Ściana dźwięku, potężne half-time'y, przestrzenne gitary i mnóstwo reverbu. Tak w skrócie możemy opisać post rock. Gatunek został nazwany w połowie lat dziewięćdziesiątych, a szczyt popularności zyskał w pierwszym dziesięcioleciu XXI wieku. Termin ukuł ponad 20 lat temu Simon Raynolds z The Wire*.
Post-rock najbardziej przypomina wcześniejszy shoegaze, czyli melancholijne gitarowe brzmienie, nasycone płaczliwymi efektami.
Pierwsza "faza", którą zdefiniowały składy takie jak Mogwai, Godspeed You! Black Emperor czy Disco Inferno w moim odczuciu był znacznie brudniejszy, agresywny i techniczny. Ambientowość muzyki podkreślały nielinearne kompozycje i prymat brzmienia nad melodią. Fala "druga", którą dla mnie definiują God Iis an Astronaut czy If These Trees Could Talk, kojarzy się z kolei znacznie melodyjniej i przystępniej, zyskując bardzo "filmowy", narracyjny charakter.
Co proponują nam nowe wydawnictwa? Polski skład Tides From Nebula to już nestorzy rodzimej sceny post-rockowej. From Voodoo to Zen to piąty album długogrający warszawskiego zespołu, wydany w 2019 roku. Płyta spotkała się z dobrym przyjęciem rodzimych recenzentów, a sam skład od lat jest ceniony także poza granicami Polski.
TFN na najnowszej płycie są bardzo sprawni kompozycyjnie i wyjątkowo kreatywni brzmieniowo. Ta pieczołowitość dotycząca barw i faktur jest dla słuchacza bardzo satysfakcjonująca. Utwory wielokrotnie odbijają w stronę rocka matematycznego czy prog metalu, ale nie sprawia to wrażenia próby wymyślenia się na nowo, a raczej swobodnej kreatywnej zabawy, z której można wyciągnąć sporo ciekawych rzeczy.
Na postawione w tytule pytanie odpowiem — tak. Post-rock jest tak obwarowany założeniami dotyczącymi brzmień i kompozycji, że trudno by nas zaskakiwał. Jednakże From Voodoo to Zen to podróż wychodząca daleko poza post-rock. Warto!
http://web.archive.org/web/20011202075606/http://www.thewire.co.uk/out/1297_4.htm