💕ไม่มีอะไรจะทำให้รู้สึกแย่ไปกว่า ครั้งหนึ่งเคยเป็นส่วนที่ขาดหายแล้ววันหนึ่งต้องกลายเป็นส่วนเกิน💕สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาว steemit ที่น่ารักทุกท่านค่ะ วันนี้มาแนวความรู้สึกนึกถึงความหลังสักนิด ว่าชีวิตนี้เราก็เคยเป็นจิ๊กซอว์ชิ้นสำคัญของใครคนหนึ่งที่เขาเคยบอกว่าหากเราไปภาพของเขามันจะไม่มีไม่สมบูรณได้...ณ เวลานั้นมันคือความรู้สึกภาคภูมิใจ สุขใจล้นปรี่ เหมือนชีวิตนี้จะไม่มีทางพบพานกับความทุกข์อีกตลอดกาล Happy ending... แต่เดี๋ยวก่อน....นั่นมันตอนจบในนิยายรักนักศึกษาตะหาก แล้วมันก็เป็นปฐมบทในนิยายชีวิตเรื่องต่อมา...
💕 เมื่อเวลาฝ่านไป ภาพมันขยายใหญ่มีส่วนประกอบมากขึ้น มีจิ๊กซอว์เพิ่มจำนวนขึ้น กรอบที่เคยพอดีสวยงาม กลายเป็นภาพมันล้นกรอบ และเมื่อภาพมันล้นกรอบ จึงต้องตัดภาพให้พอดีกรอบ การเลือกตัด ต้องเลือกตัดส่วนที่มันเก่าซีด ไร้ความสวยงามออกไป ที่เคยสำคัญ กลับกลายเป็นรำคาญ ที่เคยมีค่ากลับกลายเป็นไร้คนต้องการ ที่เคยเป็นส่วนที่ขาดหายกลับกลายเป็นส่วนเกิน มันเป็นเรื่องปกติของคนเราเมื่อมีสิ่งเกินความต้องการ มันจะให้ความรู้สึกรกหูรกตา รุงรัง ไร้สวยงาม จำต้องตัดทิ้ง มันเป็นเรื่องธรรมดาใช่ไหมคะ?? 💕
ขอบคุณ"เวลา" ยาแสนวิเศษ ที่รักษาได้ทุกโรค ทุกเรื่อง"
ท้ายที่สุดนี้ แม่หมูขอขอบคุณ เพื่อนๆทุกคน ที่ติดตาม เรื่องราวมีสาระบ้าง ไร้สาระบ้าง
ขอบคุณทุกคะแนนโหวต + คอมเม้นท์ และกำลังใจที่มีให้กันเสมอมา
แม่หมูขอบคุณค่ะ @Maemoo