ယခင္ အပိုင္းဆက္
ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ိဴး အပိုင္း(၁၄)မွအဆက္
"တကယ္လို႔ ဒီကိစၥဟာ ညီေလးေျပာသလိုမ်ိဴး အမွန္တကယ္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ ဆရာ့အေနနဲ႔ နဂိုမူလအတိုင္းျပန္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ ခက္တာက ဆရာ့တို႔အေနနဲ႔ယခုလိုမ်ိဴးကိစၥကုိေတာ့ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာနဲ႔ ကုသႏိူင္စြမ္းမရိွဘူး ဒီေတာ့ ညီေလးကုိအႀကံတစ္ခုေပးခ်င္တယ္"ဆရာဝန္ႀကီးမွာ ေျပာလက္စ စကားကုိေခတၱရပ္လိုက္ၿပီး ေနေသာ့္အားတစ္ခ်က္အကဲခက္လိုက္သည္။ေနေသာ္ကေတာ့ ေခါင္းငု႔ံ၍နားေထာင္ျမဲပင္။ဆရာဝန္ထံဆက္၍
"ညီေလးအေနနဲ႔ ယခုလူနာကုိ ပုံမွန္စိတ္ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ကူညီေပးေစခ်င္တယ္ ညီေလးဘက္ကတတ္ႏိူင္သေရြ႔ေပါ့ လူနာရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာဝင္ပူးေနတဲ့စိတ္ေလးကုိ နဂုိစိတ္ေလးနဲ႔ ေျပာင္းလဲေပးေစခ်င္တယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ကြၽန္ေတာ့္အတတ္ႏိူင္ဆုံးႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္"စိတ္ထဲမွ ေလးေလးနက္နက္ျဖင့္ ေနေသာ္ ဝန္ခံဂတိေပးလိုက္မိသည္။
"ေရာ့ ဒါကေဆး႐ုံဆင္းလက္မွတ္ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ညီေလးကုိေတာင္းဆိုခ်င္တာက ေလာကမွာ သဘာဝတရားသာ အေကာင္းဆုံးနဲ႔အျဖစ္သင့္ဆုံးပါကြာ အစ္ကုိေျပာတာ ညီေလးနားလည္မယ္လို႔ထင္တယ္"ဆရာဝန္မွာ ေနေသာ္ ပုခုံးအားပုတ္ရင္း သတိေပးစကားေျပာလိုက္သည္။ဆရာဝန္စကား အဆုံးမွာေတာ့ ေနေသာ္ အခန္းထဲမွ ေခါင္းငု႔ံကာထြက္သြားေတာ့သည္။သူဇာအခန္းသို႔မေရာက္မီ ေနေသာ္စဥ္းစားခန္းဝင္ရသည္။ေ႐ွ႕ဆက္ရမည့္ ေန႔ရက္မ်ားအတြက္ ေနေသာ္ ရင္ေလးမိသည္ကအမွန္။
အခန္းထဲသို႔ေရာက္ေသာ္
"ကဲ ဆရာဝန္က ေဆး႐ုံကဆင္းလို႔ရၿပီတဲ့ ျပန္ၾကမယ္ ပစၥည္းေတြသိမ္းၾက"
"ေအး ေအး တူေလးတို႔သိမ္းကူပါဦးကြယ္"ေဒၚခ်ိဴေလးမွာေတာ့ ရဲထက္ တို႔သုံးေယာက္သားအား ပစၥည္း ပစၥယမ်ားသိမ္းကူခိုင္းေလသည္။ပစၥည္းမ်ားသိမ္းဆည္းၿပီး ေနေသာ္တို႔ အဖဲြ႔ ေဆး႐ုံေပၚမွဆင္းခဲ့ၾကသည္။ထို႔ႏွင့္ ေနေသာ္ကားေပၚဝယ္ သူဇာႏွင့္ ေဒၚခ်ိဴေလးတို႔ လိုက္ပါခဲ့ေတာ့သည္။ကားေပၚတြင္ ေနေသာ္တစ္ေယာက္ ကားေမာင္းေနျခင္းကုိသာ စိတ္ဝင္စားေန၍ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသေယာင္ျဖစ္ေနသည္။တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းသည္ မိမိစိတ္ကုိ ထိန္းခ်ဴပ္ေနျခင္းလားဆိုတာေနေသာ္ ေဝခဲြ၍မရႏိူင္။လမ္းတေလ်ွာက္လုံး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ေမာင္းႏွင္လာရာမိမိေနထိုင္ရာျခံဝင္းထဲသို႔ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ျခံဝင္းထဲသို႔ေရာက္လာၿပီဆိုပဲ ပထမဦးဆုံး သတိရမိသည္က ဦးသကၠတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပင္။ဦးသကၠတို႔ လင္မယားတစ္မ်ိဴးတစ္မည္အထင္နဲ႔ ရန္ကုန္ရိွ မိဘမ်ားသို႔ အေၾကာင္းၾကားပါက မိမိအတြက္ အေျခအေနမေကာင္းၿပီ။ထို႔ေၾကာင့္ ကားေပၚမွဆင္းခ်င္း ဦးသကၠတို႔ လင္မယားအား အေၾကာင္းစုံေျပာျပထားရေတာ့သည္။
"လာ လာ အထဲဝင္ၾက "သူဇာမ်က္ႏွာမွာျပဳံးလို႔ရြင္လို႔။credit imagehttp://www.pyinoolwin.info/StayDirectory.htm
"ကုိ ဒါကုိ႔အိမ္လားဟင္ ႏြယ္ေလ ဒီကုိတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူး ျပင္ဦးလြင္ဆိုတာ ႏြယ္အရမ္းေနခ်င္တဲ့ ၿမိဳ႕ ကုိရဲ႕"
"အင္းပါ အခုေနရၿပီမဟုတ္လား"သူဇာ၏စကားသံႏွင့္အမူအရာမ်ားကုိ ဦးသကၠတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ထိုအေျခအေနကုိ ေနေသာ္ နားလည္သည္။
"ဦးသကၠ ကားေပၚကပစၥည္းေတြ ခ်ေပးပါဦး ၿပီးရင္အိမ္ေပၚကအခန္းထဲထည့္ေပးေနာ္"ဦးသကၠ ေၾကာင္ေနရာမွ သတိလည္ကာ ေနေသာ္ အားေခါင္းငု႔ံျပကာ ကားထဲရိွပစၥည္း ပစၥယမ်ားအား သယ္ထုတ္ေနေတာ့သည္။
"လာ ထိုင္ၾက ဒါ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ပဲ ေဒၚခ်ိဴေလး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနၾကပါ အားမနာပါနဲ႔"
"ႏြယ္ကေတာ့ အားမနာတတ္ဘူးေနာ္ ကုိသိတယ္မဟုတ္လား ဒါနဲ႔ ဒီအိမ္က ကုိႏြယ့္ကုိေခၚလာမယ္ဆိုၿပီး မေခၚလာျဖစ္တဲ့အိမ္လားဟင္"သူဇာ၏စကားေတြေၾကာင့္ ေနေသာ္ အံျသျခင္းျဖင့္ အတိတ္ သို႔ျပန္ျပန္ ေရာက္သြားရသည္။စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ႏြယ္ကုိယ္တိုင္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ရိွေနသည္ဟုထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ေျသာ္ အတိတ္ကျပုခဲ့သည့္ ကံမ်ား ပါလာခဲ့သည္က ဒီဘဝဒီမ်ွႏွင့္ေက်ပါေတာ့ဟု စိတ္ထဲ ႀကိတ္ကာ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုေတာင္းေနခဲ့မိသည္။၁၅၀၀ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ အတိုင္းအဆမသိ တန္ခိုးႀကီးမားေနပါလား။သံေယာဇဥ္အမ်ွင္ေလးေတြက တစ္ေန႔ႏွင့္တစ္ေန႔ တိုးလာပါက ေနာက္ဆုံး သံမဏိႀကိဳးကဲ့ ခိုင္ၿမဲ
တတ္သည္မဟုတ္လား။
အေတြးစမ်ားေခတၱလြင့္ပ့်ံသြားစဥ္ အရီးျမမွ အေအးမ်ား လာခ်ခါမွ သတိစိတ္မ်ား ျပန္ဝင္ခဲ့သည္။အန္တီခ်ိဴေလးမွာေတာ့ မိမိအိမ္အား ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ျဖင့္ပင္။
"ေသာက္လိုက္ပါဦး အန္တီ ....ႏြယ္ အေအးေသာက္ဦး"
"အင္း"ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ႏြယ္ဆိုေသာ သူဇာအားအကဲခတ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ဟန္ေဆာင္သည္လား လိမ္ညာေနသည္လား။မိမိအတြက္ ဒီအခ်ိန္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အလြန္အေရးပါေသာ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါဝင္ေနခဲ့သည္။အေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ရာဆို ႏီွးေႏွာတိုင္ပင္စရာမလိုပဲ အေျခအေန ႏွင့္အခ်ိန္အခါေပၚမူတည္၍ အားကုိးရသည္။
Author by @nandasai(MSC.076)