Kung may isang tao na masasabi kong bihasa sa paggamit ng tayutay, iyon ay walang iba kundi ang aking butihing nanay. Sigurado ako. Mangyari kasi'y apat kaming magkakapatid. At kung hindi siya nakunan nang tatlong beses bago ipinanganak si bunso, bale ba ay pito kaming mga anak niya! Kaya alam na alam ko. Mahilig siyang gumamit ng tayutay.
Paggising pa lamang namin sa umaga eksaherasyon na agad ang una naming maririnig. "Magsibangon na kayo! Tanghali na, nasa banig pa kayo!" Pagtingin ko sa orasan naming prenteng nakasabit sa aming dingding, alas siyete kinse. Araw-araw ay ganyan ang eksena sa bahay namin. At kapag napuna niyang aandap-andap pa kaming magkakapatid at babagal-bagal sa pagliligpit ng hinigaan, gagamit naman siya ng simili o pagtutulad. "Aba'y bilis bilisan niyo ang pagkilos! Para kayong pagong diyan!" Minsan ay hindi pa siya makukuntento at magbibitaw pa siya ng metapora. "Ano'ng hinihintay niyo, pasko?"
Kaya bago pa man kami mag-almusal, busog na kami sa mga tayutay galing kay nanay. Hindi kumpleto ang buong araw ni Mama kapag hindi siya nakapagbagsak ng mga malulupit niyang linyang mayaman sa tayutay. Madalas niyang gamitin ang sikat na sikat niyang oksimoron. "Mainam nang matuto kayo hangga't nandito pa ako dahil kapag wala na ako, mangamatay talaga kayong lahat." Iniisip ko noon kung saan pupunta si Mama at bakit hindi niya ako isasama. Nang minsang tinanong ko siya kung iiwan niya kami, sinagot niya ako ng "Oo, kasi napakatitigas ng mga ulo niyo!" Tingin ko ay hindi iyon tayutay kaya nagpakabait talaga ako. Sinubukan ko.
Kapag naiisip naming magkakapatid na dayain ang mga gawaing bahay namin dati, madalas ay nabubuking niya kami. Kaya naman nagagamitan niya kami ng paradoks niyang "Papunta pa lang kayo, pabalik na ako." Hindi ko na sinubukang itanong sa kaniya kung bakit hindi kami nagkasalubong dahil nauso ang alpombra noon at napakasakit malapatan noon sa balat. Talaga namang bumabakat!
Dahil kami ay mga bata pa dati, hindi maiwasang maubusan talaga ng pasensiya si Mama. Pero hindi naman kami agad-agad na napapalo. May mga palatandaan kaming maririnig na nagbabadya ng nalalapit na hagupit. Madalas ay mauuna ang repitasyon niya. Naku! Naku! Naku kang bata ka! Naku kang bata ka talaga!" Kapag naglilitaniya na siya ng ganiyan, ibig-sabihin niyan ay nasa malayo siya at naghahanap na ng maipanghahampas. Kami naman ay magsusubok na magtago o tumakbo sa Papa namin para makaligtas sa latay.
Madalas ay natutuloy ang kastigo. Makulit talaga kami pero kami naman ay natuto. Pero minsan ay nakaliligtas din naman kami. Marahil ay iyon ang mga panahon na masasabi nating magkaroon ng divine intervention si Mama kasi mariringgan namin siya ng kaniyang apostrope. "Diyos ko! Patawarin!"
Ang larawan ay kuha ni @natelightshow
Ilan lamang iyan sa mga tayutay na walang habas na ginamit ni Mama noon. Hindi naman siya nagtapos ng high school pero masasabi kong napakataba ng utak niya pagdating sa paggamit ng mga tayutay. Naging makulay at punong-puno ng talinghaga ang aming buhay nang dahil doon. Ngayong nakahiwalay na ako sa kaniya ay paminsan-minsang hinahanap-hanap ko ang mga linya ni Mama. Tingin ko ay isa iyon sa mga istilo na gagayahin ko sa kaniya pagdating sa pagpapalaki sa aking anak.
Pagyamanin ang kakayanan sa pagsusulat ng tagalog na akda. Sundan si @tagalogtrail at makigulo sa Tambayan
Sundan din ang @steemph.manila at tayo ay magkulitan sa Discord
