ကၽြန္ေတာ္က ျမိဳ႕ေပၚမွာၾကီးျပင္းရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမ့အစ္မက အေမ့ဆီကေန ေမြးေမြးျပီးျခင္း ေတာင္းသြားတာဗ်။ အခုကၽြန္ေတာ္ (၁၀) တန္းေျဖအျပီးမွာ ရြာက ေဆြမ်ိဳးမကင္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ရဲ့ နာေရးတစ္ခုကို ေမြးစားအေမၾကီးနဲ႔ အတူတူျပန္လာၾကတာေပါ့။ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ေယာက္်ားေတြေကာ မိန္းမေတြေကာ မအားပါ။အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။အခ်ိန္ျပည့္ပါပဲ။မနက္ ေလးနာရီထ ည (၇) နာရီမွ အလုပ္သိမ္းၾကရတယ္။အလုပ္ကေတာ့ လယ္ေတြယာေတြေပါ့။ျပန္လာေတာ့ ေရခ်ိဳးထမင္းစား ေက်ာဆန္႔ရင္းအိပ္ေပ်ာ္။ျမိဳ႕ေတြက ကေလးေမြးဖို႕ တားေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာက မတားပါ။ေမြးလိုက္တာ ေဟာတစ္ေယာက္ ေဟာတစ္ေယာက္။အလုပ္လုပ္လြန္းအားၾကီးလို႕ လူၾကီးလူငယ္ေတြအကုန္လံုးကေဒါင္ေဒါင္ျမည္က်န္းမာလိုက္သမွ တစ္လေနလို႕ အသုဘလိုက္ပို႕ရတာမရွိသေလာက္ပါပဲ။ေမြးဖြားႏႈန္းသာတိုးတယ္ ေသတာသိပ္မရွိေပ။ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားသာ ကံကုန္၍ ေသၾကရ၏။
ေျပာခ်င္တာကအလုပ္ေတြလုပ္ေနၾကေလေတာ့ ေမြးတဲ့ကေလးေတြကို သိပ္မထိန္းႏိုင္တာပါပဲ။ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ အဘိုးအဖြားေတြကလည္း ကေလးေတြမ်ားလာရင္မထိန္းႏိုင္ၾကဘူးေပါ့။တစ္ခုထူးဆန္းတဲ့ ဓေလ့ရွိတယ္ရြာမွာ။ ဘယ္ထဲကစခဲ့လဲေတာ့ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိ။ ကေလးေမြးျပီးေတာ့ေလးဘက္ကုန္းသြားတတ္တာနဲ႔ သူနဲ႔သင့္ေတာ္မယ့္အရြယ္ အိမ္ေအာက္မွာ တြင္းတစ္ခုတူးျပီးေတာ့ တြင္းထဲကိုထည့္ထားတာပါပဲ။ ကေလးက တြင္း အေပၚတတ္ဖို႕အခြင့္အေရးမရွိ။ ဘယလို႕လည္းဆို တြင္းႏႈတ္ခမ္းေဘာင္ကို သူနဲ႔မမွီေအာင္တူးထားလို႔ပါပဲ။အဘိုးအဖြားေတြက အေကာင္ပေလာင္ေတြပဲၾကည့္ေပးၾကတယ္ တြင္းထဲ၀င္မွာစိုးလို႕။ ကေလးမထိန္းၾကပါဘူး။ေန႔ခင္းအေမကျပန္လာ ခနႏို႕တိုက္။ဒီေတာ့ မနက္ကေန ညေနမိဘ ၊ အစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ၊ ဦးဦးေဒၚေဒၚေတြ ၊ ျပန္လာမွ သူ႕ကို တြင္းထဲကထုတ္ေရခ်ိဳးဘာညာလုပ္။ျပီးေတာ့အိပ္။ ကေလးေတြဟာဒါနဲ႔သံသရာလည္ေနၾကေလရဲ့။နားေတာ့အျငီးသား ၾကာလာေတာ့ ကေလးကငို။အိမ္တိုင္း ကေလးသံေလးေတြနဲ႔ ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ငိုေနလည္းဘယ္သူမွဂရုမစိုက္။
ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ကေလးဟာ ၾကာလာေတာ့အငိုတိတ္ရရွာတယ္။ ေမာတာကိုး။ေရတိုက္ခ်ိန္ေရလာတိုက္တယ္။ထမင္းစားခ်ိန္က်င္းထဲကေနခနထုတ္ ထမင္းေကၽြး ျပီးျပန္ထားက်င္းထဲကို။ငိုလိုက္ သူတတ္ဖို႕ၾကိဳးစားလိုက္နဲ႔ ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ သူသိပ္မငိုေတာ့ဘူးဗ်။ယခင္က မိနစ္၂၀ေလာက္အေၾကာရွည္ ငိုေနတဲ့ကေလးဟာ ခုဆိုတစ္မိနစ္ေလာက္ငိုလိုက္ က်င္းထဲလွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနျပီ။ လေတြေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ က်င္းကပိုနက္လာတယ္။ သူကလည္း ထတတ္ေနျပီေလ ေလးဘက္ေထာက္ကေန။ ထတတ္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုငယ္ငယ္က မေဆာ့ရရွာဘူးဗ်။ဘယ္သူမွလည္းသူ႕ကိုလွည့္ကိုမၾကည့္တာ။ဇာတ္လိုက္က အိမ္ကလူေတြရဲ့အသံေတြကိုၾကားေနရတယ္ေန႔တိုင္း။သူ႕အစ္ကို ေတြ သူ႕အစ္မေတြ ေက်ာင္းသြားမယ္ဆိုတဲ့အသံၾကားရတယ္။ သူ႕အဖြားထမငး္ခ်က္ေနတဲ့အသံေတြၾကားရတယ္။ သူ႕အဖိုးထင္းခြဲေနတဲ့အသံေတြၾကားရတယ္။ ႏြားေတြရဲ့အသံေတြၾကားရတယ္။ သူစူးစမ္းခ်င္လာျပီဗ် ေန႔တိုင္းလိုလိုၾကားေနရတဲ့ အသံေတြကုိ။
ဒါနဲ႔သူ တြင္းႏႈတ္ခမ္းေဘာင္ကို ကိုင္တတ္တယ္။ဘုန္း....ျပန္ျပဳတ္က်။အီးးဟီးးးဟီးးးး ငို။ဘယ္သူမွလည္းလာမေခ်ာ့ေတာ့ သူ႕ဟာသူ အငိုျပန္တိတ္ စိတ္အားတင္း။ျပန္ထ ..ဘုန္း...ျပဳတ္က်။ ငို....။ဒီလိုနဲ႔ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာသူၾကိဳးစားရရွာတယ္။ၾကာလာေတာ့ဘာျဖစ္လာလည္း...အက်ိဳးဆက္က လက္စစ္ေလးေတြနာလာတယ္။တြင္းႏႈတ္ခမ္းကိုကုတ္တတ္ရတာကိုး။ ေနာက္ေန႔လည္း ဇာတ္လိုက္က အသံေတြကိုၾကားေတာ့ စိတ္ကမရဘူး။ တတ္ျပန္တာပဲ။ျပဳတ္က်။ဘုန္း...ငို...တိတ္....တတ္..ျပဳတ္က်...ဘုန္း...ငို....တိတ္။ ဒါနဲ႔ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေန႔တိုင္းလုပ္ေနေလေတာ့ သူ႕လက္ေတြမာေက်ာလာတယ္။ တစ္ေန႔မွာသူ က်င္းႏႈတ္ခမ္းကိုကိုင္တာျမဲလာတယ္။ တတ္တယ္ေန႔တိုင္း။ ကဲ..ေခါင္းေလးထြက္လာျပီဗ်ာ။တြင္း ႏႈတ္ခမ္းအျပင္ကို။သူျမင္ျပီဗ်ာ။ သူ႕အစ္ကိုေတြ ၊ အစ္မေတြ ေက်ာင္းသြားတာကို သူျမင္ေနရျပီ။သူ႕အဘိုး ထင္းခြဲတာကို သူျမင္ျပီ။ သူျပံဳးေနျပီ ။ အလိုလိုရယ္ေနျပီ။ သူၾကိဳးစားတာအရာထင္လာျပီ။သူ႕အဖြားထမင္းခ်က္တာျမင္ေနရျပီ။ႏြားၾကီးေတြ ျမက္စားျပီးေအာ္ေနတာသူျမင္ေနရျပီ။ ၾကာၾကာမၾကည့္ႏိုင္ဘူး ဘုန္း..ျပဳတ္က်..မငိုေတာ့ဘူး။
ဘာလို႕လည္းဆိုသူၾကည့္ခ်င္တာၾကည့္လို႕ရေနျပီေလ။ တြင္းႏႈတ္ခမ္းကိုဘယ္လို ကိုင္တြယ္ရမယ္ဆုိတာလည္းသူသိသြားျပီ။ လက္ေတြနာလို႕ ဇာတ္လိုက္ ခနနားတယ္။ ျပီးေတာ့ ျပန္တတ္။သူၾကည့္ခ်င္တာေတြေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။ရယ္တယ္။မငိုေတာ့ဘူးေနာ္ ။ သူျပံဳးလိုက္ရယ္လိုက္ လုပ္ေနျပီ။ဒါနဲ႔သူ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေခါင္းတစ္လံုးလံုး တြင္းေဘာင္ေပၚကို တင္လို႕ရျပီ။ လက္လည္းကုတ္ထားတယ္ ေဘာင္ကို။ ေအးေဆးၾကည့္ေနျပီ။လေတြၾကာေတာ့ ေနာက္တစ္ဆင့္တတ္ျပီးေတာ့ သူ႕လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုးကို တြင္းေဘာင္ေပၚေထာက္ၾကည့္တယ္။ ကဲ ရျပီဗ်ာ။ တြင္းေပၚေတာ့မတတ္ ႏိုင္ေသးဘူး။သူအခ်ိန္ၾကာၾကာ အျပင္ကိုၾကည့္လို႕ရေနျပီ။ လာတဲ့သူေတြအကုန္လံုးကို ရယ္ျပတတ္ေနျပီ။သူၾကည့္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ သူထၾကည့္ ျပီးရင္ တြင္းထဲမွာအိပ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ဟာသူ စားႏိုင္ျပီလို႕ သတ္မွတ္တဲ့အခါမွာ ထမင္းဟင္း ဇလံုထဲမွာပံုထည့္ျပီးေတာ့ တြင္းထဲကိုလာခ်ေပးတာ။ သူမစားတတ္ဘူး။သူအျပင္ကိုၾကည့္တယ္။ အဘိုးနဲ႔အဘြားက စားျပတယ္ ထမင္းကို။ သူ႔ထမင္းပန္းကန္ကိုျပန္ၾကည့္တယ္ ။ သူသိျပီ။ပန္းကန္ထဲမွာရွိတာေတြ၊ ေတြ႔တာေတြကိုအကုန္ေကာက္စားတယ္။
ကဲသူထမင္းစားတတ္ေနျပီဗ်ာ။အစကပြပလဲ။ေနာက္ေတာ့တျဖည္းျဖည္း တအားမပြေတာ့ဘူး။အစကေပက်ံ။ေနာက္ေတာ့တအားမေပက်ံေတာ့ဘူး။သူ႕ဟာသူ တျဖည္းျဖည္း ျပဳျပင္တတ္လာျပီ။ဒါနဲ႔ဘယ္ခ်ိန္ထိထားတာလည္း အဲ့ကေလးကိုဆိုေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ထိ တြင္းနက္နက္တူးလိုက္ ျပန္ထားလိုက္လုပ္တာပဲ။ဒီတြငး္ထဲမွာပဲ သူ႕ဟာသူအားကိုးရတယ္။တြင္းအျပင္ေရာက္ေတာ့ ေဆာ့ၾကေပါ့ ရြယ္တူျခင္းေတြ။ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ေက်ာင္းလိုက္ စာသင္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ၾကီးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အဘုိးအဖြားေတြကို ေမးၾကည့္တယ္။ဘာလို႕ ဒီလိုတြင္းနဲ႔တူးျပီးထားတာလည္း။ကေလးအားငယ္ေနမွာေပါ့လို႕ေမးေတာ့။အဘိုအဖြားေတြက အားမငယ္ပါဘူး ။အားသန္သြားတာပါ...ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးဖို႕ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက သူတို႕ကိုက်င့္ေပးထားတာ။အခုဆို ဘာမွလုပ္ေပးေနစရာမလိုဘူးၾကည့္ပါတဲ့။မွန္၏ .ကိုယ္ခ်ိဳးဖို႕ေရကိုယ္ႏွိပ္။ကိုယ့္အ၀တ္စားကိုယ္ေလွ်ာ္။အကုန္လုပ္တတ္ေနျပီ။
ဘာၾကည့္ေနၾကတာလည္းဟင္ ဇာတ္လမ္းကျပီးျပီဗ်။ဒီမွာပဲနားလိုက္ျပီ။ကၽြန္ေတာ္ေပးခ်င္တဲ့ Messages ျပီးျပီ။ဒီေတာ့ကာ ကေလးေတာင္မွ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ရံႈးလည္း ျပန္ထႏိုင္ေသးတယ္မဟုတ္လားဗ်ာ။အေရးၾကီးတာ စိတ္ဓါတ္ျပင္းထန္ေနဖို႕လိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလူၾကီးေတြေလ စဥ္းစားေနာ္။ဒုကၡတစ္ခုေရာက္လာရင္ ထိုင္ညီးေနမယ့္အစား ဘယ္လိုေက်ာ္ျဖတ္ရမလည္းဆိုတာစဥး္စားသင့္ျပီ။ အခက္အခဲတစ္ခုေတြ႔လာျပီဆိုရင္ ထိုင္ငိုမေနနဲ႔ နားျငီးတာပဲအဖတ္တင္မယ္ ျပန္သံုးသပ္သင့္ျပီ။ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ လဲက်ေနလား အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါၾကိဳးစားျပန္ထေလ။ စိတ္ပ်က္မေနနဲ႔။ မွားတဲ့သူဆိုတာ အလုပ္လုပ္တဲ့သူပဲမွားတာ မလုပ္တဲ့သူကမမွားဘူး။ ခုစာဖတ္သူေတြမွားေနတယ္ဆိုတာ ဂုဏ္ယူပါ..ဘာလို႕လည္းဆို စာဖတ္သူကအလုပ္လုပ္ေနလို႕ေလ။လုပ္လို႕မွားတာ။မမွားတဲ့သူဆိုတာ ေလာကမွာမရွိဘူး။တစ္ခုပဲ အမွားထဲက သင္ခန္းစာယူ။ေနာက္မျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစား အမွားနည္းေအာင္ၾကိဳးစား။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၾကမယ္ဗ်ာ။ယိုင္လဲရင္ျပန္ထျပီးဆက္ေလွ်ာက္ၾကမယ္။ ေလာကၾကီးကို အရံႈးမေပးေၾကး။ ကေလးေပါက္စေလးကေန အခုအရြယ္အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြၾကီးျပင္းလာတာ။ အရာအားလံုးကိုရင္ဆိုင္ရမယ္ေနာ္။ အခုေနအရံႈးေပးရင္ ေမြးထားတဲ့ မိဘကို အားနာၾကပါအံုးေလ။ဘ၀ဆိုတာတိုက္ပြဲပါ... ဘာျဖစ္လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါရံႈးလည္း ..............
AUTHOR : @zarmanizawlinn
MSC 210
NAYPYITAW
MYANMAR
5/27/2018
1:00AM.
THANK FOR YOUR UPVOTE.GOODLUCK ALL STEEMIT FRIENDS.
