ဟိုေ႐ွးေ႐ွးက
ပိုက္ဆံအရမ္းခ်မ္းသာတဲ့သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္႐ွိတယ္။သူဘာလိုခ်င္လဲ၊ လုိခ်င္တဲ့အရာမွန္သမွ်ဘာမွမစဥ္းစားဘဲ ၀ယ္လိုက္ႏုိင္တယ္။
ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာလိုအပ္ေနလဲမသိဘူး၊ တစ္ခုခုလိုအပ္ေနသလိုခံစားေနရတယ္၊ ဘယ္လိုေနေန လူ႔ဘ၀ႀကီးက ေပ်ာ္စရာမေကာင္းဘူး၊
ဒါနဲ႔ပဲ သူ အႀကံတစ္ခုရသြားတယ္၊
အိမ္မွာရွိသမွ် အဖိုးတန္ေရႊေငြရတနာေတြအားလံုးကို အထုပ္ႀကီးတစ္ထုပ္ ထုပ္ၿပီး အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို စတင္ထြက္ခြာလာတယ္၊
သူဆံုးျဖတ္ထားတာ သူ႔ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစႏုိင္တဲ့နည္းလမ္းေျပာျပႏုိင္တဲ့သူကို ဒီရတနာထုပ္ႀကီးေပးမယ္ဆုိတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ေပ့ါ၊
ရြာရိုးကိုးေပါက္္ သူ ေတြ႕သမွ်လူတုိင္းကို လိုက္ေမးခဲ့တယ္၊
ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွမေျဖႏိုင္ဘူး၊
တစ္ေန႔က်ေတာ့ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ ရြာသားတစ္ဦးက သူ႔ကိုုအႀကံေပးလိုက္တယ္၊
“ ရြာစပ္နားက ရေသ့အဘိုးအိုႀကီးဆီမွာ သြားေမးၾကည့္ၾကည့္ေပါ့၊ တကယ္လို႔ သူမွ မေျပာျပႏုိင္ရင္ ခင္ဗ်ား ဒီ့ထက္ေျခတိုေအာင္ေလွ်ာက္လည္း ဘယ္သူမွေျဖႏုိင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး” လို႔ေျပာလိုက္တယ္၊
ဒီလိုနဲ႔ ကြပ္ပ်စ္အထက္မွာ မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီး တ၇ားက်င့္ေနတဲ့ ရေသ့ႀကီးေရွ႕ကို သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ ေယာင္နနနဲ႔ ေရာက္လာေလသည္၊ ၿပီးေနာက္ တည္ျငိမ္ေသာေလသံျဖင့္ ရေသ့ႀကီးကို တစ္လံုးခ်င္းဆီေမးလုိက္သည္၊
“ က်ေနာ္ တစ္သက္လံုးရွာေဖြထားတဲ့စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ဒီအထုပ္ႀကီးထဲမွာထည့္ထားပါတယ္၊ တကယ္လို႔ က်ေနာ့္ကို လူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအဓိပၺါယ္ကို ေျပာျပနုိင္ရင္ အသင္ရေသ့ႀကီးကို ဒီရတနာထုပ္ႀကီးလွဴဒါန္းပါ့မယ္” လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္
အျပင္မွာ မိုးလည္းအေတာ္ႀကီးကို ေမွာင္ေနၿပီ။
ရေသ့ႀကီးက ထိုင္ရာမွထလာၿပီး သူေဌးႀကီးအေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ ရတနာထုပ္ႀကီးကို မ,ကာ အလစ္သုတ္ေျပးေလသည္။
သူေဌးႀကီးက စိတ္လည္းေလာ၊ ေအာ္လည္းေအာ္၊ ငိုလည္းငိုၿပီး ရေသ့ႀကီးအေနာက္မွ ထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္ေလသည္။ ပါးစပ္မွလည္း
“ သူခိုးဗ်ိဳ႔.. သူခိုး.. က်ေနာ့္ရတနာထုပ္ႀကီးကို ယူေျပးသြားၿပီ.. လုပ္ၾကပါဦး … ” လို႔ တတြတ္တြတ္ေအာ္ကာလုိက္ေလသည္။
တခဏအတြင္း နယ္ခံလည္းျဖစ္၊ လမ္းလည္းပိုကြ်မ္းေသာ ရေသ့ႀကီးက သူေဌးႀကီးကို မ်က္ေျချဖတ္လိုက္ႏိုင္သည္။
သူေဌးႀကီးက အေနာက္မွာ ေအာ္ငိုရင္း “ သြားၿပီ၊ ငါ အလိမ္ခံသြားရၿပီ၊ တစ္သက္လံုးရွာထားသမွွ် ေဖြထားသမွ်ေတြ ဒီလိုနဲ႔ အလကားလူယုတ္မာလက္ထဲေရာက္သြား၇ၿပီ ” လို႔ ညဥ္းတြားရင္း က်န္ခဲ့သည္။
သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး၊
ရေသ့ႀကီးက ျပန္လွည့္လာၿပီး ရတနာထုပ္ႀကီးကို သူေဌးႀကီးအေရွ႕ကို ပစ္ခ်လိုက္သည္။
သူူေဌးႀကီးက ၀မ္းသာရင္း ရတနာထုပ္ႀကီးကို ေပြ႕ကာ … “ ဟာ.. ငါ့ရတနာေလးေတြ….ေတာ္ေသးလို႔ေပ့ါ… ကြာ. ” ဟုညဥ္းတြားေလသည္
ထိုအခါ ရေသ့ႀကီးက သူ႔ကိုေမးသည္၊
“မင္းအခု ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ခံစားမိလား.. ”
“ အင္း.. ခံစားမိတယ္၊ က်ေနာ္အခု အရမ္းပဲေပ်ာ္ေနတယ္ .” လို႔ သူေဌးႀကီးက ျပန္ေျဖသည္၊
ရေသ့ႀကီးက တဟားဟားရယ္ၿပီးဆက္ေျပာတယ္၊
“ ဒါဘာအထူးအဆန္းႀကီးမွ မဟုတ္ဘူး၊ လူေတြဟာ သူတို႔လက္၀ယ္ပိုင္ဆိုင္ေနတဲ့အရာကို စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္မွတ္ထားၾကတယ္ ၊ ဒါနဲ႔ပဲ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္လုိ႔ မခံစားရဘူး၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ႀကိမ္ေလးဆံုးရံႈးမိတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ အရင္က ကိုယ္ပိုင္ဆုိင္ဖူးတဲ့အရာဟာ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးႀကီးသလဲဆိုတာ အလိုလို နားလည္သြားၾကတယ္၊
တကယ္ေတာ့ မင္းေစာနက ငါ့ကိုေပးမယ္လို႔ေျပာတဲ့အထုပ္နဲ႔ မင္းခုနဆံုးရႈံးသြားတဲ့အထုပ္နဲ႔ အခုမင္းရင္ထဲမွာေပြ႕ထားတဲ့အထုပ္သံုးထုပ္က တစ္ထုပ္ထဲပဲေလ… မင္းငါ့ကို အဲဒီအထုပ္ေပးမယ္လို႔ေျပာထားတာေလ..
ဆံုးရႈံးသြားတာနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္တမ္းတလုိ႔ မဆံုးဘူး၊ ကိုယ့္လက္ထဲေရာက္သြားတာနဲ႔ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔ ျပန္ျမင္သြားတယ္၊ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ မထင္ဘူး၊ ပို္င္ဆိုင္ေနတာကိုျပန္ေမ့သြားတယ္၊
လူေတြဟာ ဆံုးရံႈးသြားတဲ့ပစၥည္းကိုဂရုစိုက္ၿပီး ကိုယ္တကယ္ပိုင္ဆုိင္ေနတဲ့အရာကိုတန္ဖိုးမထားဘူး၊ ဒီ့အျပင္ မပိုင္ဆုိင္ေသးတာကို ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး မပိုင္ဆိုင္မိမွာစိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကေသးတယ္… အခုလက္ရွိကိုယ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ကံေကာင္းေနသလဲဆိုတာကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမသိတတ္ၾကဘူး၊
ဆံုးရံႈးသြားမွ ေနာင္တရတာ တန္ဖိုးထားတတ္တယ္မွမေခၚတာ၊
မရေသးခင္လိုခ်င္တာ တကယ္လိုအပ္တာမွမဟုတ္တာ” ဟုဆိုကာ အခန္းထဲသို႔ လွည့္၀င္သြားေလသည္။
( Edited from chiese stroy )