ေႏြရာသီမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတက္ရျပီး အစိုးရ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္လ်င္ ေရႊဘိုသို႔ ေက်ာင္းတက္ရန္ျပန္ရေပသည္။ေက်ာင္းစဖြင့္ခ်ိန္သည္ ဇြန္လဆန္းပိုင္းျဖစ္၍ မိုးဦးက် အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာ့ရြာမ်ားသဘာဝအတိုင္း မိုးရြာလ်င္ လမ္းမ်ားက သြားလို႔ လာလို႔ မေကာင္းေတာ့ေပ။မိုးရြားမ်ားလ်င္ မ်ားသေလာက္ သြားေရးလာေရး ဒုကၡေရာက္ရေပသည္။အမ်ားစုက ႏြားလွည္းကို အသံုးျပဳရေသာေႀကာင့္ ႏြားမ်ားမွာလည္း ပင္ပန္းရရွာသည္။အခ်ိဳ႕ ရြံ႕ဗြက္မ်ားမွာ ႏြား၏ ခ်က္ေလာက္ထိ နက္ႀကသည္။
အခ်ိဳ႕ ရက္စက္ေသာသူမ်ားက ခ်က္ထိနက္ေသာ ရြံ႕ဗြက္ကို ႏြားက မရုန္းႏိုင္ေသာအခါ ထန္းပလက္တုတ္ကြဲေအာင္ ရိုက္ႏွက္ႀကေလသည္။ထိုသို႔ ရိုက္လို႔မွ မရုန္းႏိုင္လ်င္ ႏြား၏ေက်ာေပါ ္တြင္ မီးအနည္းငယ္ တင္၍ရွိဳ႕ႀကေသးသည္ ရက္စက္ေပစြ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ မိုးႀကီးရြားျပီးခါစ သာေရး နာေရးရွိလ်င္ လြန္စြာ ဒုကၡေရာက္ရေလသည္။သာေရး နာေရးအတြက္ ပစၥည္းပစၥယမ်ားလိုလ်င္ ေရႊဘိုသို႔ တက္၍ဝယ္ရေလသည္။ထိုသို႔ အခါမ်ိဳးတြင္ ႏြားလွည္းကို မျဖစ္မေန သံုးရေပသည္။အေဖသည္ ထိုသို႔ မိုးႀကီးရြာျပီးခါစ သာေရး နာေရးအတြက္ ေစ်းဝယ္လိုက္ေပးရန္္ အကူညီေတာင္းလ်င္ ဘယ္ေသာအခါမွ မလိုက္။အေဖ့တြင္ ေစ်းဝယ္မလိုက္သည့္ အေႀကာင္းျပခ်က္မွာ ခ်က္ေလာက္ထိနက္ေသာ ရြံ႕ဗြက္ထဲတြင္ ပစၥည္းပစၥယဝန္မ်ား လိုက္ပါလာႀကေသာ လူတို႔၏ အေလးခ်ိန္မ်ားတို႔ကို ေပါင္းျပီး မ်က္ရည္းက်ေအာင္ ရုန္းကန္ေနရေသာ ႏြားမ်ားကို သနားေသာေႀကာင့္ျဖစ္သည္။
အခုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ေရႊဘိုသို႕ ေက်ာင္းသြားတက္ရမည့္အခ်ိန္သည္ မိုးႀကီးရြာျပီးခါစအခ်ိန္ျဖစ္ေနသည္။ထို႔ေႀကာင့္အေဖသည္ ႏြားလွည္းကို အသံုးမျပဳပဲ စက္ဘီးျဖင့္ ေရႊဘိုသို႔လိုက္ပို႔ေပးရန္ စီစဥ္ခဲ႕သည္။ႏြားလွည္းသြားရခက္ခဲေသာ္လည္း စက္ဘီးအတြက္မွာ အတန္သင့္အဆင္ေျပေနေသးသည္။သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေဒသ၏ မိုးရာသီတြင္ ျဖစ္တက္ေသာ ရွားပါးနဂါးဗြက္ကိုေတာ့ သတိထားရသည္။(ဤေနရာတြင္ နဂါးဗြက္အေႀကာင္း အနည္းငယ္ေျပာျပလိုသည္။ထိုနဂါးဗြက္၏သဘာဝမွာ ႀကည့္လိုက္လ်ွင္ ပံုမွန္ဗြက္ႏွင့္ ဆင္တူသည္။သို႔ေသာ္ နဂါးဗြက္ထဲက်သြာလ်င္ေတာ႔ လႈပ္ေလ ျမဳတ္ေလ ျဖစ္သည္။အထာမသိေသာသူ ရုန္းပါက အသက္ေဘးႏွင့္နီးလွသည္။နဂါးဗြက္ ရုန္းနည္းသိေသာသူမ်ား ေသာ္မွ ေဘးက အကူပါမွရသည္။နဂါးဗြက္နစ္ေသာသူကို ေဘးနားကကူမွ အားျပဳႏိုင္ေသာ အမာတခုရွာေပးရသည္။ဗြက္နစ္ေနသူမွ ထိုအမာကိုအားျပဳကာ တခ်က္တည္း အလြတ္ရုန္းရသည္။မရုန္းႏိုင္ပါက ပထမ ျမဳတ္ေနေသာပမာဏထက္ ပိုျမဳတ္သြားေလးသည္။)
ထိုသို႔ျဖင့္ သားဖႏွစ္ေယာက္ စက္ဘီးတစီးျဖင့္ ေရႊဘိုသို႔ ထြက္လာခဲ႕သည္။အေဖ၏ေက်ာျပင္တြင္ ကြ်န္ေတာ့ကိုပါ တင္နင္းရေသာေႀကာင့္ ေခြ်းမ်ားစိုရႊဲေနေတာ့သည္။သားဖႏွစ္ေယာက္ စီးတခါ တြန္းတလွည့္ျဖင့္ခရီးဆက္ခဲ႕ေလသည္။တေနရာအေရာက္တြင္ သဲေခ်ာင္းကိုျဖတ္ရေလသည္။သဲေခ်ာင္းမွာ အေတာ္ပင္ရွည္လွ်ားလွေသာေႀကာင့္ သားဖႏွစ္ေယာက္ စက္ဘီးေပါ ္မွဆင္းကာ တြန္း၍သြားႀကရေလသည္။အေဖက ေရွ႕ကတြန္း ကြ်န္ေတာ္က ေနာက္က တြန္းျဖင့္ ခရီးဆက္ေနရသည္။သဲေခ်ာင္းလြန္ေသာ္ အေဖမွာ ဘာကိုေတြးလာသည္မသိ ကြ်န္ေတာ့ကိုေမ့ကာ စက္ဘီးစီး၍ ထြက္သြားေလသည္။
ကြ်န္ေတာ္ေအာ္ေခါ ္ေသာ္လည္း အေဖမႀကားေပ။အေဖမႀကားေသာေႀကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဆက္မေခါ ္ေတာ့ပဲ အေျပးလိုက္သည္။သို႕ေသာ္အေဖ့ကို မမွီ ေဝး၍ ေဝး၍သာ သြားေတာ့သည္။ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကေလးအရြယ္သာရွိေသးေႀကာင့္ လြန္စြာေႀကာက္လွေပသည္။ဘာကိုေႀကာက္၍ေႀကာက္မွန္းမသိ။ေႀကာက္ေႀကာက္ျဖင့္ အေဖ့ေနာက္အေျပးလိုက္သည္။သို႔ေသာ္ အေဖ့ကို မမွီခဲ႕။
ဤသို႔ျဖင့္အေဖသည္ ေပလမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ နားမည္ဟုဆိုတာ လမ္းေဘးရွိ လၹက္ရည္ဆိုင္သို႔ ဝင္ကာ လၹက္ရည္(၂)ႏွင့္ ကိတ္မုန္႔(၂)ခ်ပ္မွာလိုသည္။ဆိုင္ရွင္မွာ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္၍"ကိုေဌး…ခင္ဗ်ားတေယာက္ထဲ ဘာလို႔(၂)ခြက္(၂)ခု မွာတာလဲဗ်…"
"ကြ်န္ေတာ့သားပါတယ္ေလ"
"ဘယ္မွာလဲ ခင္ဗ်သား"ထိုအခါမွ အေဖသည္ေနာက္လွည့္ႀကည့္ကာ ကြ်န္ေတာ္ပါမလာ မွန္းသိေလသည္။
အေဖသည္ မွာထားေသာ လၹက္ရည့္ႏွင့္ မုန္႕မ်ားကိုေသာ္မွ မစားမေသာက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ စက္ဘီး ဒုန္းစီးကာ လာလမ္းကို အျမန္ျပန္နင္းခဲ႕ေတာ့သည္။စက္ဘီးကို ဒုန္းနင္းလာေသာ အေဖႏွင့္ အေျပးလာေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆံုမိေသာအခါ အေဖသည္ စက္ဘီးကို ေဒါက္ေတာင္ မေထာက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ကြ်န္ေတာ့ဆီလာကာ ကြ်န္ေတာ့ကို ေပြ႔ခ်ီ၍ အားရပါးရဖက္ထားေတာ့သည္။ကြ်န္ေတာ္လည္း အေဖ့ကိုေတြ႕မွ ျခံဳးပြဲခ် ငိုမိသည္။အေတာ္ေလးႀကာေတာ့မွ အေဖက"သား…ဘယ္နားေလး က်န္ေနခဲဲ့တာလဲ…က်န္ေနခဲ႕လည္း အေဖ့ကို ေအာ္ေခါ ္ေရာေပါ့ သားရယ္…"ကြ်န္ေတာ္လည္း အေဖ့ကို အျဖစ္ပ်က္မ်ား ျပန္ေျပာသည္။ထိုေနာက္ သားဖႏွစ္ေယာက္ စက္ဘီးျဖင့္ ေရႊဘိုသို႔ ဆက္ထြက္ခြာခဲ႕ေတာ့သည္။
ထိုအျဖစ္ပ်က္ေလးသည္ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ႕ေသာ အေႀကာင္းရာျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေသာ အေဖႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့ႀကားထဲမွ အျဖစ္ပ်က္ေလးတစ္ခုျဖစ္ေပေတာ့သည္။
MSC မိသားစုမ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ။
MSC-224
@myintlwinsoe