Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog wilde schrijven. Of ik dit wilde delen met de hele wereld. Het schildert tenslotte niet zo'n positief beeld over mij zelf, maar juist omdat het nu anders is, ik totaal anders in het leven sta, en dit schrijven helpt om het echt definitief achter me te laten heb ik besloten deze post te schrijven. Zonder terughoudendheid, zonder enige verbloeming over hoe het ging, en zonder stukken weg te laten. Ik ben een mens, en mensen maken fouten. Gelukkig heb ik er van geleerd.
We schrijven dus het jaar 2007. Mijn moeder is op vrijdag 13 april overleden, en nadat de drukke tijd rondom haar crematie voorbij is, en de zichtbare tranen opgedroogd zijn is het tijd om je leven weer op te pakken. Maar waar begin ik? Ik wist het echt niet meer. In de jaren voorafgaand aan eerst mijn vaders dood, en daarna mijn moeders dood had ik nog enkel een leven wat in het teken stond van verzorging van die beide ouders. De laatste maanden voor mijn moeders overlijden bestond mijn leven uit eten, slapen, naar het verzorgingshuis rijden, daar bij mam zijn, nog met haar ondernemen wat nog mogelijk was, en weer naar huis rijden, zorgen dat ik iets te eten naar binnen werkte en doodmoe in mijn bed neervallen. Hulde aan de antidepressiva die ervoor zorgde dat ik ook kon slapen zonder elke nacht wakker te schrikken uit een nachtmerrie. Maar nadat mam was overleden, en de crematie was geweest, en iedereen doorging met zijn / haar eigen leven kwam ik tot de schrikbarende ontdekking dat ik niets had om voor te leven.
Ik had geen baan, ik had geen vrienden meer, ik had wel een zus! Jazeker, en op haar manier wilde zij mij ook wel opvangen, maar zij had net zo goed verdriet. Dus ik voelde me verschrikkelijk eenzaam. Alleen, in de steek gelaten ... ik wilde maar een ding, ik wilde iemand die van mij hield om wie ik was.
Helaas ging ik dat op een verkeerde plaats zoeken. Internet werd mijn uitlaatklep, en de datingsites werden gretig door mij bezocht. Natuurlijk is het na te gaan dat als je zo kwetsbaar bent als ik op dat moment, dat je ook mensen aantrekt die hele andere bedoelingen hebben. En zo gebeurde het dan ook.
De eerste man waar ik contact mee had heb ik maandenlang mee gechat ... maar tot een ontmoeting is het nooit gekomen. Hij wilde maar een ding, webcamsex ... daar ben ik gelukkig nooit mee ingegaan. Na een aantal maanden begon ik achterdocht te krijgen omdat hij ineens ook per ongeluk verkeerde namen in zijn sms'jes zette ... als een ware internetspeurneus ben ik rond gaan zoeken en uiteindelijk kon ik hem confronteren met het feit dat hij zijn naam en leven tegen mij loog en dat hij dus vele 'vriendinnetjes' op deze manier aan het lijntje wilde houden.
De tweede ging anders, ook deze man ontmoette ik via een datingsite, en hij was zeker geinteresseerd in een ontmoeting. Dus binnen de week nadat we elkaar voor het eerst hadden gesproken kwam hij me ophalen om samen naar de film te gaan. Deze film ontmoeting liep uit op een aanranding in een steegje in zijn auto waar ik uit gesprongen ben en in de donkere nacht naar mijn huis gerend. Hierna werd ik wat voorzichtiger en besloot ik niet meer op een datingsite te gaan zoeken ... maar een voorloper van facebook genaamd netlog te bezoeken. Niet wetende dat dat zo mogelijk nog erger was als datingsites.
Ik kreeg contact met veel mensen, maar al die mannen bleken toch maar een ding te willen. Ik was er niet aan toe dus hield de boot af, tot man 3 kwam. Hij wist me in een avond om te turnen. Ik was serieus verliefd en hij ook zei hij. Maar wat bleek ook dit een leugen te zijn ... Het ging wederom om de seks, alleen deze keer kwam er ook nog eens drugs bij. Hij wist me over te halen om samen met hem aan de GHB en XTC te gaan. Oh ik mag niet zeggen, de seks zal er misschien beter van kunnen worden ... maar dat komt meer omdat je met XTC iedereen wel lief lijkt te vinden. Van GHB werd ik letterlijk doodziek en ik ging totaal out. Belandde bijna in het ziekenhuis en de klap moest nog komen. Man 3 was eigenlijk niet in mij persoonlijk geinteresseerd maar had een vrouwelijke partner nodig om op de swingersfeestjes binnen te mogen komen. En dat was de enige reden dat hij mij wilde gebruiken. Toen ik dat in begon te zien heb ik met pijn in mijn hart het contact verbroken.
Inmiddels toch wel voorzichtig geworden hield ik hierna een tijdje alles af en raakte ervan overtuigd dat niemand van mij kon houden. Alle vaste grond onder mijn voeten was ik kwijt. En de depressie die ik al tijden had nam de overhand.
Toch kon man 4 ook nog daar doorheen breken en ik leefde weer op. Er was dus toch iemand die voor mij wilde gaan! Hoe mis kon ik het hebben. Inmiddels was ik nog kwetsbaarder geworden, nog bevattelijker voor alles wat ook maar enigszins op liefde leek dus voor man 4 was het een heel klein kunstje om 10.000 euro van mijn bankrekening af te praten. Het was een lening en hij zou me elke maand terug betalen, en hee, straks als we samen wonen ... let maar op hoe goed wij het krijgen! Het samenwonen is er nooit gekomen, het terugbetalen ook niet! Nadat de 10.000 euro op zijn bankrekening stonden is hij met de Noorderzon verdwenen ... en ben ik gevonden door een aantal vrouwen die soortgelijke ervaringen met hem achter de rug hadden. Ik was wederom bedrogen. Alleen deze keer was de ergste van allemaal. Want deze keer was mijn erfenis van mijn ouders verdwenen ... en ik failliet!
De depressie die eerder al de kop op had gestoken sloeg nu in alle hevigheid toe en ik liep rond met serieuze plannen om mezelf van het leven te beroven. Als ik daar niet over nadacht, dacht ik over niets en lag op bed, op de bank of liep als een zombie, zwaar onder de antidepressiva rond. Ik deed niets meer en wilde ook niets meer. Tot het moment dat ik nog eens op internet keek, en een foto van een hondje zag. Kiro heette de pup. Hij was in Spanje in een groentenkistje langs de weg gevonden en was bij de stichting Animal In Need opgevangen. Hij zocht een baasje.
Ik voelde vanaf het moment dat ik die foto zag en in de oogjes van de pup keek een enorme verbondenheid met dit hondje. En besloot in een van de weinige opwellingen die ik nog had om hem te adopteren. Het laatste geld wat ik nog had maakte ik over en op 4 oktober 2008 zou hij in Nederland op Schiphol aankomen. Langzaam leefde ik weer wat op en keek enorm uit naar de komst van mijn eigen puppie-vriendje. Een diertje om voor te zorgen, een diertje om van te houden. Dat was wat ik nodig had!
Helaas bleek ook dit niet waar te mogen zijn en op 15 september kreeg ik een mailtje dat Kiro ziek was geworden en naar de dierenarts was gebracht alwaar hij moest worden opgenomen en een infuus in zijn kleine pootje kreeg met een antibiotica om het virus wat hem aanviel te bestrijden. De kleine Kiro was helaas niet sterk genoeg om dit te overleven en op 17 september kreeg ik 's morgens een mailtje dat hij bij de dierenarts op de behandeltafel was overleden. Ze zouden mijn geld terug storten. Mijn wereldje wat net een beetje lichter begon te worden leek weer helemaal in elkaar te storten en geheel overstuur belde ik mijn zus op haar werk. Ze liet me beloven geen gekke dingen te gaan doen en vooral thuis te blijven. Ze zou na haar werk naar me toekomen!
De dag duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid, mijn gevoel was weer ontwaakt en de pijn was bijna te heftig om te dragen. Om mezelf wat af te leiden ging ik op internet op marktplaats kijken. En ineens viel mijn oog op een kleine advertentie zonder foto's. Enkel de tekst "WITTE HERDER PUPS TE KOOP", met daarbij een telefoonnummer. Ik heb als een robot mijn telefoon gepakt, gebeld en het bleek nog redelijk in de buurt te zijn ook. Meteen heb ik een afspraak gemaakt, ik heb mijn zus gebeld om te zeggen dat ik 's avonds weg moest maar wilde niet zeggen wat ik ging doen. Arme zus, ze schrok zich wild!
Die avond ben ik naar het adres gereden wat ik door had gekregen en daar waren ze dan. Een nestje witte herder pupjes. De een nog liever dan de ander. Maar de allerliefste, die had zich verstopt onder de bank toen ik aankwam. En pas toen hij met zijn wollige kopje onder de bank vandaan kwam wist ik het. DIT IS ROWAN!
Rowan kwam met zijn kleine puppy pootjes tegen mijn knie staan en ik zette de andere pup van mijn schoot af, tilde hem er op en zei tegen de fokker. Dit wordt hem. Dit is ROWAN. Niets had ik voor hem in huis. Geen mand, geen voer- of drinkbakje. Geen hondenriem, geen hondenkussen. Maar dezelfde avond is hij met mij mee naar huis gegaan. 9 weken was hij. De volgende ochtend zijn we samen naar de dierenspeciaalzaak gelopen, hij gewoon los naast me, en hij ging geen meter bij me vandaan. Wat was ik trots op mijn kleine witte wonder! Mijn gemuteerde ijsbeertje! We hebben die dag gekocht wat we nodig hadden en sinds die tijd .... lopen we samen in het spoor!
Nu bijna 10 jaar later is er veel veranderd in het leven van Rowan en mij, als eerste is Rowan zijn vriendinnetje Myla erbij gekomen. Daarna werd de roedel uitgebreid met een baasje voor Rowan en Myla en een partner voor mij. En die partner bracht ook nog eens twee honden met zich mee. Lex en Lana. Dus dolle herderpret hier in huis ... en zo kun je wel zeggen dat we nu met ons allen in het spoor lopen, of allemaal samen totaal ontspoord zijn. Maar wat het ook is, we doen het wel SAMEN.
