Hallo lieve kijkbuiskinderen!
Ik heb lang getwijfeld over het idee of ik wel een reisblog bij moet houden ja of nee. Ik geloof namelijk dat de dagelijkse dingen uiteindelijk niet zoveel anders zijn als in je thuisland en daarom ook wellicht niet de moeite waard zijn om te delen, toch ben ik min of meer overtuigd van het feit dat ik deze trip voor mezelf en voor het thuisfront moet vastleggen. Is leuk voor de kids enzo. En voor mijn ouders wellicht (Hoi mam!!!!).
Anyway, voordat ik überhaupt begin met het vastleggen van al mijn Zuid-Koreaanse avonturen, zal ik eerst een korte introductie geven, mochten hier mensen voorbij komen die mij persoonlijk niet kennen.
Ik ben Eline Durand, 22 jaar oud en normaal woonachtig in de hoofdstad. Allemaal hartstikke leuk en aardig, maar ik was in mijn 3de jaar Sociologie wel toe aan iets nieuws. En dat nieuws vond ik in een periode als uitwisselingsstudente in jawel, Seoul, Zuid-Korea.
Nu kan ik waarschijnlijk nog 44 pagina's vullen met de (hobbelige) weg ernaartoe, maar dat ga ik niet doen.
Ik ga alleen nu even mijn opmerkingen met je delen die ik had van mijn eerste paar dagen in Seoul en dus Zuid-Korea. Deze opmerkingen waren dingen die ik voor mezelf noteerde in een klein boekje, maar wellicht vinden jullie deze funfacts ook wel de moeite waard:
Seoul heeft AMPER prullenbakken, maar ook AMPER straatafval. Ik snap hier nog steeds niets van, aangezien ik gemiddeld na 2 minuten al compleet gefrustreerd ben en eigenlijk heel mijn inboedel maar op straat wil gooien omdat er gewoon in de verste verte geen prullenbak te bekennen is.
Koreanen wachten overal in de rij, of dat nu bij de supermarkt of de bushalte is, je gaat altijd achter de persoon voor je staan. Dat lijkt ontzettend netjes en beleefd..
...ware het niet dat zodra metrodeuren opengaan, het ieder voor zich is en deze situatie zich het beste kan vergelijken met de Drie Dolle Dwaze Dagen van de Bijenkorf (rip); ellebogenwerk wordt niet geschuwd. Aan de ene kant, ik vind het prettig dat je je er gewoon doorheen kan wurmen zonder dat mensen niet meewerken. In Nederland krijg je waarschijnlijk een stomp in je maag en moet je evengoed 40x je excuses aanbieden voordat je ergens langs kan. Maar goed.
Aziaten sloffen ongeveer CONTINUE en dragen daarbij ook nog eens vaak schoenen van minimaal 2 maten te groot. Hier heb ik absoluut nog geen verklaring voor dus help.
Koreanen zijn ongeveer de meest vriendelijke en behulpzame mensen ter wereld. Gevraagd of ongevraagd, Koreanen zijn nooit te beroerd om je te helpen, ook al is hun Engels wel ontzettend beroerd. Ik ben geholpen met mijn koffer van 30 kg die 15 min naar de bushalte vervoerd moest worden, ik heb een gratis taxiritje gekregen omdat ik de beste man het verkeerde adres had doorgegeven, ik ben bij een supermarkt geholpen door een meneer die al mijn spullen in een enorme doos deed zodat ik deze kon dragen i.p.v. 15 plastic tasjes, en deze voorbeelden zijn dan nog allemaal zonder dat ik erom had gevraagd. Misschien is het ook omdat ik er uitzie als een verdwaalde westerling (wat in theorie ook wel is), toch is het erg fijn dat iedereen je probeert te helpen. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk.
Seoul ruikt naar een mix van zweetsokken en tanden die al 30 jaar niet gepoetst zijn. Geen grapje.
Als jij dacht dat Amsterdam een stad was waar je tot laat je ding kon doen, laat ik dan degene zijn die je uit die droom ga helpen: ik kan hier om 5u 's nachts precies hetzelfde doen als om 11u 's ochtends. Sauna's, bioscopen en supermarkten zijn hier 24/7 open en alles is eigenlijk mogelijk.
Karaoke is de nationale sport. Of was het toch baseball?
Soju, een hele goedkope alcoholische drank, is de reden dat Koreanen voor middernacht straalbezopen op straat liggen. Je moet er niet raar van opkijken als je meisjes dubbelgevouwen in de metro ziet liggen om 18u 's avonds, het hoort er gewoon bij. En laten we wel wezen, gezellig is het wel.
Ik ken inmiddels 2 woorden Koreaans: annyeonghaseyo (dat betekent Hallo) en kamsahamnida (dat betekent weer dankjewel). Ik gebruik deze woorden eigenlijk altijd, wat wel resulteert in het feit dat Koreanen in volle snelheid Koreaans tegen me gaan praten, terwijl mijn woordenschat toch maar echt beperkt is tot deze twee woorden momenteel, maar goed, het gaat om de gedachte he.
Goed, dit gezegd hebbende, hoop ik dat jullie een beetje een beeld krijgen van hoe het leven in Seoul is. Of ik nog meer ga schrijven weet ik nog niet, maar voor nu is dit het even waar je het mee moet doen.
Kamsahamnida en de ballen!
Eline