Birden telefon çaldı arayan annem di ama müsait olmadığımdan açmadım. Annem ısrarla aramaya devam etti. Önemli bir şey olduğu belliydi açtım telefonu. Annem hüngür hüngür ağlıyor kızım kızım diyor bir şeyler anlatmaya çalışıyordu ama anlamak mümkün değildi. Arkadan babam aldı telefonu eline, ağlamamış fakat duygulu olduğu kılçıklı sesinden belliydi. “Kızım eve geldi çok yorgun yatıyor gözünüz aydın” dedi.
Kızım geri gelmişti artık. Telefondan sonra o duygusallık bize de yansımıştı.
Tam 12 gün olmuştu Kızım kaybolalı. Ve yine nasıl olduysa evi bulup gelmişti. Boynunda tasması yokmuş geldiğinde. Mutlaka tasmasını 12 gün boyunca kemirerek koparmış olmalı. Önceleri vermek istediğimiz bir köpeği simdi ise sahiplenmek istiyorduk. Demek ki Kızım kadar bizde ona bağlanmışız.
Annemlere ertesi gün vakit kaybetmeden veterinere gitmelerini genel bir kontrol yaptırmalarını ve iyi olduğu takdirde yurtdışı için işlemlerini başlatmalarını söyledim. Tabi Tarsus’ta yurtdışı işlemlerini bilen veteriner de yok ama en azından genel kontrolünü yaptırdılar.
İşlerimi ayarlayıp Tarsus'a geçtim. İyice araştırdıktan sonra Mersin’de Petical Hayvan Hastanesi’ni buldum ve orda gerekli işlemleri başlattım. Kan testi, gerekli aşılar, chip vs. her şeyi yapıldı. Fakat yaklaşık 40 gün daha karantina da kalması gerektiğinden yurtdışına çıkamıyordu.
Tarsus'a döndüğümüzde hemen petshopa gidip bağlı olduğunda kopartamayacağı bir zincir aldım ve tesadüf bu ya petshop sahibi “bu köpek size mi ait” diye sordu ve anlattı. Birilerinin köpeği kendisine getirdiklerini, cins olduğunu ve satmak istediklerinden bahsetti. Bize ”Cins değil satın aldıysanız geri verin” dedi. Hikâyenin aslını benden duyunca şaşırdı tabi. O zaman kaçırıldığına emin olduk ama ne fayda.
Kalan zaman içinde annem gözü gibi bakti Kızım'a tabi sağolsun. Yeni isimlerde koymuş ama hiçbirine cevap vermeyince artık Kızım olarak kalmaya devam etti ismi.
Sonunda karantina dönemi bitmiş daha bir sürü ıvır zıvır evrak tamamlanmış hatta uçak bileti bile alınmış yolculuğa hazırdı. (Sanırım Belçika’da rahat 2 adet cins köpek alacak masraf yaptık ama olsun) Adana’ya geldiğimizde kafesle beraber uçağın altında gideceğinden görevlilere teslim etmek için danıştım. Tabi bu arada herkes yardımcı olmaya çalışırken bir görevlide işgüzar çıktı. “Bu köpeği götüremezsiniz cins değil her köpek kabul edilmiyor” gibi zırvalamaya başladı. Artık o kadar sinirlenmiş ve sesimi yükseltmişim ki polisler geldi. Tabi olayı anlatırken görevliyi uzaklaştırdılar. Uçak firması tarafından onaylanmış ve tüm evraklarının tam olduğunu görünce bana hak verdiler. Bu arada işgüzar görevlide pilota danışmış. Pilot onay vermiş tabi o an suratını görmenizi çok isterdim. Heyecandan (belki de korkudan) diğer yolculara yârdim edemiyor eli ayağına dolaşıyordu. Uçağa kadar refakat etmeme polisler müsaade etti ve bindirdik Kızım’ı.
Duesseldorf’a gelmiştik nihayet. Tabi aklimiz Kızım’da. Nereden teslim alacağımızı bilmediğimizden görevlilere danışmaya çalıştık. Sanırım İngilizce bilen bir görevli yok Duesseldorf’ta bu da tuhaf.
Askeri kıyafetli bir bayan yardim edince sonunda evrakları göstereceğimiz yeri bulduk. Kızım’ı almak için gittiğimizde karşılaştığımız sürpriz son darbe oldu. Kafesin kırılmış bağlanmış ve baş aşağı konulmuş sekliyle karşılaşınca yine bir hüsrana uğradık. Çekmediği çile kalmadı hayvancağızın. Tabi hemen zabıt tutturdum ve uçak firmasını bilgilendirdim. (kafes ücreti olan yaklaşık 500 tl yi geri ödediler)
Her şeye rağmen artık getirebilmiştik Kızım’ı. Eve geldiğimizde her şeyi geride bırakıp alışmasını sağlamak istedik ki sanki evde 40 yıldır yaşıyorcasına hemen bahçeye çıkıp ihtiyacını giderdi, geri gelip suyunu yemeğini yeyip koltuğa çıkıp uzandı :) yol yorgunu tabi ve neler yaşadı uçakta kim bilir.
Kısacası bunca olayı yaşadıktan sonra Kızım’ı getirmemek başkasına vermek hayatımda yapacağım en büyük yanlış olurdu. Biz onu değil o bizi seçti aile olarak…