ဘာလိုလိုနဲ႔ က်ေနာ္ ေမာင္သက္၏သား ေအာင္ေအာင္ဦးကေလးသည္ 3 ႏွစ္နဲ႔ ေျခာက္လ ျပည့္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သံုးႏွစ္ခြဲဆိုေသာ္ မႈႀကိဳထားဖို႔အခ်ိန္လည္းေရာက္လာပီျဖစ္သည္။
အမ်ားအားျဖင့္ ေအာင္ေအာင္ဦးသည္ ရြယ္တူသူကေလးမ်ားႏွင့္မေဆာ့ပဲ အိမ္အနီးမွ သူ႔ထက္ႀကီးေသာ ႏွစ္တန္း သံုးတန္း ေလးတန္းကေလးမ်ားႏွင့္သာေဆာ့ေလ့႐ွိသည္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တုန္းကေတာ့ ေန႔စဥ္လာၾကေဆာ့ၾကႏွင့္ ေအာင္ေအာင္ဦးေလး မပ်င္းရေတာ့လည္း ယခုအခါ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္တြင္ ေအာင္ေအာင္ဦး အေဖာ္ေပ်ာက္ေနေလသည္။ အိမ္႐ွိအလုပ္သမားမ်ားမွာလည္း ခဏသာေဆာ့ေပးၾကသျဖင့္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေအာင္ေအာင္ဦးေလး ပ်င္ေန႐ွာေလသည္။
ေမာင္သက္အားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း အတူေဆာ့ေပးေသာ္လည္း အလုပ္က မအားသည္ကမ်ားေနေလသည္။
ထို႔ေၾကာင္ေမာင္သက္ စဥ္းစားပီး ေအာင္ေအာင္ဦးကို မႈႀကိဳပို႔မည္။ စာလည္းတတ္ေအာင္ ကစားေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္လည္း ခင္မင္စြာ ကစားတတ္ေစမည္။ social skill လည္း ပိုမိုတိုးတတ္လာေစမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မႈႀကိဳ ပို႔ဖို႔ျပင္ဆင္ေတာ့ေလသည္။ မပို႔ခင္ကစ အေမ အေဖခင္တြယ္လြန္းေသာေၾကာင့္ မႈႀကိဳ တတ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ေပၚေစရန္ စစ္ဆင္ေရး စရေတာ့သည္။ ေက်ာပိုးအိပ္ေလး၊ ေရးဘူးေလးဝယ္၊ အ႐ုပ္ကေလးေတြဝယ္ေပးၿပီး သားသားေက်ာင္းမွာေသာက္ဖို႔၊ သားသားေက်ာင္းသြားရင္လြယ္ဖို႔၊ သားသားေက်ာင္းသြားရင္ေဆာ့ဖို႔ အစ႐ွိသျဖင့္ေျပာပီး စိတ္ထဲ မႈႀကိဳတတ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ရေလသည္။ ကိ္ုယ္ေတာ္ေခ်ာကလည္း လိုခ်င္တာရသျဖင့္ သားသားက ေက်ာင္းသြားမွာ ေက်ာင္းသြားမွာ ဟုဆိုကာ ႏႈတ္ဖ်ားက မခ် ေျပာေနေလပီ။ ok ေလပီ မႈႀကိဳပို႔ရန္မႈႀကိဳ စံုစမ္းေတာ့မည္။
ေမာင္သက္ႏွင့္ ေမာင္သက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေျခာက္ေယာက္ အနည္းငယ္ထူးဆန္းစြာ တိုက္ဆိုင္္မႈတစ္ခု႐ွိခဲ့တယ္။ တေနရာစီေနၾကပီး ႀကိဳတင္တိုင္ပင္မထားပဲ၊ ထင္မွတ္မထားေသာအေျခအေနျဖင့္ အိမ္ေထာင္က်ၾကရာတြင္ ေျခာက္ေယာက္လံုး သံုးလအတြင္း မဂၤလာေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ ေျခာက္ေယာက္လံုး လူပ်ိဳဘဝမွ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝသီု႔ တန္းစီေရာက္ခဲ့သည္။ ေလးေယာက္မွာတလထဲျဖစ္သည္။ ထားပါေတာ့ ဒါ႐ိုး႐ိုးတိုက္ဆိုင္မႈပါပဲ။ ေနာက္ ေမာင္သက္ အိမ္ေထာင္သက္သံုးႏွစ္ေက်ာ္မွ ကေလးစယူခဲ့သည္။ တခါမွ မညိွႏိႈင္းရပါပဲ သူငယ္ခ်င္းေျခာက္ေယာက္ ေယာက္်ားေလး ေတြခ်ည္းပဲ အႀကီးဆံုးနဲ႔အငယ္ဆံုး ငါးလသာကြာေလသည္။ သူတို႔ေတြေပါင္းမ်ားေပါင္းမိၾကရင္ ဘယ့္ႏွယ္ေနမယ္မသိဘူး အခုကတည္းက ဝဋ္လည္မွာႀကိဳေၾကာက္ေနရေလပီေလ။
ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္သူ႔သားထားေသာ မႈႀကိဳ ဟိုဘက္ရက္ကြက္မွာသြားထားေလသည္။ ကေလးခ်င္းလည္း အတူေဆာ့ဘူး နာမည္မွတ္မိေနတာႏွင့္ ပိုင္ပိုင္နဲ႔သြားေဆာ့ရေအာင္ေက်ာင္းမွာဆိုပီး မမိုးနဲ႔ေမာင္သက္ သြားပို႔ၾကေလသည္။ ဆရာသမား ေအာင္ေအာင္ဦးသည္ကား ေကာ့ေတာ့ေကာ့ေတာ့ႏွင့္ မႈႀကိဳထဲ ဝင္သြားေလသည္။
ခြဲခန္းထဲကထြက္လာကာစနီတာရဲေလးမွသည္ ယခု မႈႀကိဳေက်ာင္းကိုစတင္ပို႔ခဲ့ရေလၿပီ။ စိတ္ထဲမွာ ဟာလာဟင္းလင္းႏွင့္ ဖုန္းကိုင္လိုက္တိုင္း ေဖေဖဘာေတြၾကည့္နာလဲ ဆိုကာကပ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ေ႐ွ႕ဖုန္းမကိုင္ရဲေသာ ေမာင္ေအာင္ေအာင္ဦးေလးကို မႈႀကိဳမွာထားခဲ့ရေလပီ။ အကဲပိုတယ္ပဲဆိုဆို တစိမ္းတစ္ေယာက္စီတြင္ ပထမဦးဆံုး ထားခဲ့ရသည္ဆိုေသာေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ မေကာင္း။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အရိပ္သူ႔အသံေလးေတြ မေတြ႔ရေတာ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္။ ဒါစတင္ခြဲခြာျခင္းအစေပါ့ ၾကာေလၾကာေလ သားေလးသည္ အေဖအေမတို႔ႏွင့္ ပို၍ပို၍ေဝးကြာသြားေတာ့မည္။ မႈႀကိဳမွေက်ာင္းသို႔ ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေနာက္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ရပ္သားၾကကာ အေဖနဲ႔အေမကိုစြန္႔ခြာသြားၾကမည္မွာ ဓမၼတာအစ႐ွိသျဖင့္ ေမာင္သက္အေတြးနယ္ခ်ဲ့ကာ သားရယ္ ေထြးပိုက္ခ်ီးပိုးခ်ိန္ သိပ္မက်န္ေတာ့ပါလားဟု ညည္းညဴေနမိသည္။
ထို႔ေနာက္
အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ထိုင္မိႈင္ေနေသာ မမိုးကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့မွ ေမာင္သက္ ေတြးမိေတြးရာေတြးေနရာမွ ထရယ္မိေလသည္။
မမိုးႏွင့္ သူ႔အေမ က်ေနာ့္ေယာက္ခမ သားအမိႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ဖက္ကာ သားသားကိုလြမ္းလို႔ဟု၍ ငိုေနၾကေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ေအာင္ေအာင္ဦး မႈႀကိဳပို႔ခဲ့တာတစ္နာရီေတာင္မျပည့္ေသးပါဘူးဗ်ာ။
အကဲကို ပိုၾကတယ္ ဟဲဟဲ။
သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာပါဘူးေလ ေမာင္ေအာင္ေအာင္ဦးဆရာမမွ ဖုန္းဆက္လာေလသည္။
သြားေခၚခဲ့ရပါေတာ့သည္။ ဆရာမ မွ နည္းနည္းႀကီးမွလာထားပါဟုဆိုကာ ျပန္ေခၚခိုင္းေလသည္။
ဘာလို႔ငိုတာလည္းဘာလိုခ်င္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အဲ့ကေလးေတြက တအားဆူလို႔နားၿငီးလို႔ပါတဲ့ေလ။
ျပန္မယ္ခ်ည္းေျပာပီး တံခါးဖြင့္ခိုင္းေနတာမို႔ပါတဲ့ေလ။
ဒါနဲ႔သြားျပန္ေခၚေတာ့ ဆရာမက ေျပာသည္။
ငိုေနလို႔ မုန္႔ေတာင္ဝယ္ေကြၽးထားတာ ဒါလည္းမရဘူး ဟုဆိုရာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ဆရာမဝယ္ေကြၽးတာမဟုတ္ပါဘူး ဟိုကေလးေလးနားက ေတာင္းပီးသားသားကိုေကြၽးတာပါ ဟု ထေျပာသျဖင့္ ဆရာမမွာဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားရသည္။ ေမာင္သက္မွာလည္း ဆရာမအား မ်က္နာပႈပႈအားနာနာျဖင့္ သားသားကိုအျမန္ျပန္ေခၚခဲ့ရေတာ့သည္။ထိုသို႔ျဖင့္ ေမာင္ေအာင္ေအာင္ဦး မႈႀကိဳနံပါတ္ 1 ျပန္လာခဲ့သည္။
That Ko Zaw
MSC 005
(ယခု စာေရးေနေသာအခ်ိန္တြင္ ေမာင္ေအာင္ေအာင္ဦး မႈႀကိဳနံပါတ္3 မွ ျပန္လာခဲ့ေပသည္။)
