زندگی چالشی پیش روی بشر است. برخی از انسان ها در فقر و نداری بسر می برند و عدهای دیگر در رفاه و آسایش غوطه ور هستند.
بشر در تناقض زاده شده و زندگی می کند. ما همواره در دل احساس درد می کنیم. وقتی فیلم های غم انگیز می بینیم گریه می کنیم ولی توجهی به محیط پیرامون خود و انسان های دیگر از خود نشان نمی دهیم!
برای بچنگ آوردن آنچه متعلق به دیگران است و به آن طمع کرده ایم از هیچ تلاش وکلاهبرداری ای فرونمی گذاریم ولی با دیدن یک صحنه احساسی گریه می کنیم!
تعجب می کنم که چقدر خونسرد هستیم. می گوییم زندگی سخت است ولی خودمان آن را سخت کرده ایمو گاهی با تحمیل عقاید و باورهای خود به جوامع و دیگران ویا تحمیل سختی ها بر دیگران به همه صدمه میزنیم.
ما همزیستی بلد نیستیم. ما یکدیگر را غارت می کنیم و بعد از انسانیت سخن می گوییم. ما از وطن پرستی سخن می گوییم تا نقض حقوق دیگران را توجیه کنیم.
ما همه را فریب می دهیم. ما سختی های زندگی را بر دیگران تحمیل می کنیم، زندگیرا سخت می کینم و بعد به دنبال توجیه اعمال خود سخن های جانگداز سر می دهیم.
این زندگی چالشی است که خود درست کرده ایم.
چالش ها را درست می کنیم و بعد به چپاول دست می زنیم. زندگی بوده و دنیا همین بوده ای ما وطمع های ما انسان هاست که آن را به سختی کشانده است.
هر روز خورشید از شرق طلوع می کند و از غرب غروب می کند این بوده و خواهد بود شاید میلیاردها سال است همین است. دریا کوه جنگل و حیوانات ان ما هستیم که با انواع تلاش ها برای غارت یکدیگر ایمان دیگران را ربوده ایم!
زندگی سخت نیست،سختی زندگی نیز معنا ندارد بلکه ما آن ها را سخت کرده ایم!