Aynı süzgeçten geçmiyoruz. Seni süzen toplumla beni süzen toplum farklı. Topluma bakışımız da keza. Benim çekindiğimden sen çekinmeyebilirsin. Senin rahatça yaptığını seni süzen toplumdaki başka biri yapamaz. Tek süzgeç toplumunki değil çünkü.
Biri diğerinin içinde, diğeri biriyle kesişen, birini kapsayıp ötekiyle tek kesişimi sadece ben olan bir sürü venn şemasına dahilim. Seninle ortaklaştığımız tek konu bile kalmayana kadar kaçmak istemiştim. Aklıma gelmen iyi olmadı. Aklımdan git.
Aklımda durdu. Aklımı durdurdum ben de. 20 dakika boyunca. Sonra saate baktım. "Süre bitti 00.00" yazdığını görmeden de bilirdim zaten. Ekranı değil bileğimi gördüm. Bileğime bakmasam da tanıyorum bileğimi zaten. Her an birbiriyle aynı olmadığı için o anki bileğim başka bir bilekti.
Ne yiyorum diye bakınca son 7 günde 4 yemek ismi sayabildim. Ne içiyorum diye bakınca her gün biraz daha fazla içtiğimi gördüm. Biraz soğutalım. Soğusun biraz. Evet. Ya da isterseniz siz devam edin.
Hiç rahatsız olmam yemek yemediğimde. Yediğimde olurum. Algım sınırlardan taştığında da rahatsız olmam. Sığmamak benim kaderim. Dün yayılma politikalarımın bağlı olduğu gezegenden bahsetmiştim, tekrar girmiyorum. Kaderim benim elimde. Yani irademe bağlı her şey. İradem de iradedir. Sığmamayı seçmekteyim böylece. Para kazanmamı istediği için benim yerime üzülenlerin yerine de taşıyorum. Beni bi tık daha sevmek için kilo almamı ya da bi baltaya sap olmamı bekleyenlerin yerine de taşıyorum. Taşıyorum işte.
Birazdan kahve içerim diye düşünürken biri arar ve kendimi nerde bulurum? Kendimi bulamam. Oysa ne arıyorum orada? Kendimi. Kendimdi beni hareketsiz bekleten, arandığım an yola çıkaran. Kabında olmak istiyor bir yanım. Bir yanımın kabı yok. Başka bir yanım hepsinden nefret ediyor. Nefret edeni öldürmek için burdayız. Kabım keyfim. Kabım yok. Kabı sikeyim.