ေမာေတာ့ ေမာေနၿပီ
ဒါေပမဲ့ စနစ္မက်ေတာ့ ပိုေမာရတယ္
တခါတေလ ေတြးတယ္
ပီးရင္ ဘာမွ ဟုတ္တာေတြ မဟုတ္တဲ့ အရာရာ အတြက္
အခိ်န္ေတြ ေပးရတယ္
ရလာဒ္ကလည္း ထူးမျခားနားပဲ
တဝမ္းဝ ရံု အ႐ွက္လံုရံုအျပင္ ဘာမွ ပို မထူးၾကဘူး။
ပိုင္ဆိုင္မူ အနဲ အမ်ား ေပၚမူတည္ပီး
ေသာက အ႐ွိန္က အနိမ့္အျမင့္ကြာတယ္။
ေ႐ွးလူႀကီးေတြ ေျပာသလို "႐ွိပူရေသး ကုန္မွေအး"ဆိုတဲ့ စကားကို
ေသခ်ာ ေတြးၾကည့္ရင္ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သား
႐ွိလိုလည္း ပူရတာပဲ မ႐ွိေတာ့လည္း ပူရတာပဲ။
ေလာက မွ အရင္းႏွီးဆံုးနဲ႔ အနားမွာ အျမဲ႐ွိေနတာ ဒုကၡသစၥာပဲ။
ျမတ္စြာဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ စၾကဝေတးမင္း ျဖစ္မွာကိုေတာင္ စြန္႔ခြာေတာထြက္ခဲ့ေသးတာ ငါတို ့က ဘာေတြ မ်ားမို႔လည္း လို႔ ေတြးမိတယ္။
စဲြလန္းမက္ေမာစရာ ဘာမွကို ႐ွာမေတြ႔တဲ့ ဘဝေတြမွာ ဘာကိုမ်ား ဖက္တြယ္ေနမိၾကပါလိမ့္
ဇာတိ ဇရာ ဗ်ာဓိ မရဏ ကို အစဥ္လိုက္ေသေသခ်ာခ်ာေတြးမိရင္
အသက္႐ူၾကပ္ၿပီး ထိတ္လန္႔မိတယ္။
ဒါကိုပဲ ဘယာနကရသလို႔ ေခၚေလမလား ဒါမွမဟုတ္
ဘဂၤဂဥာဏ္ လို႔ သတ္မွတ္မလား
အႏွစ္မ႐ွိတာကို တျဖည္းျဖည္း ေတြးမိေပမဲ့
သမုဒယေတြေၾကာင့္ နစ္ျမဲနစ္ေနတဲ့ ဘဝေတြ အရံႈးေတြခ်ည္းပါပဲ။
သံသရာမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆံုး႐ွံုးနစ္နစ္ခဲ့ၾကဖူးၿပီ။
ေ႐ွ႕ဆက္ မဆံုး႐ွံုးေစဖို႔ အသိသတိကပ္ပီး ေနမွသာ ေတာ္ကာၾကမယ့္ ဘဝေတြထဲမွာ စိတ္ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္ခ်င္ပါၿပီ။