တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက မစၥတာဂႏၵီ႐ွိရာ စာသင္ခန္းသို႔ ေက်ာင္းသားမိဘတစ္ဦးေရာက္လာၿပီး
ဆရာ...
”ကြၽန္မသားေလးကို တစ္ခုေလာက္ဆံုးမေပးပါလားဆရာ"
ဘာကိုဆံုးမရမတံုး ေျပာေလအမႀကီး
ဒီလိုပါစရာ ကြၽန္မသားေလးဟာ ခ်ိခ်ဥ္အရမ္းစားေနပါတယ္ဆရာ အခ်ိန္ၾကာလာလွ်င္ သူရဲ႕သြားေတြ ဒုကၡေရာက္မွာဆိုးလို႔ပါဆရာ ကြၽန္မလည္းဆံုးမတာလံုးဝ မရလို႔ဆရာစီမွာ အကူညီေတာင္းတာပါဆရာ
ထိုအခါ မစၥတာဂႏၵီက
ေနာက္လၾကရင္ အမႀကီးရဲ႕သား ကြၽန္ေတာ္ဆီပို႔လိုက္ေလ
ကြၽန္ေတာ္ဆံုးမေပးမယ္လို႔ေျပာလိုက္ေလသည္
ေနာက္လၾကာေသာအခါ မစၥတာဂႏၵီက သူ႔ကိုဆံုးမခိုင္း ေသာအမႀကီး အားေခၚ၍ သူကေလးကိုဆံုးမေပးမည္ မိမိလက္ထဲအပ္ပါဟုေျပာၿပီး မ်ားမၾကာမွီတစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္အတြင္း ဆံုးမခိုင္းေသာ အမႀကီးလက္ထဲ သို႔ျပန္အပ္၍ ကေလးမွာ ခ်ိခ်ဥ္လံုးဝ မစားေတာ့ေၾကာင္း ေျပာေလသည္....
ထိုအခါ...ထိုအမႀကီးမွ ဆရာရယ္ ဒီေလာက္အခ်ိန္တိုတြင္းမွာ ဆံုးမႏိႈင္ရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလို႔တစ္လေတာင္ အခ်ိန္ေပးေစာင့္ခိုင္းရလဲဟုေမးရာ...
ထိုအခါ မစၥတာဂႏၵီက လြန္ခဲ့ေသာတစ္လခန္႔ကပင္ ထိုကေလးနီးတူ ငါကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ခ်ိဳခ်ဥ္ ႀကိဳက္ေသာေၾကာင့္ ငါကိုယ္တိုင္ခ်ိဳခ်ဥ္ဖ်က္ၿပီး ဒီကေလးကို ခ်ိဳခ်ဥ္မစားေအာင္ ဆံုးမလို႔ရမွာေပါ့ဟုေျပာေလသည္။
ဒီဇာတ္လမ္း၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္သည္ မိမိကိုယ္တိုင္မျပဳျပင္ ႏိုင္ေသးေသာအရာကို တစ္ျခားသူတစ္ေယာက္အား ျပဳျပင္ဆံုးမေနသည္မွာ အျပင္ေလာကတြင္ ဒုနဲ႔ေဒ႐ွိသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕မွာလည္း ဆံုးမသြန္သင္ျခင္ေသာစိတ္မဟုတ္ပဲ မိမိ၏အျပစ္ကိုမျမင္ သူတပါး၏အျပစ္ ကိုျပစ္တင္ဆံုးမေနသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။
မိမိ ကိုကိုအရင္ဆံုးမၿပီးမွ သူတစ္အားဆံုးမေစလိုပါသည္..... 
zinlinhtet
crd:google image
HFS:A8