အားလံုးပဲ မဂၤလာပါ ႐ွင့္။က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။
ဒီေနေတာ့ ငယ္ဘဝကသတိရမိတာေတြ ေတြးရင္းနဲ႔ ကြၽန္မဦးေဏွာက္ထဲ၊ႏွလံုးသားထဲကို ေရာက္လာတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခုက ဆရာဆိုေသာ အနႏၱဂိုင္းဝင္ေက်းဇူး႐ွင္ တစ္ပါးပါ။ကြၽန္မတို႔ဘဝေတြ လွပသည္ျဖစ္ေစ၊ၾကမ္းၾကသည္ျဖစ္ေစ ဆရာဆိုေသာ နာမည္ေလးနဲ႔ေတာ့ ရင္းႏီွးဖူးၾကမွာပါ။ဘဝမွာ ပညာ႐ွာၿပီး ႐ုန္းကန္ရမွ ဆရာနဲ႔ေတြ႔သည္ဟု ေျပာလို႔ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ျမင္ဆရာ၊ၾကားဆရာေတြလည္း ရိွပါတယ္။သူလုပ္တာၾကည့္ၿပီး ကိုယ္လိုက္လုပ္တယ္ အဆင္ေျပတယ္။သူ႔နည္းကို ကိုယ္ယူသံုးလိုက္ေတာ့ သူကကိုယ့္ရဲ႕ ျမင္ဆရာပဲေပါ့။ကိုယ္ကို စာတစ္လံုးေပတလံုးတတ္ေအာင္သင္မွ ဆရာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ အရင္ဆံုးေျပာျပတာပါ။
ကြၽန္မငယ္ငယ္က ေလးစားၿပီးအရမ္းေၾကာက္ရတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ရိွခဲ့ဖူးတယ္။သူဘြဲ႔ရတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး။တစ္ဝက္တစ္ျဖတ္နဲ႔ေက်ာင္းနားထားေတာ့ ဘြဲ႔မရလိုက္ဘူး။ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မတို႔ရြာမွာက ပညာတတ္အရမ္း႐ွားတယ္။တကၠသိုလ္တက္ဖူးသူဆိုတာ ႐ွားမွ႐ွားပဲ။ဆရာက သူတတ္တဲ့ပညာနဲ႔ႏိုင္သေလာက္ က်ဴ႐ွင္ေခၚတယ္။ဆရာအင္အားနည္းလို႔ ရြာက ဆရာ့ကိုလည္း ရြာေက်ာင္းမွာ ငွါးသင္ခိုင္းၾကတယ္။ကြၽန္မ ငယ္ငယ္ ၃တန္း ၄တန္းကေပါ့။ဆရာ့ရဲ႕ နာမည္အႀကီးဆံုး ဂုဏ္သတင္းက အ႐ိုက္ၾကမ္းတာပါပဲ။ဆရာဆိုတာ သူသင္လိုက္တဲ့စာကို ေက်ာင္းသားေတြ တက္ႂကြၿပီး နားလည္ေနမွ သေဘာၾကတဲ့ ေစတနာ႐ွင္ႀကီးေတြပါ။အိမ္စာေတြေပးတယ္ မနက္ေရာက္ၿပီဆို ေမးတယ္။မရရင္ ေျခတလံုး လန္ၿပီး အ႐ိုက္ခံရတယ္။ေဆာင္းတြင္းဆို ပိုဆိုးတာေပါ့။နာလိုက္တာ....နာလိုက္တာ....မေျပာျပတတ္ေအာင္ပဲ။
ဆရာက သူ႔အိမ္မွာ က်ဴ႐ွင္သင္တယ္။မသင္ခင္ ကေလးေတြကို အိပ္ခိုင္းတယ္။ၿပီးရင္ တရားထိုင္ခိုင္းတယ္။ၿပီးမွ စာကို ဂ႐ုတစိုက္သင္ေလ့ရိွတယ္။က်ဴ႐ွင္အေစာႀကီးလာသူေတြကို ေဘာလံုးကန္ကစားခိုင္းတယ္။ကြၽန္မမွတ္မိေသးတယ္ ေဘာလံုးကန္ခ်င္လို႔ အေစာႀကီးေရမခ်ိဳးဘဲနဲ႔သြားတာ ဆရာကေရမခ်ိဳးရင္ မလာရဘူးတဲ့ေလ။အဲ့လို ေပေတေအာင္ကစားရတာကို ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးတယ္။အဲ့တုန္းကဆို သူငယ္တန္းစာေတာင္ ေခ်ာေခ်ာမြတ္မြတ္ေျပေျပျပစ္ျပစ္ မဆိုတတ္ေအာင္ ၃တန္းေလာက္က အေျခအေနဆိုးခဲ့ဖူးတယ္။အဲ့ႏွစ္မွာ က်ဴ႐ွင္စဖြင့္တယ္၊ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းတက္တယ္။ေနာက္ႏွစ္၄တန္း၊၅တန္းဆက္တိုက္ ႏွစ္တိုင္းဖြင့္တယ္။အျမဲတမ္း အားေပးတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ ပင္တိုင္စံ customer တစ္ေယာက္က ကြၽန္မပါပဲ။၅တန္းေလာက္က် စာေတာ္တဲ့စာရင္းထဲပါလာၿပီေလ။ဒါေတြအားလံုး ဆရာ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ဆိုတာ ကြၽန္မ အျပည့္အဝဝင္ခံပါရေစ။ဆရာ့ကို ေၾကာက္ၿပီး သူသင္တဲ္စာေတြကို ညဆိုေအာ္ေအာ္ၿပီး က်က္တယ္။ရၿပီဆိုမွ အိပ္ယာဝင္တယ္။ဆရာ့က သခ်ာၤကိုပိုၿပီးႏွစ္သက္တယ္။အရင္က အတြက္အခ်က္ညံ့တဲ့ကြၽန္မ သခၤ်ာ ေတြစိတ္ဝင္စားလာၿပီေလ။
ေနာက္ၿပီး ဆရာက English grammar ကို အေလးထားၿပီးသင္တယ္။ကဗ်ာေလးေတြနဲ႔မွတ္မိလြယ္ေအာင္ ေသခ်ာသင္ေပးတာေတြမွတ္မိေသးတယ္။ညေန ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆို အၿပိဳင္အဆိုင္ ကဗ်ာေတြ ေအာ္ဆိုခဲ့တာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ကေလးဘဝမွာ အပူအပင္ဆိုတာ ဘာဆုိဘာမွ မရိွဘူး။ဆရာ့ကိုေၾကာက္တဲ့စိတ္ေတာ့ ရိွခဲ့ဖူးတယ္။အဲ့တာေၾကာင့္လည္း အခုအေျခအေနမွာ လက္မေထာင္ႏိုင္ေနတာေပါ့။ဆရာ့ေရ႕...ဒီေနရာကေန ဆရာ့ကို ကန္ေတာ့ပါတယ္။တခ်ိန္ကေလးစားရေသာ ဆရာ အခုလည္း ေလးစာမႈေတြ မေလ်ာ့ေသးပါဘူးဆရာ။
ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ စာေတြလုပ္ရင္း သခၤ်ာ မွာအမွတ္ျပည့္ရခဲ့ဖူးတယ္။ေျသာ္...စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ ဆရာဆိုတာေပးဆပ္ျခင္းသက္သက္နဲ႔လုပ္အား၊ဥာဏ္အား ေတြအားလံုး စိုက္ထုတ္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔သူေတြပါ။ က်ဴ႐ွင္လခေလး တစ္လမွ ၁၅၀၀နဲ႔ စာေတြအမ်ားႀကီး တတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဆရာရဲ႕ေစတနာ အခုခ်ိန္ထိ ထင္ဟတ္ေနဆဲပါဆရာ။ဆရာတို႔ေပးေသာ ပညာ ေတြနဲ႔ ဆက္လက္ၿပီး ပညာေတြအမ်ားႀကီးတတ္ေနပါၿပီဆရာ။ဆရာ့ေက်းဇူး၊ဆရာ့ဂုဏ္ပို ဘယ္ေတာ့မွေမ့ေပ်ာက္မသြားပါဘူးဆရာ။ထာဝရတြက္ဆရာဆိုတာ ပညာအလင္းတိုင္ကိုကိုင္ၿပီး လမ္းမွန္ေပၚေရာက္ေအာင္ ေမာပန္းျခင္းမရိွ လမ္းျပေပးတဲ့ ၊သင္ျပေပးတဲ့ လမ္းျပဘုရားတစ္ဆူပါပဲလို႔ ကြၽန္မတင္စားပါရေစ။
ေျပာရင္းဆိုရင္း...အေဖေျပာျပတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုေတာင္မွတ္မိသြားတယ္။ဒီလိုပါ...ဆိုင္းဆရာေျပာျပတာ မွတ္ထားတာတဲ့ေလ။ သူတို႔အိမ္နားမွာ မူလတန္းကေလးေတြက်ဴ႐ွင္ေခၚၿပီးသင္ျပေပးေနတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ရိွတယ္။ေစတနာကလည္းအရမ္းေကာင္း ကေလးေတြလည္း အရမ္းဂ႐ုစိုက္ေတာ့ လာအပ္တဲ့ မိဘေတြမ်ားတာေပါ့။ တစ္ေန႔က် GTIေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က သူ႔အိမ္ခဏျပန္လာေတာ့ သူ႔အေဖက ငါ့သား ဟိုဘက္အိမ္ကဆရာမကေတာ္ေတာ္ေလးေတာ္တယ္၊စာအသင္အျပလည္း နာမည္ႀကီးတယ္။သင္တဲ့ေနရာမွာလည္း အသင္ကေတာ္ေတာ္ေကာင္းဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးေနတာၾကာၿပီတဲ့။သားျဖစ္သူက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့....အဲ့ဆရာမ ကြၽန္ေတာ္ေလာက္မတတ္ပါဘူးတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔က ပိုၿပီးျမင့္တယ္၊အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းပညာေတြသင္ရတာတဲ့။ တကယ္ေတာ့ သူငယ္ငယ္က မူလတန္းမွာ သင္ေပးဖူးတဲ့သူ႔ငယ္ဆရာမပါ။ ဝ ´လံုးဆိုတာ ဒါပါ။ဒါကိုၾကက ´ကႀကီးလို႔ဖတ္ရတယ္။အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုအဖံု နည္းမ်ိဳစံုနဲ႔ သင္ေပးခဲ့ဆရာမတစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ေလာက္ပညာမတတ္ဘူးတဲ့။ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ားတို႔ရတဲ့ဘဲြ႔ ဒီဂရီေတြက သူ႔တို႔ထက္ျမင့္ခ်င္ျမင့္လိမ့္မယ္ ၊ခင္ဗ်ားတို႔ေလာက္မတတ္ဘူး ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္လိမ့္မယ္။ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား အဲ့လမ္းေပၚေရာက္ေအာင္၊လမ္းမွန္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာမငယ္ ဘဲေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ေအာင္ foundation. ခ်ေပးခဲ့တာ အနစ္နာခံ ပုဂိၢဳလ္ ေတြပါ။
ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ အုတ္ျမစ္မေကာင္းရင္ ၾကာၾကာမခံဘူး၊ဒဏ္မခံႏိုင္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဆရာဆိုတာ ဒုတိယမိဘပါပဲ။ဘယ္ေတာ့မွ ဆရာ့ဂုဏ္ေတြမေမ့ၾကပါနဲ႔။ဆရာရဲ႕ေက်းဇူး တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္းနဲ႔ ဆပ္ႏိုင္ၾကပါေစ။အနႏၱဂိုင္းဝင္ေက်းဇူး႐ွင္ ဆရာအား့ ကြၽန္မ ဒီpostေရးရင္းနဲ႔ ဂါရဝ ျပဳလိုက္ရပါသည္။
@thithisann
Msc 262
Author Thi Thi San