่วงหลายวันที่ผ่านมาตอนเริ่มมีแผลดำมี่ไปเที่ยวเล่นที่อื่น บางทีก็ไม่ได้มานอนบ้าน บางทีก็มุดใต้บ้านนานๆไม่ยอมออกมา มาครานี้แผลเริ่มลามเป็นวงกว้างดูเหมือนจะเกินเยียวยาเสียแล้ว ชวนสามีพาไปหาหมอก็นิ่งเงียบมองหน้าทิพย์ แล้วบอกว่าเค้าไม่น่าจะไหวแล้ว แต่ใจเราก็ได้แต่ปฏิเสธไม่ยอมรับอยู่แบบนั้น บังคับจิตตนเองไม่ได้จริงๆวันนี้
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราสูญเสียสัตว์เลี้ยงในบ้าน เราเองคงอายุมากแล้วสินะ จำความได้ว่ามีสุนัขที่เราเสียไปไม่น้อยกว่าสามตัวแล้ว เราก็ต้องเสียใจทุกครั้ง และก็บอกตัวเองว่าไม่อยากเลี้ยงอีกแล้ว จนแล้วจนรอดเราก็มีสมาชิกใหม่เพิ่มมาเรื่อยๆ แม้แต่ตอนนี้ที่ดำมี่กำลังป่วยหนัก ในบ้านเราก็ยังมีเจ้าโบ้หมาน้อยตัวใหม่ของลูกชายมารอสแตนบายด์อีกแล้ว นี่คงเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ดำมี่น้อยใจและตรอมใจไปด้วย บางทีหนีออกจากบ้านไปหลายวันเลย ทายาให้ยังไม่หายก็หนีไปอีกแล้ว เลี้ยงแบบปล่อยอิสระค่ะ บ้านนอกเลี้ยงบ้านๆ ไม่ได้ขังไว้
ทิพย์ตัดสินใจโทรไปหาพ่อเมื่อเย็นแล้วแจ้งข่าวว่าดำมี่ป่วยหนัก คุยๆไปน้ำตาก็ไหลเสียงสั่นเครือจนพ่อจับได้ว่าเราร้องไห้เหรอ พ่อบอกว่าถึงเวลาเค้าต้องจากไปก็ให้ทำใจ ให้เค้าไปอย่างสงบ ถ้าอยู่ต่อทรมานยิ่งสงสารเค้า คิดเสียว่าเค้าจะได้ไปเกิดใหม่ในภพภูมิที่ดี ให้ทำใจให้สงบอย่าเศร้าโศกไปเลย ตอนแรกคิดว่าพ่อคงเสียใจและต่อว่าที่เราดูแลดำมี่ไม่ดีแต่เปล่าเลย พ่อวัย 67 ปีมีแต่คำปลอบโยนและมองโลกอย่างเข้าใจสอนธรรมะกลับมาให้เรามีสติเสียอีก ความสุขช่างผ่านไปไวเสียจริง ยังนึกถึงวันที่เค้าตัวเล็กๆอยู่เลย แต่ถ้าเค้าหยุดเจ็บปวด ไม่ต้องทนทรมานอีกแล้วเราควรยินดีกับการจากไป ให้เค้าหลุดพ้น เผื่อจะได้ไปเกิดเป็นมนุษย์กับเค้าบ้าง คิดได้แบบนี้แล้วก็ขอบคุณพ่ออีกครั้ง แล้วมานั่งย้อนดูรูปเก่าๆของดำมี่
ภาพที่เลือกมานี้เป็นภาพที่ดำมี่สดใสที่สุด เพราะได้ออกวิ่งเล่นด้วยกันที่ขอบบ่อกุ้งยามเย็นก่อนอาทิตย์ลับขอบฟ้าบ่อยๆ อยากให้ภาพนี้เป็นภาพที่สวยงามระหว่างเราตลอดไป ทิพย์มุดใต้ถุนไปบอกดำมี่ไปว่าขอบคุณมากนะที่เรารู้จักกันและได้ใช้ชีวิตช่วงหนึ่งด้วยกัน เชื่อว่าดำมี่คงรับรู้ได้เพราะเค้านอนฟังอยู่เพียงแค่กระดิกหางเหมือนทุกครั้งไม่ได้เท่านั้นเอง
วันนี้เศร้าไปหน่อยนะคะแต่ก็ขอบคุณทุกคนมากค่ะที่ติดตามอ่านจนจบ
ทิพย์