Oberon jest najbardziej zewnętrznym i jednym z 27 księżyców Urana. William Herschel odkrył go w 1787 roku i jest on drugim co do wielkości i masy satelitą Urana. Tego samego dnia odkrył Oberona i Titanię, którą opisywałem Wam ostatnio.
Z racji ogromnej odległości nie ma lepszych fotografii tego księżyca niż ta powyżej, wykonana przez sondę Voyager 2 w 1986 roku. Drugi satelita Urana ma średnicę 1523 km i na obrazku poniżej możecie zobaczyć jego realną wielkość w porównaniu do Ziemi i naszego Księżyca. Okrąża on Urana w odległości 584 000 km jako najdalszy z pięciu głównych księżyców tej planety. Odległość ta może ulec zmianie, ponieważ Oberon ma duże nachylenie względem równika Urana. Okres obiegu wokół swojej planety to około 13,5 dnia, zbiega się on z okresem obrotowym. Oznacza to, że Oberon jest cały czas jedną stroną skierowany w stronę Urana. Ponieważ(podobnie jak wszystkie księżyce Urana) Oberon okrąża planetę wokół swojej płaszczyzny równikowej, a Uran okrąża Słońce prawie na boku, księżyc doświadcza dość ekstremalnego cyklu sezonowego. Zasadniczo, zarówno północne, jak i południowe bieguny spędzają 42 lata w całkowitej ciemności lub pełnym słońcu - gdy słońce wznosi się blisko zenitu nad jednym z biegunów przy każdym przesileniu. Wyobrażacie sobie to? Tak jakby słońce cały czas było w zenicie(w górze nieba) przez 42 lata!
Zakłada się, że Oberon utworzył się z rozproszonego materiału wokół Urana po uformowaniu się planety. Struktura Oberona to skaliste jądro pokryte płaszczem z lodu. Zakłada się, że pomiędzy jądrem, a płaszczem może znajdować się warstwa ciekłej wody. Powierzchnia Oberona jest pokryta szeregiem kraterów, które mogły powstać pod wpływem asteroid i komet. Niektóre kratery mają prawie 210 km średnicy. Satelita ma również wiele głębokich, wydłużonych nizin. Zakłada się, że powstały one, gdy wnętrze księżyca wciąż się rozwijało w pierwszych latach jego ewolucji. Jak dotąd jedyną sondą, która sfotografowała księżyc podczas przelotu w styczniu 1986 był Voyager 2. Obraz przedstawia około 40% powierzchni, ale tylko 25% ma czytelną rozdzielczość, która umożliwia mapowanie geologiczne.
Jak można łatwo zauważyć, jest wiele tego, co pozostaje nieznane na temat Oberona i jego towarzyszy. Jak powstały i jakie sekrety mogą czaić się pod ich powierzchnią wciąż pozostaje tajemnicą. Można mieć tylko nadzieję, że przyszłe pokolenia zdecydują się na wysłanie kolejnej sondy podobnej do Voyagera do Zewnętrznego Układu Słonecznego w celu zbadania satelitów Urana.
Dziękuję za przeczytanie i pozdrawiam miłośników Kosmosu😎
Źródło grafiki i informacji: NASA oraz https://pl.wikipedia.org