ကြၽန္မနာမည္ ခ်ဳိ
နာမည္လုိေတာ့ ကြၽန္မဘဝက မခ်ဳိၿမိန္ခဲ့ပါဘူး
ကြၽန္မဘဝမွာ နာမည္ေပါင္းစုံနဲ႔ က်င္လည္ဖူးတယ္။ ဒီနာမည္ေလးကေတာ့ အေမကုိယ္တိုင္ ေပးထားတဲ့ နာမည္ေလးေပါ့။
ကြၽန္မအလုပ္က နာမည္အရင္းသုံးဖုိ႔ အဆင္မေျပတဲ့အလုပ္မုိ႔ အေမေပးခဲ့တဲ့ နာမည္ေလးကုိ ေမ့ထားခဲ့တာ ၾကာေပါ့။
ကြၽန္မကုိ လူေတြက ညည့္ငွက္မေလးလုိ္႔လဲ ေခၚၾကတယ္။ ဒီေလာက္ဆုိ သိေလာက္ေရာေပါ့။ကြၽန္မအလုပ္က ဘာဆုိတာ။
ဟုတ္တယ္ ကြၽန္မအလုပ္က မေကာင္းဘူး။ ကြၽန္မသိတာေပါ့။
ဟုတ္တယ္ ကြၽန္မအလုပ္က ေအာက္တန္းက်တယ္။ ကြၽန္မသိတာေပါ့။
ကြၽန္မ သိတယ္။ကြၽန္မသိတယ္။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ သိ႐ုံကလြဲၿပီး ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ။
ကြၽန္မ ငယ္ဘဝက သိ္ပ္ကုိခါးတယ္။ ညီမအငယ္ဆုံးေလးေမြးၿပီးတာနဲ႔ အေမဆုံးတယ္။ အေဖက အေမ့နာေရးေတာင္ အိမ္မကပ္။ အဖြားရဲ႕ေကာင္းမႈ႕ေၾကာင့္ ကြၽန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြ စားဖုိ႔မပူခဲ့ရဘူး။
ဒါေပမယ့္ အဖြားကလဲ မိသားစု႐ွိေသးတယ္ေလ။
ကြၽန္မက ေမာင္ႏွမေတြထဲ အႀကီးဆုံးေလ။ ကြၽန္မ အလုပ္လုပ္သင့္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မဘာလုပ္ရမလဲ။ အတန္းပညာက တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ အရင္းအႏွီးကမ႐ွိ။
ကြၽန္မကုိ ေဘးအိမ္က အမတစ္ေယာက္က ေခၚတယ္။အဲ့ဒီ့အမေလ သိပ္ကုိလွတယိ။တစ္လတစ္ခါ ျပန္လာတယ္။ျပန္လာရင္လဲ ေရႊေတြေငြေတြနဲံ႕ကြၽန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကုိယ္ေတာင္ မုန္႔ဖုိးေပးေသးတယ္။သူကေျပာတယ္ ညီမေလး အလုပ္လုပ္ခ်င္လားတဲ့ အမ တုိ႔အလုပ္မွာ လူလုိတယ္တဲ့။ ကြၽန္မဝမ္းသာအားရေျပာမိတယ္။လုပ္မယ္ မႀကီး
ဒါေပမယ့္ အဖြားက ေပးမလႊတ္ဘူး။ကြၽန္မ အိမ္ကခုိးထြက္ၿပီး ကြၽန္မ အဲအမနဲ႔ လုိက္သြားခဲ့တယ္။
ပထမေတာ့ စားေသာက္ဆုိင္မွာ ကြၽန္မက သီခ်င္းဆုိ႐ုံပဲ။ေနာက္ေတာ့ အေျခအေနရိပ္မိၿပီး ကြၽန္မ မထူးဇာတ္ခင္းလုိက္ေတာ့တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ကြၽန္မ ဒီေလာကထဲက်င္လည္လာတာ ႏွစ္ေပါက္လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ ညီမအငယ္္ဆုံးေလးေတာင္ ဆယ္တန္းေရာက္လာတဲ့အထိေပါ့။ ညီမေလးက စာသိပ္ေတာ္တာ။ အဖြားက ေက်ာင္းထားေပးေပမဲ့ အဖြားကုိယ္တုိင္လဲမေျပလည္ေတာ့ ညီမေလးဆယ္တန္းကုိ မတက္ႏုိင္မွာ ကြၽန္မစုိးရိမ္မိတယ္။
ကြၽန္မ ပုိၾကဳိးစားရမယ္။
ကြၽန္မေလ တစ္ခါတစ္ေလ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြေတြးမိတယ္။
ကြၽန္မရဲ႕ဘဝကုိ ဘယ္သူေထြးပုိက္မလဲလုိ႔ေပါ့။
ဘယ္သူကေရာ ေထြးပုိက္ခ်င္ပါ့မလဲေနာ္။ကြၽန္မေလ တျခားမိန္းကေလးေတြလုိ ျဖဴျဖဴစင္စင္နဲ႔ ကြၽန္မ လက္တြဲေဖာ္ ႐ွာခ်င္မိတယ္။ျဖဴျဖဴ စင္စင္လဲအခ်စ္ခံခ်င္တယ္။ကြၽန္မလဲ ေယာက်ာ္းေလးေတြနဲ႔တြဲဖူးတာေပါ့။ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မကုိ တညတာေလာက္ပဲ တန္ဖုိးထားၾကတယ္။ ၿပီးရင္ အမႈိက္ကေလးတစ္စလုိ လြင့္ပစ္လုိက္ၾကတယ္။
ကြၽန္မကုိ တကယ္သနားၿပီး ကြၽန္မဘဝကုိနားလည္ေပးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေတာ့႐ွိခဲ့တယ္။ သူနဲ႔တြဲေနစဥ္မွာ ကြၽန္မကုိ အလုပ္မလုပ္ခုိင္းခဲ့ဘူး။ကြၽန္မကုိ အရမ္းခ်စ္တယ္။ကြၽန္မေမာင္ႏွမေတြကုိလည္း သူမတူေအာင္ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မသိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ ကြၽန္မ သူနဲ႔ပဲ ေနေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။
ကြၽန္မအတြက္ အဆုံးသတ္ကမလွခဲ့ျပန္ဘူး။ လအနည္းငယ္မွာပဲ သူ႔မွာအိမ္ေထာင္႐ွိတယ္ဆုိတာ ကြၽန္မသိလုိက္ရတယ္။ ကြၽန္မဘဝကေလ ဘယ္ေလာက္နိမ့္က်ေပမဲ့ ကြၽန္မဒီထက္ေအာက္တန္းက်တဲ့ အလုပ္ကုိ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူးကြၽန္မသူ႕ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္။ဒါေပမယ့္ သားႀကီးမယားႀကီး႐ွိတဲ့သူ႔ကုိ ကြၽန္မ ဘဝထဲက ဆြဲထုတ္ၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ နဂုိမူလဘဝေလးကုိ ကြၽန္မျပန္စတင္ခဲ့တယ္။ကြၽန္မဂုဏ္ယူတယ္။ သူမ်ားအငယ္အျဖစ္ေနၿပီး ျပည့္စုံေနၾကတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ေတြ႔ေပမယ့္ ကြၽန္မ အားမက်ခဲ့ဘူး။ ဘဝနိမ့္က်ေပမဲ့ ကြၽန္မခံယူခ်က္ကုိ ကြၽန္မမေျပာင္းလဲႏုိင္ဘူး
အစထဲက ခ်မ္းသာမႈကုိ လုိခ်င္ခဲ့တာမွမဟုတ္တာ။ ျပည့္စုံေအာင္ေနဖုိ႔ ႀကိဳးစားေန႐ုံေလးမုိ႔ ကြၽန္မဘဝနဲ႔ ကြၽန္မေနေပ်ာ္ပါတယ္။
ကြၽန္မေလ ဒီဘဝႀကီးထဲက ကြၽန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္႐ုန္းထြက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မအႀကိမ္ႀကိမ္႐ုွံးနိမ့္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မေလ ေျပာရင္ယုံမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး ကြၽန္မေရာင္းစားေတာင္ခံခဲ့ရတယ္။ ကံသီလုိ႔ ကြၽန္မစုေဆာင္းထားတဲ့ေရႊနဲ႔ ကြၽန္မကုိယ္ကြၽန္မ ျပန္ေရြးႏုိင္ခဲ့တယ္။
ကြၽန္မ အေျခအေနအမ်ိးမ်ဳိးၾကဳံ လာခဲ့တာ ကြၽန္မညီမေလး ဆယ္တန္းေအာင္ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ေတာင္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ကြၽန္မ သိပ္ေက်နပ္တယ္။ ကြၽန္မအရမ္းဝမ္းသာတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဒီအလုပ္လုပ္စရာ မလုိေတာ့ဘူး။ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေသးဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ မနက္ျဖန္တုိင္းက ကြၽန္မကုိသတိေပးလာတယ္။ ကြၽန္မ အသက္ႀကီးလာၿပီေလ။
ကြၽန္မ ရဲ႕ မိသားစုေလးလဲျပည့္စုံေနၿပီေလ။ ကြၽန္မကေတာ့ ႐ုန္းထြက္ဖုိ႔ အားယူေနဆဲပါေလ။အားယူေနဆဲပါ။
ေဝဖန္အၾကံေပးၿပီး အားေပးၾကပါအုန္း႐ွင့္။ေဝဖန္ေပးမႈကုိ ဝမ္းသာစြာလက္ခံပါ့မယ္။
Credited from google image