အခ်ိန္ရမယ္ဆို ဖတ္ျကည့္ေစခ်င္ပါတယ္ စာေပေတြထဲ ရသစာေပဖတ္တာကလည္း
အက်ိဳးေက်းဇူးအမ်ားျကီးရတာပါပဲ ရသအမ်ိုးမ်ိုးကိုလည္း ခံစား႐ွိေစပါတယ္ ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း ဆမ္းစစ္နိုင္လို့ ဖတ္ဖို့တိုက္တြန္းပါရေစေနာ္
ခါးမသန္ အားမာန္တင္းေပမဲ့
အခန္း(၁)
“စာပုေလြ ရင္မွာ ပိုက္ပါလို ့....
စာပုေလြ .... ရင္မွာ ပိုက္ပါလို ့ ....
ေက်ာင္းေတာ္ကို တဲ့ လိုက္မယ္ျပင္ ... ေက်ာင္းေတာ္ကို တဲ့ လိုက္မယ့္ျပင္.... ဘယ္စာကို ဘယ္ႏွစ္၀ါ ေမာင္သင္မတုန္းရယ္လို ့ ေျပာ ... ေျပာခဲ့ပါဦး ”
ဘိသိက္ ဆရာ၏ ေအာင္ျမင္ေသာ အသံ၀ါၾကီးမွာ ေဆာင္းေဘာက္ မ်ားဆီမွ ဟိန္းကာထြက္ေနသည္။မေန ့ညက ဟင္းခ်က္ဖို တာ၀န္က်ထား၍ က်ိန္းစပ္ေနေသာ မ်က္၀န္းတို ့ပုတ္ခတ္ကာ အိပ္ခ်င္ေျပ လက္ဖက္တစ္ဇြန္းစားလိုက္ ေဆးလိပ္ကေလး ဖြာလိုက္ႏွင့္ ကိုထြန္းေမာင္ အိပ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းတြန္းလွန္ေနရသည္။ရွင္ေလာင္းစင္ေပၚ စိီတန္းထိုင္ေနၾကေသာ သာမေဏအေလာင္းအလ်ာေလးေတြကိုၾကည့္ကာ ပီတိျဖာမိရင္းမွအလွဴ ့ဒါယိကာ ဒါယိကာမေတြဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားမိျပန္သည္။ ဒီေန ့အလွဴသည္ ရြာလယ္ေခါင္မွ သိန္းေ႒း၏ အလွဴျဖစ္သည္။အလွဴ ့ဒကာ ဒကာမတို ့၏ အျပံဳးအရယ္ ေတြေပၚမွ တဆင့္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းေလးေတြကို တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးသလို ပါးစပ္ေလးဟကာ ေငးၾကည့္ေနေသာ သားၾကီးႏွင့္ သားငယ္ဆီ အၾကည့္ကေရာက္သြားမိျပန္သည္။ရုတ္တရက္ ကိုထြန္းေမာင္၏ မ်က္လံုးအစံုသည္ ျမင္ကြင္းေတြအားလံုးေ၀၀ါးသြားသည္။ ထိုင္ေနရာမွ ကမန္းကတမ္းထကာ အလွဴမ႑ပ္ ႏွင့္
ေ၀းရာဆီသို ့ထြက္လာမိသည္။ ထို ့ေနာက္ေတာ့ သစ္ပင္ၾကီးတစ္ခုအကြယ္တြင္ အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ ထိုင္ခ်ကာ ရိႈက္ၾကီးတငင္
ငိုခ်လိုက္မိေတာ့သည္။ ကိုထြန္းေမာင္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ငိုေနမိသည္မသိ ပုခံုးေပၚသို ့လက္လာတင္မွ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ မသိန္းရင္။ ဟုတ္ပါသည္။ သူ၏ခ်စ္လွစြာေသာဇနီးသိန္းရင္ျဖစ္ပါသည္။ သိန္းရင္၏မ်က္၀န္းတြင္လည္းမ်က္ရည္စေတြႏွင့္ျဖစ္သည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္အတန္ၾကာေအာင္ မ်က္၀န္းခ်င္းဆိုင္ကာ ၾကည့္ေနမိရာမွ သိန္းရင္က စကားစသည္။
“ကိုထြန္းေမာင္ရယ္ သူမ်ားေတြမဂၤလာယူေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေတာ္က ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ”
“ငါသိပါတယ္ သိန္းရင္ရယ္ ဒါေပမဲ့ ဒါေပမဲ့ ငါ့သားေလးေတြကို ၾကည့္စမ္းပါဦးဟာ ဘယ္ေလာက္သနားစရာ ေကာင္းသလဲ ေမာင္ရွင္ေလာင္းေလးေတြကိုၾကည့္ေနလိုက္တာမ်ား ပါးစပ္ေလးေတြေတာင္ဟလို ့ ငါ ငါ ေလ အေဖတစ္ေယာက္တာ၀န္ကို မေက်သလိုမ်ားျဖစ္ေနျပီလား
လို ့ေတြးရင္း အရမ္း၀မ္းနည္းလာလို ့ပါဟာ”
“အိုေတာ္ အဲ့လိုမေတြးစမ္းပါနဲ ့ ေတာ့္မွာ
ဘာတာ၀န္မ်ားမေက်တာရွိလို ့တုန္း ေတာ္က အေသာက္အစားေလာင္းကစားရယ္လို ့လည္းလုပ္တာမဟုတ္ ေဆးလိပ္ကေလးေလာက္သာ ေသာက္တာရွိတာ အလုပ္ကိုၾကိဳးၾကိဳးစားစားလုပ္ျပီး
က်ဳပ္တို ့မိသားစုအေပၚ ၾကင္ၾကင္နာနာ နဲ ့ သစၥာရွိရွိ လုပ္ေကၽြးလာတာ က်ဳပ္အသိဆံုးပဲကို ဒါဆိုရင္ကို ေတာ့္အဖို ့ တာ၀န္ေက်လွပါျပီေတာ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာျဖစ္မလာတာေတာ့
က်ဳပ္တို ့ရဲ့ အတိတ္ဘ၀က ကုသိုလ္ကံနည္းခဲ့လို ့ပဲလို ့က်ဳပ္က မွတ္ယူထားပါတယ္
ကိုသိန္းေ႒းက က်ဳပ္တို ့ သားႏွစ္ေယာက္လံုး သူ ့အလွဴထဲ ထည့္လိုက္ပါလားလို ့ေမးတုန္းက ေတာ္မွ လက္မခံတာကို”
“ေတာ္စမ္းပါသိန္းရင္ရယ္ ငါ့သားႏွစ္ေယာက္ဟာ ငါ့ရင္က ျဖစ္တဲ့သားေတြပါဟာ ငါ့ရင္ကျဖစ္တဲ့သားကို ငါ့ကိုယ္က ထြက္တဲ့ ေခၽြးနည္းစာနဲ ့ပဲ ရွင္ျပဳမယ္ သဃၤန္းေလးတစ္စံုေတာင္၀ယ္မေပးႏိုင္ဘဲ သူမ်ားလုပ္တဲ့ အလွဴမွာ ထည့္ျပီး ငါ့သားေတြကို ရွင္ျပဳေပးဖို ့
ငါစိတ္မသန္ ့ပါဘူး ငါ့အတြက္ ဒီဆင္းရဲသားမာနေလးတစ္ခုေတာ့ ခ်န္ထားခြင့္ျပဳပါဦးဟာ ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါေတာ္ က်ဳပ္က ရွင္ခံစားေနရတာ မၾကည့္ရက္လို ့ ေျပာမိတာပါ အမွန္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း မထည့္ခ်င္ပါဘူး
က်ဳပ္တို ့ရဲ့သားေတြကို ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္မလုပ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ကိုယ္လုပ္အားနဲ ့ လွဴတဲ့ အလွဴေသးေသးေလး လုပ္ႏိူင္ေအာင္က်ဳပ္တို ့လင္မယား ၾကိဳးစားၾကတာေပါ့ေတာ္”
“ေအးပါဟာ ငါ့ကို နားလည္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မိန္းမရယ္”
“အိုေတာ္ ေျပးၾကည့္မွ ဒီလင္မယားႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာ ေတာ့္ကိုမွ နားလည္မေပးရင္ က်ဳပ္က ဘယ္သူ ့ကိုသြားျပီး နားလည္ေပးေနရမွာတုန္း ကဲပါေတာ္ လာပါ ဒါနေျမာက္ေအာင္ သူမ်ားရဲ့ အလွဴမွာ သြားျပီး ၀ိုင္းၾကပါဦးစို ့”
အခန္း(၂)
ေဆာင္းကၽြတ္ကာနီး ပီသစြာပင္ ေန ့လယ္ခင္း၏ပူျပင္းေသာ ေနေရာင္က ကိုထြန္းေမာင္၏ မည္းေျပာင္ေသာ ေက်ာျပင္ေပၚသို ့ အညွာအတာ ကင္းမဲ့စြာ ထိုးက်လွ်က္ရွိသည္။ သို ့ေသာ္ ကိုထြန္းေမာင္ ေက်ာျပင္က အပူကို မမႈအားေပ။ ေဆာင္းမကုန္ခင္ လယ္ထဲက သဲၾကမ္းေတြကို အျပီးဖယ္ႏိူင္ဖို ့ အေရးက ပိုျပီးပူေနရသည္။ဒီႏွစ္မိုးတြင္း ၾကီးခဲ့သည့္ေရမွာ သူတို ့မိသားစု၏ အိမ္မက္ေတြကို တိုက္စားယူသြားရံုမကဘဲ လယ္ထဲသို ့ သဲၾကမ္းေတြပါဖို ့ကာ ေနာင္မက္မည့္အိမ္မက္ေတြကိုပါ ပ္ိတ္ဖံုးထားခဲ့ေလသည္။
ထိုသဲေတြကို ေအာက္က ေျမသားေပၚသည္အထိ မဖယ္ႏိုင္ပါက ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ် ေႏြစပါးစိုက္လို ့မရႏိုင္ေပ။ ထို ့ေၾကာင့္ပင္ ေဆာင္းရာသီ မကုန္မွီ အျပီးဖယ္ႏိုင္ဖို ့ ၾကိဳးစားေနရျခင္းျဖစ္သည္။ေတာင့္တင္းနာက်င္ေနေသာ ခါးကို ဆန္ ့ရင္း သဲၾကမ္းေတြကို ေခ်ာင္းကမ္းေဘး သစ္ပင္ရင္းသို ့ သြားပံုေနေသာ သိန္းရင္ႏွင့္ သားႏွစ္ေယာက္ဆီ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။
“သားၾကီးေရ သဲေတြကို ေခ်ာင္းထဲမက်ေစနဲ ့ေဟ့ ေသခ်ာေလးပံုဟ
သိန္းရင္ ေခ်ာင္းဘက္က ကာထားတဲ့ တန္းကို မဆန္ ့ရင္ ေနာက္ထပ္ ထပ္ျပီးပိုးလိုက္ေနာ္ ေခ်ာင္းထဲ ျပိဳက်မယ္ ၾကားလား”
“အေဖကလဲဗ်ာ ေခ်ာင္းထဲက သဲ ေခ်ာင္းထဲ ျပန္က်ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္မွာမို ့တုန္းဗ် ”
“ဟ သားၾကီးရ ေခ်ာင္းထဲ ျပန္က် လို ့ေခ်ာင္းေကာသြားရင္ ေရက ဘယ္က ရလို ့လယ္စိုက္ရမတုန္းကြ မင္းကလဲ နည္းနည္းပါးပါး စဥ္းစားပါဦးလား ”
“အဲ့ဒါေၾကာင့္ အေဖ့ကိုေျပာတာ ဦးၾကီးသိန္းေ႒းတို ့လို ဟိုဖရဲသီးစိုက္မယ္ဆိုတဲ့လူေတြဆီ လယ္ကို ေရာင္းလိုက္ရင္ ျပီးေရာဟာကို ဒီလိုလဲ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္စရာမလိုဘူး ျပီးေတာ့
သူတို ့မွာ အလႉေတြဘာေတြေတာင္ လုပ္ႏိုင္ေနျပီ ”
ကိုထြန္းေမာင္ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္တင္းသြားမိသည္။ ျပီးမွ
“ကဲ ထမင္းစားဖို ့ ခဏနားၾကရေအာင္ေဟ့ သိန္းရင္ ထမင္းျပင္ကြာ ”
ကိုထြန္းေမာင္ ေျပာရင္း ေခ်ာင္းဘက္သို ့ဆင္းကာ လက္ေရေဆးလိုက္သည္။ ျပီးမွ သိန္းရင္တို ့ရွိရာ သစ္ပင္ရိပ္ဆီသို ့ လွမ္းလာခဲ့သည္။ ထို ့ေနာက္ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ခ်ကာ အနားကြပ္က ေၾကြရည္ေတြကြာျပီး ပန္းကန္ျပားဟု ေျပာလို ့ရရုံသာရွိသည့္ ထမင္းပန္းကန္ကို မကာ အခ်ဥ္ရည္ ရြဲရြဲ ဆမ္းလိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ငရုပ္သီးႏွင့္ ငပိပါေလကာမွ် ေထာင္းကာထားသည့္ ငပိေထာင္းကို ပန္းကန္စြန္း၌ပံုကာ ထမင္းလုပ္ၾကီးၾကီး တစ္လုပ္ပါးစပ္တြင္းသို ့ သြတ္လိုက္သည္။ ထမင္းကို အရသာခံကာ၀ါးရင္း အခ်ဥ္ရည္တစ္ဇြန္း ခပ္ေသာက္လိုက္သည္။ ျပီးမွ ကိုထြန္းေမာင္စကားစသည္။
“သိန္းရင္ေကာ သားၾကီးနဲ ့သားငယ္ေကာ အေဖေျပာမယ္ ေသခ်ာနားေထာင္ၾက”
“ဟုတ္ကဲ့ အေဖ ေျပာပါဦး ”
“ဒီလို ကြ ငါ့သားက ေမးတယ္ အေဖ ဘာလို ့လယ္ကို မေရာင္းလိုက္တာတုန္းတဲ့ ကဲ အခုၾကည့္စမ္းပါဦး အေဖတို ့ေဘးနားက လယ္ေတြ အကုန္လံုးနီးပါး အဲ့ဒီဖရဲစိုက္မဲ့ လူမ်ိဳးျခားေတြကို ေရာင္းလိုက္တာ သားတို ့ျမင္တယ္မို ့လား ”
“ဟုတ္ကဲ့အေဖ ျမင္တယ္ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အေဖေကာ
ဘာလို ့မေရာင္းလဲလို ့ သားေမးတာေပါ့”
“ေအး ငါ့သားေျပာသလို လယ္ကို ေရာင္းလိုက္ပါျပီတဲ့ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရမယ္ ထင္တုန္း ”
“မသိဘူးေလ အေဖ ဦးၾကီးသိန္းေ႒းတို ့ က အလွဴေတြေတာင္ လုပ္ႏိုင္တာပဲကို ေတာ္ေတာ္ရမွာေပါ့”
“သိန္းသံုးဆယ္တဲ့ ငါ့သား သိန္းသံုးဆယ္တဲ့
သိန္းေ႒းတို ့အလွဴလုပ္တာ ဘယ္ေလာက္ကုန္လဲေကာ သိလား”
“အဲ့ဒါလဲ မသိဘူးအေဖ ၀က္သားေကၽြးအလွဴရယ္ ဘိသိက္ ငွားတာရယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုန္မွာေပါ့ ”
“ဆယ့္သံုးသိန္းေတာင္ ကုန္သတဲ့ အဲ့ဒါေတာင္ ရြာထဲက ကူေငြေတြ အမ်ိဳးေတြရဲ့ ကူပံ့ေငြေတြ ႏုတ္ျပီးသားေနာ္ အဲ့ေတာ့လက္ထဲမွာ ဆယ့္ခြန္နွစ္သိန္း က်န္ေရာ ကဲ လယ္မစိုက္ရတဲ့ အတြက္ ၀မ္းစာစပါး မရွိေတာ့ ၀ယ္ရမယ္ သာမႈနာမႈေတြ ျပန္လိုက္ရမယ္
ဒါေတြက တစ္ႏွစ္ထဲ ျပီးသြားမဲ့အရာေတြမဟုတ္ဘူး ငါ့သား မေသမခ်င္း လူမွဳေရးဆိုတာ ရွိေနမွာ အေဖတို ့မွာ တံုးလံုးစာ မေျပာနဲ ့ မတ္တပ္စာေတာင္ ဘာမွ မရွိဘူး ဒီလယ္ကိုေရာင္းျပီး ဘာလုပ္စားၾကမွာလဲ အရွည္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္စမ္းပါသားတို ့ရယ္
ငါ့သားတို ့ ရွင္ျပဳခ်င္တာ အေဖသိပါတယ္ အေဖလဲ သိပ္ျပီးေတာ့ ျပဳေပးခ်င္တာေပါ့ အခုအဆင္မေျပႏိုင္ေသးတဲ့ ခဏမွာ နည္းနည္း သည္းခံျပီး ေစာင့္ေပးပါကြာ သူမ်ားလို ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မလုပ္ေပးႏိုင္ရင္ေတာင္ ေက်ာင္းတြင္းရွင္ျပဳ ေလးေတာ့ အေဖလုပ္ေပးႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားပါ့မယ္ ”
ကိုထြန္းေမာင္ ေျပာရင္းမွ ထမင္းစားတာကို လက္စသတ္လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ လက္ေရ ေဆး၍ လက္သုတ္ကာ ေဆးလိပ္တိုကို မီးညွိျပီးတစ္ဖြာႏွစ္ဖြာ ဖြာလိုက္သည္။ျပီးေနာက္
“ကဲ စားျပီး ရင္ ခဏ နားၾက ျပီးရင္ ဆက္လုပ္ရေအာင္ေဟ့
သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး ေျမေပၚေတာ့မွာပါ ”
သိန္းရင္ႏွင့္ သားေတြအေျဖကို ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ
ေျပာျပီးသည္ႏွင့္ ကိုထြန္းေမာင္ လယ္ထဲ ဆင္းလာခဲ့သည္။
အခ်ိန္ရွိခိုက္ လံု ့လစိုက္မွ ျဖစ္မည္ကိုး။
အခန္း(၃)
မီးစက္သံေတြ တစ္ဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ ဆူညံစြာ ေရတင္ေနၾကသည့္ၾကားမွာ ေရတံုကင္ကို တက်ီက်ီ ႏွင့္ မပ်င္းမရိ ႏွိပ္ေနသည့္ ကိုထြန္းေမာင္ကို ဖရဲခင္းက လူမ်ိဳးျခားေတြက အထူးအဆန္းလို ၾကည့္ေနၾကသည္။ၾကည့္ကာမွ ၾကည့္ေရာ့ပင္။ ကိုထြန္းေမာင္ကလည္း
သူ ့အေၾကာင္းနဲ ့သူ။ဒီမီးစက္ဆီဖိုး ႏွင့္ ေရတင္ခကို သူမေပးႏိုင္။ မေပးႏိုင္ဆိုသည္ထက္ မေပးခ်င္။ အဲ့ေတာ့ ေရတံုကင္ႏွင့္ ေခ်ာင္းထဲကေရကို စုတ္ကာ ထန္းပင္လံုးကို အူတိုင္ထြင္းျပီး လုပ္ထားသည့္ ေရတံေလွ်ာက္ႏွင့္
လယ္ထဲသို ့ေရတင္သည္။ တတ္ႏိုင္သမွ် ေခၽြတာႏိုင္သမွ် ေခၽြတာျပီး လုပ္ကာမွ ေတာ္ရံုက် မည္ေလ။ ႏို ့မဟုတ္လွ်င္ အျမီးကႏုတ္ ေခါင္းကႏုတ္ ႏွင့္ ၀မ္းစာ စပါးသာသာမွ်သာ ကိုယ့္ဖို ့က်န္သည္။ဒါေတာင္ ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဘက္ကို ပါပါဦးမွ ။ ေရတံုကင္ကို ႏွိပ္ရင္း ကိုထြန္းေမာင္စဥ္းစားေနမိသည္။ ဖရဲစိုက္မည့္ သူေတြသည္ လယ္ထြန္ရာတြင္လည္း ထြန္စက္ၾကီးမ်ားႏွင့္ တ၀ုန္း၀ုန္း ထြန္ခ်သြားသည္မွာ ေဘးနားပတ္ပတ္လည္ရွိလယ္ကြက္ေတြ အကုန္လံုး ထြန္ဖို ့ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလိုက္ေပ။ သူ ့မွာသာ လယ္တစ္ကြက္ကို ႏြားတစ္ရွဥ္းႏွင့္ ထြန္လိုက္သည္မွာ ႏွစ္ရက္ၾကာသည္။အခု ပ်ိဳးေထာင္ဖို ့ ကိုယ္ကေရတင္ေတာ့လည္းဖရဲခင္းေတြ
ေရတင္လို ့အကုန္ျပီးေတာ့မည္သူ ့မွာ မျပည့္ႏိုင္ေသး။
ဒါေပသိ သူတို ့ကို အားက်ေနရံုျဖင့္ ကိုယ့္အလုပ္က ျပီးမွာ မဟုတ္ ဆိုေတာ့ ၾကိဳးစားျပီး လုပ္ရံုသာ။ေျပာမည့္သာေျပာရ သူတို ့ကလည္းကိုယ့္ကို လူထူးလူဆန္း တစ္ေယာက္လို ၾကည့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဟိုတစ္ေန ့ကလည္း လယ္ထြန္ေနတာ လာ ၾကည့္ျပီး ကိြစိကြစိႏွင့္ သူတို ့အခ်င္းခ်င္းေျပာေနၾကသည္မွာ နားေတာင္ျငီးသည္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္လည္းတစ္လံုးမွ နားမလည္။ေနာက္ေတာ့လည္း ရိုးသြားေတာ့ သူတို ့လည္းသူ တို ့
အလုပ္သူတို ့လုပ္သလို ကိုယ္လည္းကိုယ့္အလုပ္ ကိုလုပ္ ႏွင့္ ဖာသိဖာသာ ျဖစ္သြားၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း လယ္နီးနားခ်င္း ေတြကို လြမ္းမိသလိုလို ရွိ၏။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္စေနာက္ရင္း အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ
ေမာလို ့ေမာမွန္း မသိသာလွေပ။အခုေတာ့ ။ကိုထြန္းေမာင္ သက္ျပင္းၾကီးတစ္ခ်က္ ေလးေလးပင္ပင္ခ်လိုက္မိသည္။ ထို ့ေနာက္ ေရတံုကင္ကိုသာ တြင္တြင္ ဖိဖိႏိွပ္ ေနေတာ့သည္။
အခန္း(၄)
ကိုယ့္တစ္ကြက္ တည္း၌သာ ရွိသည့္ စပါးပင္ေတြကို ၾကည့္ကာ ကိုထြန္းေမာင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးကို ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ျမင္ျမင္ေလရာ ဖရဲခင္း ပုအိုက္အိုက္ေတြၾကားတြင္ စိမ္းေမွာင္ေနေအာင္ေကာင္းလွသည့္ စပါးပင္ေတြက အတိုးခ်ျပီး သန္ေနသလိုပင္။ဒီနွစ္ေတာ့ အထြက္ႏူန္းပင္ စံခ်ိန္တင္ေလာက္ေအာင္ကို စပါးေတြက ေအာင္ျမင္လွသည္။ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ၏ အသီးအပြင့္ေတြကို ၾကည့္ကာ ေပါင္းႏုတ္ရင္းျဖင့္ မညည္းစဖူး ကိုထြန္းေမာင္ သီခ်င္းေတြဘာေတြပင္ ညည္းမိေလသည္။သားႏွစ္ေယာက္ကို ရြာဦးေက်ာင္းတြင္ ရွင္ျပဳေပးမည္။ရြာထဲက ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အနည္းငယ္ေလာက္သာ ဖိတ္ကာ အလွဴကို အက်ဥ္းေလး သာလုပ္မည္။ဘယ္လိုဆိုဆို သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေမာင္ရွင္ေလာင္း ၀တ္စံုကေတာ့ ငွားကို ငွားရမည္။ျပီးေတာ့ ရြာထဲ မလွည့္ခ်င္ေန ေက်ာင္းတြင္းတစ္ပတ္ေတာ့ ထမ္းစင္ျဖင့္ လွည့္ေပးရဦးမည္။ ဒါမွ ထမ္းစင္ စီးခ်င္ေသာ အၾကီးေကာင္၏ ဆႏၵလည္း ျပည့္မည္ေလ။ ကိုထြန္းေမာင္ ကိုယ့္အေတြးေလးႏွင့္ကိုယ္ၾကည္ႏူးေနစဥ္ ႏွာေခါင္းတြင္းသို ့ စူးစူးရြားရြား နံေစာ္လွေသာ အနံ ့ၾကီး၀င္လာသျဖင့္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္မိသည္။ဖရဲခင္းအတြင္းသို ့ လူမ်ိဳးျခားေတြ ေဆးျဖန္းေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ကိုယ့္လယ္ ပတ္ပတ္လည္ ဖရဲခင္းေတြၾကီးပဲဆိုေတာ့ ေဆးျဖန္းသည္မွာ သူတို ့သာ ႏွာေခါင္းစီးေတြႏွင့္မို ့ ခံႏိုင္ေပသိ ကိုယ့္မွာ မခံႏိုင္ေပ။ေခါင္းေတြပင္ မူးလာသလို ခံစားရ၍ အေပၚစြပ္က်ယ္ကို ခၽြတ္ကာ ႏွာေခါင္းကို အုပ္ရင္း ရြာထဲသို ့ အျမန္ ျပန္လာခဲ့ရေလသည္။
အခန္း(၅)
“ ေတာက္ ”
ကိုထြန္းေမာင္ အံတင္းတင္းၾကိတ္ကာ ေတာက္ေခါက္မိသည္။
ျပီးခဲ့သည့္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္က မွ စိမ္းေမွာင္ေနသည့္ စပါးပင္ေတြသည္ မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလိုပင္။စျမင္ကာစက ကိုယ့္မ်က္လံုးပင္ ကိုယ္မယံုမိ။ ဟိုတေန ့က ေပါင္းႏုတ္သည့္ လက္စ မျပတ္ခင္ ဖရဲခင္းေတြ ေဆးျဖန္း၍ ေဆးနံ ့ မခံႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျပန္ေျပးခဲ့ရသည္။ေဆးက ဘယ္ေလာက္ျပင္းသည္မသိေပ။သူ ့မွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေခါင္းေတြ မူးေန၍ လယ္ထဲသို ့ပင္မသြားႏိုင္ ။သိန္းရင္ႏွင့္ အၾကီးေကာင္ သြားမည္ဟုေျပာေသာ္လည္း သူတို ့ပါ ထိေနမည္စိုး၍ မသြားရန္တားထားခဲ့သည္။ဒီေန ့ေတာ့
အနံ ့ေပ်ာက္ေလာက္ျပီဟု ထင္၍ လူလည္း နည္းနည္းသက္သာလာတာႏွင့္ ကိုင္းခုတ္ဓါး တစ္ေခ်ာင္း ခါးခ်ပ္ကာ လယ္ထဲ ထြက္လာခဲ့သည္။ေရာက္ေတာ့ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းမွာ ၀ါေလ်ာ္ကာ ညိဳးေျခာက္ေနသည့္ စပါးပင္ေတြ ျဖစ္သည္။ဖရဲခင္းေတြ ၾကည့္ေတာ့ စိမ္းစိမ္းစိုစို ႏွင့္ ပံုမွန္သာ ျဖစ္သည္။ကိုယ့္လယ္တစ္ကြက္တည္းသာ ကြက္ျပီး ျဖစ္ေနတာ ျဖစ္သည္။ကန္သင္းရိုးေပၚက ျမက္ေတြပါ ၀ါထိန္ျပီး ေျခာက္ကုန္တာ
ေတြ ့ရသည္။ စပါးပင္ကို လက္ႏွင့္ ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အႏွံေတြ ေၾကြက်သြားသည္။ကိုထြန္းေမာင္ သူ ့၏ႏွလံုးသည္းပြတ္ေတြပါ ေၾကြက်သြားသလိုပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။အိမ္မက္ေတြ။ဟုတ္သည္။
သူ ့အိမ္မက္ေတြ သူ ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ဒီတစ္ခါလည္း သြားျပန္ျပီ။ကိုထြန္းေမာင္ ကိုင္လိုက္တိုင္းေၾကြေၾကြက်သြားသည့္ စပါးပင္ေတြကို အရူးၾကီးတစ္ေယာက္လို ေခ်မြရင္း မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာသည္။ဒီဘက္နားမေကာင္းေပမဲ့ ဟိုဘက္နားေတာ့ ေကာင္းႏိူးႏိူး ေလွ်ာက္ကိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ သို ့ေသာ္လည္း လယ္တစ္ကြက္သာ ကုန္သြားသည္ ေကာင္းသည့္ေနရာ မေတြ ့ရ။ကိုထြန္းေမာင္ ကူကြယ္ရာမဲ့သလိုပင္ မတ္မတ္ရပ္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာေတာ့ဘဲ ဒူးေထာက္က်သြားေတာ့သည္။ထိုစဥ္ နားထဲ ကိြစိကြစ ႏွင့္ စကားေျပာသံေတြ ၀င္လာသျဖင့္လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဖရဲခင္းမွ လူေတြသည္ သူ ့လယ္ကို ၾကည့္ကာ သူတို ့အခ်င္းခ်င္းေျပာေနတာျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းေမာင္လွည့္ၾကည့္ေတာ့
မလံုမလဲ ရုပ္ေတြႏွင့္ ျပန္လွည့္ကာ သြားၾကသည္။ကိုထြန္းေမာင္ ရုတ္တရက္ အေတြးတစ္ခု ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္။ ဒီေကာင္ေတြ ဟိုတစ္ေန ့က ျဖန္းသည့္ေဆးေတြေၾကာင့္ သူ ့စပါးခင္းပ်က္တာ ျဖစ္ရမည္။ေတြးရင္းႏွင့္ ေဒါသထြက္လာကာ ခါးမွာ ခ်ပ္ထားသည့္
ကိုင္းခုတ္ဓါးရိုးကို လက္က စမ္းမိသည္။သို ့ေသာ္ သိန္းရင္ႏွင့္ သားႏွစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္ကာ စိတ္ကို ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္။ ထို ့ေနာက္ေတာ့ ကိုထြန္းေမာင္ ေျခလွမ္းမ်ား မွာ ေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအိမ္သို ့ အင္အားမဲ့စြာ တစ္လွမ္းခ်င္း ျပန္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
အခန္း(၆)
“က်ဳပ္တို ့ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ဘယ္လို စားေသာက္ၾကမတုန္းကိုထြန္းေမာင္ ဒုကၡေတာ့ ေရာက္ျပန္ပါျပီေတာ္ စပါးခင္းေလး ေကာင္းပါျပီဆိုေနမွ လုပ္ရက္လိုက္ၾကတာေတာ္”
“တိတ္တိတ္ေနစမ္းပါ သိန္းရင္ရယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက သူရွင္းေပးမယ္လို ့ေျပာထားပါတယ္ စိတ္တိုရတဲ့အထဲ နားပူနားဂ်ီ နဲ ့ ေဒါသက နင့္အေပၚေရာက္သြားမယ္”
ကိုထြန္းေမာင္ သိန္းရင္ကို ေအာ္လိုက္မိသည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ကိုယ့္ေယာက်္ား စိတ္တိုေနတာ သူလည္း မသိတာမဟုတ္ေပမင့္ မိန္းမ သဘာ၀ နားျငီးေအာင္ေတာ့ အေတာ္ေျပာခ်င္သည္။အၾကီးေကာင္ကေတာ့ လယ္ထဲသြားကာ စပါးခင္းကို ၾကည့္ၾကည့္ျပီး ငိုငိုေနသည္။ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေလွ်ာက္မလုပ္ဖို ့ေျပာထားရသည္။ အသက္ကသာ ၁၅ ႏွစ္ရွိသည္။ႏြားႏွင့္ဖက္ကာ ရႊံံ ့ထဲ ရုန္းေနသူဆိုေတာ့ လူေကာင္က မနည္းမေနာၾကီး ။စိတ္ရူးေပါက္ျပီး ဖရဲခင္းက လူေတြ ရန္ရွာေနမွာ စိုးရသည္။ ျဖစ္က်လွ်င္ ဟိုဘက္လည္းမသက္သာ ဒီဘက္လည္း မသက္သာေလာက္။သားငယ္ကိုေတာ့ ဦးၾကီးေခြးေမာင္တို ့က သူတို ့ အိမ္မွာထားပါ
သူတို ့ေက်ာင္းထားေပးမည္ ဟုဆို၍
မပို ့ခ်င္ေသာ္လည္း ပို ့ထားလိုက္ ၍ ေတာ္ေသးသည္။မဟုတ္လွ်င္ ကေလးတစ္ေယာက္ေက်ာင္းစာရိတ္ကလည္း မလြယ္လွ။မရွိပါဘူးဆို မွ ဖြတ္က အိမ္ေပၚတက္လာေသးတယ္ဆိုတဲ့ အေပါက္မ်ိဳးညားေနေလျပီ။ကိုထြန္းေမာင္ အေတြးမဆံုးခင္ အိမ္ျခံ၀မွ ေခၚသံၾကားရသည္။
“ကိုထြန္းေမာင္ ဗ်ိဳ ့ကိုထြန္းေမာင္ က်ဳပ္တို ့၀င္ခဲ့ဦးမယ္ဗ်ိဳ ့”
“ဟာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးၾကီး လာဗ်ာ ၀င္၀င္ ဟိုလူေတြေကာ၀င္ခဲ့ဗ်ိဳ ့
သိန္းရင္ ေရေႏြးၾကမ္းဘူးခ်ျပီး လက္ဖက္ေလးေကာ သုတ္ခဲ့ကြာ
လာဗ်ိဳ ့ထိုင္ၾက ေနရာက ေတာ့ ျဖစ္သလိုပဲ လြတ္မယ္ထင္တဲ့ေနရာသာထိုင္ဗ်ာ”
ကိုထြန္းေမာင္ ပါးစပ္က တလစပ္ ေျပာသလို မ်က္စိကလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးႏွင့္ ပါလာသူေတြကို အကဲခတ္ေနမိသည္။တစ္ေယာက္က ကိုယ့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ေပမဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္က အသားျဖဴျဖဴ မ်က္ေပါက္ေမွးေမွးႏွင့္ ဖရဲခင္းမွ လူမ်ိဳးျခားေတြႏွင့္ တူ၏။ကိုထြန္းေမာင္
ခန္ ့မွန္းၾကည့္ေနစဥ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက စကားစသည္။
“ကိုထြန္းေမာင္ေရ ဒီဘက္ကလူက ကိုေစာေ၀တဲ့ ဟိုလူေျပာသမွ် သူက စကားျပန္ေပးလိမ့္မယ္ ဟိုတစ္ေယာက္ကေတာ့ က်ဳပ္လည္းနာမည္မသိဘူး ဖရဲခင္းပိုင္ရွင္သူေ႒းရဲ့ မန္ေနဂ်ာလို ့ေတာ့ ကိုေစာေ၀ကေျပာတာပဲ က်ဳပ္က အရင္က ကိုေစာေ၀နဲ ့ပဲ အလုပ္လုပ္ဖူးတာဗ် ”
ကိုေစာေ၀ က ၀င္ေျပာသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္ ကိုထြန္းေမာင္ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ေစာေ၀ပါ ဒီဘက္က သူကိုေတာ့ အလြယ္ မစၥတာ၀ူ လို ့ပဲ မွတ္ထားပါ
ကၽြန္ေတာ္တို ့ အခုလာတဲ့ ကိစၥက ကိုထြန္းေမာင္ စပါးခင္း ပ်က္တဲ့ကိစၥပါခင္ဗ် ကိုထြန္းေမာင္က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကို အေၾကာင္းၾကားထားတယ္ဆိုလို ့ပါ ”
“ဟုတ္တယ္ ကိုေစာေ၀ က်ဳပ္စပါးခင္း က အကုန္လံုး ၀ါျပီးေျခာက္ကုန္တယ္ အဲ့ဒါ သူတို ့ေဆးျဖန္းျပီး ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေနေတာ့ ျဖစ္သြားတာ ပဲ အဲ့ေတာ့ သူတို ့ေဆးျဖန္းလို ့ က်ဳပ္စပါးခင္း ပ်က္တယ္လို ့ က်ဳပ္ထင္တယ္ အဲ့ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးဆီ အေၾကာင္းၾကားထားတာပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ကိုထြန္းေမာင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ မစၥတာ ၀ူနဲ ့ဒီကို မလာခင္မွာ တိုင္ပင္ခဲ့ပါတယ္ မစၥတာ ၀ူက ကိုထြန္းေမာင္ရဲ့စပါးခင္းပ်က္တာ သူစိတ္မေကာင္းပါဘူးတဲ့
သူတို ့အျပစ္လဲ မကင္းသလို ျဖစ္ေနပါတယ္တဲ့ အဲ့ဒီအတြက္ နစ္နာေၾကးအေနနဲ ့ ေငြသံုးသိန္းေပးပါ့မယ္တဲ့”
“ဘာဗ် သံုးသိန္း ဟုတ္လား က်ဳပ္စပါးခင္း တစ္ခင္းလံုး တစ္ေစ့မွ မရေအာင္ပ်က္သြားတာကို မွ သံုးသိန္းပဲ ေလ်ာ္မယ္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားလူက မလြန္လြန္းဘူးလားဗ်ာ က်ဳပ္လယ္က အနည္းဆံုး စပါး ၁၅၀ ေအာက္ထစ္ထြက္တယ္ဗ် ”
ကိုေစာေ၀က ကၽြန္ေတာ္မေျပာဘူးလား ဆိုသည့္မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးနွင့္ မစၥတာ၀ူဘက္သို ့ ခပ္ျပံဳးျပံဳးလွည့္ၾကည့္သည္။ ေနာက္မွ ကိုထြန္းေမာင္ဘက္လွည့္ကာ
“စိတ္မရွိပါနဲ ့ ကိုထြန္းေမာင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းသူေျပာတဲ့အတိုင္း ေျပာရတာပါ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမးၾကည့္ေပးပါ့မယ္”
ကိုေစာေ၀က ေျပာျပီး မစၥတာ ၀ူဘက္သို ့ျပန္ လွည့္ကာ
သူတို ့ဘာသာစကားျဖင့္ ျပန္ေမးေနေလသည္။မစၥတာ၀ူက နားေထာင္ျပီးေနာက္ ျပန္ေျပာသည္ကို ကိုေစာေ၀ ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ႏွင့္ နားေထာင္ကာ ကိုထြန္းေမာင္ဘက္ျပန္လွည့္လာသည္။ထိုစဥ္ မသိန္းရင္က လက္ဖက္သုတ္ပန္းကန္လာခ်ကာ အနား၀င္ထိုင္သျဖင့္ စကားစ ခဏျပတ္သြား၏။အတန္ၾကာမွ
“ဟုတ္ကဲ့ကိုထြန္းေမာင္ မစၥတာ၀ူကေျပာတယ္ ကိုထြန္းေမာင္ရဲ့စပါးခင္းပ်က္သြားတာ
သူတို ့အျပစ္မကင္းဘူးဆိုေပမဲ့ ကိုထြန္းေမာင္မွာ သက္ေသျပစရာ ဘာမွ မရွိဘူးတဲ့ သူတို ့က သူတို ့ဖရဲခင္းကိုပဲေဆးျဖန္းတာ ကိုထြန္းေမာင္ရဲ့လယ္ကို ျဖန္းတာမဟုတ္ဘူးတဲ့ အဲ့ဒီေတာ့ ေငြသံုးသိန္းကို မေလ်ာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့ အဲ့ဒီအစား ကိုထြန္းေမာင္ရဲ့လယ္ကို သူ ့ကို အျပတ္ေရာင္းပါ သူမ်ားလယ္ေတြကို ေပးသလို တစ္ဧက ကို သိန္းသံုးဆယ္ႏူန္း ေပးပါ့မယ္တဲ့ ကိုထြန္းေမာင္ ဘယ္လို သေဘာရသလဲ ျပီးေတာ့”
ကိုေစာေ၀ စကားခဏရပ္ကာ အိမ္ကို တစ္ပတ္ေ၀့ၾကည့္လိုက္သည္။ျပီးေနာက္
မခိုးမခန္ ့ျပံဳးကာစကားျပန္ဆက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ေရာင္းလိုက္သင့္တယ္ ကိုထြန္းေမာင္ မဟုတ္ရင္ အေလ်ာ္လည္းမရေတာ့ ခင္ဗ်ားတို ့ ဘာနဲ ့ ဆက္သြားၾကမလဲ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ မိုးစပါးအတြက္လည္းခင္ဗ်ားတို ့ စိုက္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူးေလ ေရာင္းလိုက္ရင္ ခင္ဗ်ားလည္း အဆင္ေျပ ကၽြန္ေတာ္သူေ႒းလည္း အဆင္ေျပတာေပါ့”
ကိုေစာေ၀ စကားအဆံုးမွာေတာ့ ကိုထြန္းေမာင္ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးေတြေ၀စီသြားေလသည္။ သားႏွစ္ေယာက္၏မ်က္ႏွာ
သူတို ့၏ရွင္ျပဳပြဲေလး ပ်က္စီးသြားေသာစပါးခင္းၾကီး ျပီးေတာ့ သိန္းရင္၏ မ်က္နွာ တို ့သည္ ကိုထြန္းေမာင္၏အေတြးထဲတြင္ တစ္လွည့္စီ ၀ဲလွည့္ေနေလသည္။ထိုစဥ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက
“ဟုတ္တယ္ ကိုထြန္းေမာင္ ခင္ဗ်ား အေတြးမမွားနဲ ့ေတာ့ လယ္ကိုသာ ေရာင္းလိုက္ပါဗ်ာ သိန္းေ႒းတို ့လယ္ကို ေရာင္းဖို ့လည္း က်ဳပ္ပဲ တိုက္တြန္းေပးခဲ့တာ အခုသူတို ့ဆို အလွဴေတြဘာေတြေတာင္
လုပ္လို ့ခင္ဗ်ားလည္း ခင္ဗ်ားသားႏွစ္ေယာက္ကို
အလွဴလုပ္ခ်င္တယ္မို ့လား အဲ့ေတာ့ ေရာင္းသာေရာင္းလိုက္ပါဗ်ာ ”
ကိုထြန္းေမာင္ ပိုျပီးငိုင္သြားမိသည္။နားထဲတြင္လည္း “က်ဳပ္က ကိုေစာေ၀နဲ ့ပဲ အလုပ္လုပ္ဖူးတာဗ် ”ဟုဆိုေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး၏စကားသံကို ျပန္ၾကားေယာင္လာမိသည္။
သူတို ့ဘက္တြင္ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့။ အရင္က အားကိုးရာဟု တြက္ဆထားသည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးသည္ပင္ ဟိုဘက္က ျဖစ္ေနေလျပီေကာ။
ကိုထြန္းေမာင္ ေတြးရင္းေတြးရင္း မ်က္စိက ထရံတြင္ ထိုးထားသည့္ ကိုင္းခုတ္ဓါးဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားမိသည္။
ထို ့ေနာက္ေတာ့ ထရံမွ ဓါးကို ေျပးဆြဲကာ စကားျပန္လုပ္ေပးသူ ကိုေစာေ၀ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးႏွင့္ မစၥတာ၀ူ ကိုပါ ဓါးႏွင့္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ခုတ္ေလေတာ့သည္။ စိတ္ထဲမွလဲ သက္သက္မဲ့ ညစ္သည့္ သူေ႒းေကာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးဘက္က ေဖးေဖးမမေျပာမယ္မရွိ လူမ်ိဳးျခားဘက္မွ ပါကာ ႏွိမ္ေပါက္ႏွင့္ေျပာခ်င္ေသာ သစၥာေဖာက္ စကားျပန္ နွင့္
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကိုပါ “ မွတ္ျပီလား မွတ္ျပီလား ”ဟု ၾကိမ္း၀ါးမိသည္။စိတ္ရွိလက္ရွိ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ ခုတ္ေနမိသည္မသိေပ။ သိန္းရင္၏ေခၚသံၾကားမွ ကိုထြန္းေမာင္ အသိျပန္၀င္လာေလေတာ့သည္။
အခန္း(၇)
“ေတာ္ ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလဲ ကိုထြန္းေမာင္ရယ္ က်ဳပ္က ေတာ့္ကို အဲ့လို မလုပ္ေလာက္ဘူးထင္ေနတာ”
“ငါလဲ ဘယ္လုပ္ခ်င္ပါ့မလဲ သိန္းရင္ရယ္ ဒါေပမဲ့ နင္ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ဟာ စပါးခင္းပ်က္တဲ့ အတြက္ ငါတို ့မွာ အေလ်ာ္လည္းမရေတာ့ဘူးေလ ဒီတစ္ေႏြလံုး ငါတို ့
ဘာနဲ ့သြားစားၾကမွာလဲ ငါတို ့သားႏွစ္ေယာက္ကို
ရွင္ျပဳေပးမယ္လို ့ကတိေပးထားတာကလည္းရွိေသးတယ္ သားငယ္က ဘာမွမျဖစ္ဘူး သားၾကီးက တငိုငိုတရယ္ရယ္နဲ ့ေလဟာ ျပီးေတာ့ မႏွစ္မိုးတြင္းက ေခ်းထားတဲ့ ဘဏ္ေခ်းေငြေတြ ဘာနဲ ့ ျပန္ဆပ္ၾကမွာလဲ
ျပီးေတာ့ ျပီးေတာ့ ငါတို ့ဘက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိက်ေတာ့ဘူး သိန္းရင္ ငါတို ့ကူကြယ္ရာမဲ့ျပီဟ အစက အားကိုးတၾကီး သြားတိုင္ခဲ့တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေတာင္ ငါတို ့ဘက္မွာမရွိေတာ့ဘူးေလ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါေသခ်ာစဥ္းစားျပီးမွ ဒီလို လုပ္လိုက္ရတာပါ”
မသိန္းရင္ စကားသံ ထြက္မလာေတာ့ေပ။ အတန္ၾကာမွ
“ေအးပါေတာ္ ဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ ေတာ္ေျပာသလို ေနာက္ျပႆနာ ေနာက္မွ ရွင္းရုံပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့ က်ဳပ္က ေတာ္ေခါင္းျငိမ့္လိုက္တာကို အ့ံၾသေနတာ ပထမ ကိုင္းခုတ္ဓါးၾကီးကို ၾကည့္ျပီးအၾကာၾကီးေတြးေနလို ့ က်ဳပ္ျဖင့္ လန္ ့သြားတာပဲ ေတာ္ဘယ္လို မွ လယ္ကို မေရာင္းဘူးလို ့ထင္ထားတာေလ ေခါင္းလည္းျင္ိမ့္ျပီးေရာ ေတာ္ဘာစကားသံမွ ဆက္မထြက္လာေတာ့ဘဲ ငူငူၾကီးထိုင္ေနတာ အၾကာၾကီးပဲေတာ့ ဟိုက ျပန္ေတာ့မယ္ နက္ျဖန္မွ စာခ်ဳပ္လာခ်ဳပ္မယ္ အခုစရံေငြ ဆယ့္ငါးသိန္းေပးထားခဲ့မယ္
လို ့ေျပာေတာ့လဲ ေတာ္တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘူး အဲ့ဒါနဲ ့ေတာ္လည္း ေခါင္းျငိမ့္ျပီးပါျပီေလ ဆိုျပီး က်ဳပ္လည္း
ထားခဲ့လိုက္လို ့ေျပာလိုက္တယ္ ”
ကိုထြန္းေမာင္ သိန္းရင္ေျပာမွ ေရွ ့မွာ ခ်ထားသည့္ ေငြပံု ကိုျမင္မိေလသည္။ ထို ့ေနာက္ေတာ့ သက္ျပင္းၾကီးသာ ခပ္ေလးေလး ခ်လိုက္မိေလေတာ့သည္။
ဒီ စာမူကိုေရးသူက ဆရာ ကိုစိုး(ေကာလင္း)ျျျျ
ျဖစ္ပါတယ္
ခံစားရတဲ႔ရသကေတာ့ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ ဖတ္ျကည့္ေစခ်င္ပါတယ္ စာမူေကာင္းတခုရဖို့ စာေရးသူဟာ ခံစားခ်က္နဲ႕အတူ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးကို နွစ္ျမုပ္ပစ္လိုက္ရပါတယ္
ရသစာေပနစ္ပုဒ္ျဖစ္လာဖို့ နွလံုးသားကိုအရင္း အရင္ဆံုးျပဳလုပ္စေတးရတာပါပဲ အျမတ္ရ မရ ကို ဘယ္စာေရးသူမွ စိတ္မဝင္စားျကပါဘူး
ဒါဟာ စာေရးသူဘဝပါပဲ
ဒီလို ခံစားေရးထာတဲ႔ စာေကာင္းေကာင္းေလးေတြမို့ ဖတ္ျကည့္ျကပါေနာ္
ေကာင္းလို့ ညႊန္းလိုက္ပါရေစ
MEECHIT
