สวัสดีดีค่ะ เพื่อนๆชาว Steemit และ Busy ที่น่ารักทุกๆท่าน หลังจากที่เมื่อวานได้โพสเกริ่นเรื่องคุณลุงไป วันนี้ได้มีโอกาสไปเยี่ยมเยือนท่านทั้งสองเลย ขออนุญาตนำเรื่องราวของท่านมาเขียนในโพสนี้ค่ะ เรามาทำความรู้จักกับท่านทั้งสองคนกันดีกว่านะคะ เราทั้งสองบ้านไม่ได้เป็นญาติ พี่น้องกันแต่อย่างใด ทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน ลุงเป็นคนประจวบคีรีขันธ์ ป้าเป็นคนเชียงใหม่ค่ะ ใต้กับเหนือ บุพเพสันนิวาส พาให้ทั้งสองมาเจอกันเมื่อหลายสิบปีก่อนที่จังหวัดสงขลา ทั้งสองคนเปิดกิจการร้านซ่อมรถ ต.การช่าง เป็นคนธรรมะ ธรรโม สังโฆ มากๆค่ะ น่ารัก อัธยาศัยดี และผ่านเรื่องราวชีวิตอันโหดร้ายต่างๆมามากมาย ทั้งสองจะคอยเล่าประสบการณ์ชีวิตของท่านให้ฟังตลอด และคอยเอาบทเรียนที่ท่านเคยประสบพบเจอมาเตือนและให้กำลังใจเราเสมอ และตอนนี้ทั้งสองมาเช่าบ้านเพื่อทำร้านซ่อมรถอยู่อีกหมู่บ้านหนึ่งซึ่งไม่ไกลกันมากกับบ้านรินค่ะ
แรกเริ่มเดิมทีรินไม่เคยรู้จักกับทั้งสองมาก่อน มาวันหนึ่งพ่อบอกให้ขับมอเตอร์ไซด์ไปส่งเอารถยนต์ที่ร้านช่างต๋อยหน่อย เราก็ไปพอไปถึงที่ร้านก็เจอกับป้านก ก็ยกมือไหว้ทักทายกันปกติตอนนั้นยังไม่คิดอะไร จนกระทั่งพ่อรับรถและจ่ายตัง ลุงต๋อยกับป้านกมองหน้ากัน ยิ้มแล้วพูดพร้อมกันว่า "รอบนี้ซ่อมให้ฟรี รถมันไม่ได้เป็นอะไรมาก" เราคิดในใจทำไมใจดีจัง แบบงงๆ ไหนพ่อบอกว่ารอบนี้เสียหลายที่ หมดตังเยอะแน่เลย เรามองหน้าพ่อแล้วหันไปกล่าวคำขอบคุณ แล้วพากันกลับ วันรุ่งขึ้นพ่อชวนไปอีก รอบนี้เอาของไปฝากเป็นผักสวนครัวที่เราปลูกที่บ้าน ถือเป็นการตอบแทนน้ำใจที่ทั้งสองซ่อมรถให้ฟรี ไปรอบนี้กระเตงลูกไปด้วยทั้งสองคน พอไปถึงที่บ้านลุงกับป้าเห็นเด็กทั้งสองคนนี้ พากันรีบ กุลีกุจอมารับ พร้อมกับต่อว่าพ่อ "มีลูกมีหลานน่ารักแบบนี้ ทำไมไม่บอก นี่เราก็เป็นลูกค้ากันมาจะสามปีอยู่แล้ว" พ่อก็ได้แต่ยิ้ม ไม่รู้จะตอบว่าอะไร
เรามารู้ทีหลังทั้งสองไม่มีลูกไม่มีหลานพอเห็นเด็กๆก็ชอบพอเป็นเรื่องธรรมดาที่เราคิดตอนนั้น และหลังจากวันนั้นลุงต๋อยก็ตามมาดูอาการของรถที่บ้านหิ้วทั้งขนม นม เนย ของเล่น ของเด็กๆมาให้ พอผ่านไปอีกวันเราก็หิ้วข้าวไรส์เบอรี่ไปฝาก พอมาอีกวันเจ้าขาวรถของพ่อดันเสียกลางทาง ก็ได้ลุงต๋อยนี่ล่ะค่ะมาลากไปซ่อมให้ และเป็นบ่อยมาก บางครั้งลุงกับป้าก็คิดตังบ้างไม่คิดตังบ้าง และทางเราก็ขี้เกรงใจ คอยหิ้วอะไรติดไม้ติดมือไปฝากตลอดเมื่อโอกาส แต่ส่วนใหญ่จะหิ้วแต่ความคิดถึงความห่วงใยมาพบกัน คือไม่มีของมาฝากแต่รู้สึกว่าคิดถึง เป็นห่วงเลยต้องแวะมา แค่ได้พบปะพูดคุยกัน ปรึกษาหารือกัน แค่นี้ก็ดีใจแล้ว เราสองบ้านทำแบบนี้จนเกิดความเคยชินและสนิทสนมกัน ทั้งสองใจดีมากๆ คอยเตือนคอยให้กำลังใจเราตลอดทุกครั้งที่พบปะพูดคุยกัน ทั้งสองเอ็นดูเราเหมือนลูก เอ็นดูเด็กๆเหมือนหลานของท่านแท้ๆ และเราก็นับถือท่านทั้งสองเหมือนญาติผู้ใหญ่ ทั้งที่ไม่ได้เป็นเชื้อสายเดียวกันเลย
เป็นเวลาเนิ่นนานมาแล้ว ที่เราได้รู้จักกัน และวันนี้ก็เป็นอีกวันค่ะที่เราสองบ้านทำแบบเคยๆ ไปมาหาสู่กัน ทุกอย่างกลับไม่เป็นแค่เรื่องธรรมดาที่เราเคยคิดไว้ เราสองบ้านสนิทกันมากขึ้นทุกวัน คุยกันได้แทบทุกเรื่อง ไว้เนื้อเชื่อใจกัน มันก็แปลกนะคะ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อค่ะ โชคชะตาได้นำพาให้เราได้มาพบกันจริงๆ
ท้ายนี้ต้องขอขอบคุณ Steemit และ busy ที่มีพื้นที่ให้ได้แบ่งปันและขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามให้กำลังใจเสมอมานะคะ
ไอริน / Irin