Nauczycielu, gdzie mieszkasz? Rzekł im: Pójdźcie, a zobaczycie! Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i pozostali u niego w tym dniu.
Ewangelia Jana 1, 38-39
Historia ludzkości charakteryzuje się dążeniem do postępu. Jeszcze wyższy standard życia, jeszcze głębsze poznanie w dziedzinie nauki i podążający w ślad za nim rozwój techniki, lepsza opieka medyczna, bardziej "sprawiedliwe" prawo — listę tę można byłoby dowolnie rozwijać i wydłużać.
Czyż nie jest jednak tak, że to, co w powszechnym pojęciu nazywa się postępem, w rzeczywistości okazuje się być coraz wyraźniej stopniowym upadkiem?
Promowanie w dzisiejszych czasach tak zwanej samorealizacji niejednokrotnie stanowi wprost wyzwolenie maksymalnego egoizmu. Liberalne poglądy moralne, uważane przez wielu również za postęp, prowadzą do zatracania wartości, na których spoczywa dobro społeczeństwa...
Angielski pisarz G.K. Chesterton [żyjący na przełomie XIX i XX wieku] napisał:
Postęp nie składa się z ciągłego podążania w jakimś konkretnym kierunku, lecz na znalezieniu miejsca, na którym będziemy mogli znów przez jakiś czas stać.
Według tej tezy postęp nie jest po prostu nieustannym dążeniem do zmian, lecz oznacza jednoczesne poszukiwanie stabilnego punktu oparcia.
Na tym miejscu przychodzą mi na myśl dwaj mężczyźni, którzy w powyższym znaczeniu byli *"postępowi"
*: Andrzej i jego przyjaciel. Żyli w Izraelu około 2000 lat temu i szukali możliwości osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem. Gdy ich życzenie spełniło się, zostali Jego uczniami i naśladowcami nie tylko na jakiś czas, ale na całe swoje życie. Ludzie ci znaleźli nareszcie stabilny grunt, na którym mogli się oprzeć! Nie stali się przez to zacofani. Jako uczniowie Jezusa musieli dużo się nauczyć i przeżyli potężną wewnętrzną transformację. Spotkanie z Jezusem Chrystusem dało ich życiu niezachwiany fundament.