ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သင္တန္း (၄)
ၿငိမ္သက္ေနေသာဘူတာရံုုႀကီးသည္ အာ႐ုဏ္ဦးအလင္းေရာင္နဲ႔အတူ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာသည္။ကြၽန္ေတာ္လဲ ညက တစ္ညလံုး ျပင္ဦးလြင္ခရီးစဥ္အတြက္ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္႐ွားေနေသာေၾကာင့္ အိပ္မရခ့ဲေပ။တစ္ခါမွ မေရာက္ခ့ဲဖူးေသာၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕၊တစ္ခါမွမသိခ့ဲဘူးေသာလူေတြနဲ႔၊တစ္ခါမွမက်င္လည္ခ့ဲဘူးေသာ ေနရာတစ္ခုသို႔ သြားရသည္မွာ အဘယ္မွာစိတ္မလႈပ္႐ွားပဲေနအံ့နည္း။အခ်ိန္ကား မနက္၄နာရီ၁၀မိနစ္ခန္႔။ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီတစ္ခါေတာ့ ထမင္းငတ္မည္စိုး၍ ညကေပါက္စီဝယ္စားခ့ဲေသာ အလင္းဆိုင္ေလးသို႔ပင္ ေျခဦးလွည့္မိေတာ့သည္။ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာထမင္းေၾကာ္ တစ္ပြဲႏွင့္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္မွာလိုက္ကာ ဟိုေငးဒီေငး ေနလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက ျမန္မာထမင္းေၾကာ္ႏွင့္ေကာ္ဖီ လာခ်ေပးသည္။မေန႔ထဲက ထမင္းလြတ္ထားသျဖင့္ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔စားရာထမင္းေၾကာ္ လိုက္ပြဲႏွစ္ပြဲကုန္သြားေလေတာ့သည္။စားၿပီးေနာက္ေကာ္ဖီ အားဇိမ္ခံေသာက္ရင္း ဟိုေရာက္ရင္ မည္သို႔ၾကံဳေတြ႔မည္လဲဟု စဥ္းစားေနမိသည္။မနက္၆နာရီ ျပင္ဦးသို႔တက္မည့္ကားမ်ား စထြက္မည္ဟုေျပာထားသည့္အတြက္ ၅နာရီခြဲေလာက္ေတာ့လူစုမည္ထင္သည္။လက္မွ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၅နာရီ ၁၀မိနစ္ပင္ရိွေလၿပီ။က်သင့္ေငြအား႐ွင္းကာ တန္းစီမည့္ေနရာသို႔သြားလိုက္သည္။၅နာရီခြဲက်ေတာ့ အရာရိွတစ္ေယာက္က တန္းစီမယ္ ဆိုတာႏွင့္ ထံုးစံအတိုင္း စုရံုးစုရံုးလုပ္က်ျပန္ေလသည္။တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ သူတို႔မိသားစုေတြနဲ႔ ခုထိတတြတ္တြတ္နဲ႔ေျပာဆိုေနၾကစဲပင္။အလြမ္းသယ္ေနၾကတာျဖစ္မည္ထင္သည္။
တန္းစီၿပီးေနာက္ ကားတစ္စီးလ်င္ လူ၃၀ႏႈန္းႏွင့္ စစ္ကားႀကီးမ်ားစတင္ထြက္ခြာေလေတာ့သည္။႐ွည္လ်ားလွေသာ ကားတန္းႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြလာသလိုလို ကိုယ့္ကိုကိုယ့္စစ္သားႀကီးလံုးလံုးျဖစ္ေနသလိုလိုနဲ႔ ဘယ္လိုခံ စားခ်က္ႀကီးမွန္းမသိ။မႏၲေလးဘူတာႀကီး မွထြက္ခြာလာေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို စတင္ထိေတြ႔ခြင့္ရေလေတာ့သည္။ ကားတန္းႀကီးသည္ မႏၲေလးက်ံဳးေဘးမွ ျဖတ္သြားသည့္အတြက္ မႏၲေလးက်ံဳးေဘး တစ္ေလွ်ာက္အလွအပမ်ားကိုလည္းခံစားခြင့္ရေလသည္။အလွအပမ်ားဆိုသည္၌ မႏၲေလးနန္းၿမိဳ႕႐ိုးႀကီးႏွင့္ နံနက္ခင္းျမဴခိုးမ်ားႏွင့္ ရစ္သိုင္းေနသည့္ က်ံဳးေရျပင္အလွႏွင့္ ဟိုး..နန္းေ႐ွ႕ဘက္က မႏၲေလးေတာင္ႀကီး၏ ဝိုးတဝါးအလွတို႔သည္ မန္းၿမိဳ႕သူေလးေတြရ႕ဲ က်ံဳးေဘးတစ္ေလွ်ာက္ ကိုယ္လက္လႈပ္႐ွားအားကစားလုပ္ေနက်သည့္ အလွအပကို ပိုမိုေပၚလြင္ေစသေယာင္ေယာင္ ျဖစ္ေနသည္။မဆီမဆိုင္ ေရႊမန္းသူေတြေျခသလံုးတုတ္တယ္ၾကားဖူး၍ ေျခသလံုး ေတြလိုက္ၾကည့္မိေသးသည္။မနက္ခင္းစက္ဘီးႏွင့္ လုပ္ငန္းခြင္သို႔သြားက်သည့္ မန္းၿမိဳ႕သူေတြလဲေတြ႔ရသည္။တခ်ိဳ႕ကလဲ က်ံဳးေဘးတစ္ေလွ်ာက္ေျပးေနရာမွ ရပ္၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားတန္းႀကီးျဖတ္သြားသည္ကို ရပ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လက္ျပႏႈတ္ဆက္က်သည္။ကားေပၚမွ ငနဲသားတခ်ိဳ႕ကေတာ့ လက္ျပႏႈတ္ဆက္တာ သူ႔ကိုပဲလက္လွမ္းျပေနသေယာင္ႏွင့္ ေပ်ာ္လို႔မဆံုးတျပံဳးျပံဳးျဖစ္ေနၾကသည္။
မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေက်ာ္လြန္လာၿပီးေနာက္ ျပင္ဦးလြင္သို႔ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႔ရာ ကားေပၚမွ ဗိုလ္ေလာင္းမ်ား တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္လာက်ျပန္သည္။ဟန္ေတာ့က်ေပသည္။ရန္ကုန္မွာကားစီးတိုင္းမူးတတ္ေသာကြၽန္ေတာ္ စစ္ကားႀကီးေတြစီးရတာမမူးေပ။ပတ္ပတ္လည္ အေပါက္ေတြႀကီးပဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းေပသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေလတိုးမႈေၾကာင့္ အလြန္ပင္ေအးလွသည္။အေဖထည့္ေပးလိုက္ေသာ ဂ်င္းအေႏြးထည္ေလးျဖင့္ အေအးဒဏ္ကိုအံတုေနရသည္။ျပင္ဦးလြင္ေျခာက္ထပ္ေကြ႕သို႔မတက္မီွ ကားမ်ားခနနား၍ကား ေရတိုင္ကီေရျဖည့္ျခင္းျခင္းမ်ားျပဳလုပ္က်ေလသည္။ထိုစဥ္ကျပင္ဦးလြင္လမ္းမ်ားသည္ ယခုက့ဲသို႔ အတက္တစ္လမ္း၊ အဆင္းတစ္လမ္းမဟုတ္ဘဲ အတက္အဆင္းတစ္လမ္းတည္းသာျဖစ္သည္။လမ္းမ်ားမွာလည္း ကမူကထစ္မ်ားလွေပသည္။ 
နာရီဝက္ခန္႔ကားနားၿပီးေနာက္ ေျခာက္ထပ္ေကြ႔သို႔စတက္ေလေတာ့သည္။ရန္ကုန္မွာေနၿပီး ႐ႈခင္းမ်ားနဲ႔ မရင္းႏွီးခ့ဲရေသာ ကြၽန္ေတာ့အဖုိ႔ေတာ့ ျမင္ျမင္သမွ်လွပေနေလေတာ့သည္။ေျခာက္ထပ္ေကြ႕ရ႕ဲတစ္ဖက္ေျခာက္ႀကီးထဲတြင္ ျမဴခိုးတို႔က တလြင့္လြင့္၊ေကြ႕ေကာက္ေနေသာ ျမစ္တစ္စင္းလဲေတြ႔ရသည္။ဟိုး...မွာ ဒုဌၶဝတီျမစ္ကြဟု ေဘးနားမွ တစ္ေယာက္က လက္ညိဳးထိုးၿပီးျပမွ ဒုဌၶဝတီျမစ္မွန္း သိေတာ့သည္။ေျခာက္ကမ္းပါးကိုကပ္၍ ကားေကြ႔လိုက္တိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ အသဲတေအးေအးနဲ႔ရိွေပေတာ့သည္။ယာဥ္တိမ္းေမွာက္မႈ အျဖစ္မ်ားေသာေနရာဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ႔လိုက္ေသာေၾကာင့္ သိသမွ်ဘုရားစာအကုန္ရြတ္မိေပေတာ့သည္။အတက္လမ္းမ်ားက်ေတာ့ ကားတစ္စီးႏွင့္တစ္စီးခြာတက္ရသည္။ေ႐ွ႕ကားလွန္က်လ်င္ ေနာက္ကားကိုမထိခိုက္ေအာင္ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္လက္က်န္ fawကားႀကီးေတြကေတာ့ အခုထိ႐ုန္းအားေကာင္းေန
ဆဲပင္။တခ်ိဳ႕အတက္ေတြဆိုကားက တစ္ဂီးဂီးေအာ္ၿပီး မ႐ုန္းခ်င္လွ။ေျခာက္ထပ္ေကြ႕ကိုေက်ာ္လာၿပီး၁၅မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ၂၁မိုင္သို႔ေရာက္ေလသည္။ 
ကားမ်ားခနနားအံုးမည္ ဆို၍ ကားေပၚမွဆင္းကာ မနက္စာစားၾကေလသည္။အခ်ိန္က ၉နာရီ ခန္႔ပင္ရိွေနၿပီျဖစ္၍ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေန႔လည္စာျဖင့္ ေပါင္း၍ ထမင္းစားလိုက္ေလေတာ့သည္။ကားေပၚမွကိုယ္စီးလာခ့ဲတ့ဲကားနံပါတ္လဲမွတ္ထားရေသးသည္။ကားအားလံုးက တစ္ပံုစံထဲနီးပါးျဖစ္တာေၾကာင့္ကားမွားတက္မိမွာစိုး၍ျဖစ္သည္။နာရီဝက္ခန္႔႔ကားမ်ားနားအၿပီးမွာေတာ့ ယာဥ္တန္းမ်ားျပန္လည္ထြက္ခြာရန္ ေ႐ွ႕ဆံုးမွ ကားက ဟြန္းသံ႐ွည္ေပး၍ သတိေပးကာ တေအာင့္ေနေတာ့ ကားမ်ားစတင္၍ ထြက္ခြာက်ေလသည္။၂၁မိုင္ေက်ာ္လာမွစိမ့္ကနဲ စေအးေလေတာ့သည္။ရာသီဥတုမွာလည္းသိသိသာသာ ေျပာင္းလဲလာသည္။ ျမဴခိုးေတြပို၍ပိတ္လာသည့္အတြက္ ကားသမားမ်ားလည္းသတိထားကာ တအိအိနဲ႔ ေမာင္းေနက်ရေလသည္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားကေတာ့ အထူးအဆန္းျဖစ္ကာေပ်ာ္ေနက်၏။ရာသီဥတုကနတ္ျပည္ပဲေရာက္ေနသလိုလို။
အေအးဓာတ္ကပိုလာသည့္အတြက္ ကားေပၚရိွလူမ်ားတစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ပူးကပ္လာေတာ့သည္။ဒီေလာက္ေအးမည္ မထင္၍ အေႏြးထည္ထူထူမဝတ္ခ့ဲမိတာမွားေလျခင္းဟု ေနာင္တရမိေလေတာ့သည္။
Photo credit google image
ဆက္ပါအံုးမည္
Author by Minhtet yeyint
@zinminhtet
MSC-126