ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကိုသိေပမယ့္ လက္ေတြ႕မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာေယဘူယ်အားျဖင့္ အေကာင္း/အဆိုးကို ခြဲျခားနိုင္ပါတယ္။ခြဲျခားနိုင္ေပမယ့္လည္း မွားၿမဲမွားေနၾကတာ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုတာကိုေဆြးေနြးမွာပါ။ဥပမာအားျဖင့္အရက္ေသာက္တာ ၊ေဆးလိပ္ေသာက္တာ ၊ကြမ္းစားတာ၊ ဘိန္းရူတာ စသျဖင့္အေၾကာင္းအရာေတြကို လူတိုင္းနီးပါးမေကာင္းဘူးဆိုတာသိပါတယ္။သိေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ လုပ္ေနၾကတာလဲ။အစပိုင္းမွာ ေသြးသားေတြကို အေလ့အက်င့္လုပ္ခဲ့ေတာ့ ခနၶာကိုယ္ရ႕ဲေသြးသားေတြကေတာင္းတလာတယ္။အဲ့ဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ မေကာင္းဘူးေျပာလည္း ဆက္လုပ္ျဖစ္မွာဘဲ။
#ေသြးသားမ်ားကို အေလ့အက်င့့္ လုပ္ပါမ်ားလာလ်ွင္ သူတို႔သည္အခ်ိန္တန္ရင္ ေတာင္းဆိုလာၾကပါလိ္မ့္မည္။
ေနာက္တစ္ပိုင္း စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ေလာင္းကစားလုပ္တာ ၊ မိန္းမလိုက္စားတာ ၊စသျဖင့္အေၾကာင္းအရာေတြကိုမေကာင္းဘူးဆိုတာသိၾကပါတယ္။ဒီလိုဘဲစိတ္ခံစားမႈေတြကို အစပိုင္းမွာနည္းနည္းခ်င္းလိုက္ေလ်ာတ့ဲအေလ့အက်င့္ လုပ္ခ့ဲေတာ့ အခ်ိန္က်လာလ်ွင္ စိတ္ခံစားမႈကေတာင္းတ၊ေတာင္းဆိုလာတာပါ။စိတ္ကေတာင္းတလား၊ေတာင္းဆိုလာရင္ ဘာကိုမွမျမင္ေတာ့ပါဘူး။အမွား အမွန္ ၊အေကာင္း းအဆိုးလည္ းမခြဲျခားနိုင္ေတာ့ဘူး။မွားမွန္းသိလည္း လုပ္မွာဘဲ။
#စိတ္လိုအင္ဆနၵကိုလိုေလ်ာပါမ်ားရင္ သူတို႔သည္ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြမ္းကို ဖ်က္ဆီးပါလိမ့္မည္။
အာဃတစိတ္၊မုန္းတီးစိတ္၊မနာလိုဝန္တိုစိတ္၊သူတစ္ပါးကိုအထင္ေသးစိတ္ေတြဟာလည္းေတြးပါမ်ားအေလ့အက်င့္မ်ားလာရင္အဲဒါေတြစိတ္မွာအၿမဲကိန္းေအာင္းေနမယ္။
#မေကာင္းေသာစိ္တ္မ်ားအစဥ္ေတြးေနလ်ွင္မိမိနွင့္သူတစ္ပါးကို ဖ်က္ဆီးပါလိမ့္မည္။
ကြၽန္ေတာ္ဘာကို ဆိုလိုခ်င္တာလည္းဆိုေတာ့အသိတရားထက္ အေလ့အက်င့္က ပိုၿပီးအဓိက က်တယ္လို႔ေျပာခ်င္တာ။ေနာက္ၿပီး အေလ့အက်င့္မပါတ့ဲ အသိတရားဟာမခိုင္ၿမဲပါဘူး။ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ
ေလာဘေတြျဖစ္တာ မေကာင္းမွန္း သိတယ္။
ေဒါသေတြျဖစ္တာ မျဖစ္သင့္မွန္း သိတယ္။
မနာလိုဝန္တိုစိတ္ဟာ မထားသင့္မွန္း သိတယ္။
ေမတၱာတရားဟာ ေအးခ်မ္းမွန္း သိတယ္။
ဒါေပမယ့္ မလိုက္နာမက်င့္သံုးနိုင္ၾကဘူး။အသိဟာအသိအဆင့္ဘဲရိွၿပီ အေလ့အက်င့္ထိ မေရာက္လို႔ပါ။ရပ္ကြက္ထဲ အခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြ တရားေဆြးေနြးတာ က်မ္းတတ္ဆရာေတာ္ေတြ ၾသခ်ေလာက္တယ္။အဘိဓမၼာကဘယ္လို၊ သုတၱန္ကဘယ္လို၊ ဘယ္ဆရာေတာ္က ဘယ္လို၊ဟိုနည္းက ေနွးတယ္ၾကာတယ္တို႔ေျပာေနၾကတာ ေတြ႕ဖူးမွာပါ။ေလာကဓံတစ္ခုခုန႔ဲႀကံဳလိုက္တာန႔ဲ တရားမကပ္နိုင္ၾကေတာ့ဘူး။တစ္ခါတုန္းက ႐ြာဘုန္းႀကီးလိုေပါ့။သူမ်ားအေမေတြ၊ေဆြမ်ဳိးေတြေသေတာ့ တရားေဟာလိုက္တာေကာင္းမွေကာင္း။လူတိုင္းတစ္ေန႔ေသရမွာဘဲ၊ဘဝကူးသြားတာ မင္းတို႔ကိုမသိေတာ့ဘူး။ဘဝျခားသြားၿပီ မငိုန႔ဲေတာ့ဆိုၿပီး နွစ္သိမ့္ေလ့ရိွတယ္။တစ္ေန႔ ဘုန္းႀကီးမယ္ေတာ္ ေသေတာ့ ငိုတာေပါ့ဗ်ာ။႐ြာကလူႀကီးသူမေတြက ေျဖာင္းဖ်ၾကတယ္။ဘုန္းဘုန္းလည္းေဟာခဲ့တာဘဲ၊မငိုပါန႔ဲေျပာေတာ့။ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္လည္း
အဲ့ဒီတုန္းကေသတာ နင္တို႔အေမ၊အခုက ငါ့အေမ ငိုမွာဘဲတ့ဲ။ဒီပုံျပင္ေလးကို အားလံုးၾကားဖူးၾကမွာပါ။ဆိုလိုခ်င္တာက အေလ့အက်င့္ဟာ အရမ္းအေရးႀကီးပါတယ္။ဘာဝနာဆိုတာ အေလ့အက်င့္လုပ္တာပါ။ဝီရိယပိုင္းကို နည္းနည္းေျပာဦးမယ္။ေရတြင္းတစ္တြင္းဟာ ေပ ၁၀၀ အနက္မွာ ေရထြက္တယ္ ဆိုပါစို႔။၁၀ ေပအနက္ ၁၀ တြင္းတူးလို႔ေရမထြက္ပါ။ေပ ၁၀၀ တင္းတင္းျပည့္မွေရေသာက္သံုးခြင့္ရမွပါ။ဒီသေဘာတရားကို ကေလး ေတြေတာင္သိပါတယ္။မသိတာက အခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြ။ရိပ္သာေတြလည္းစံုၿပီ၊ နွစ္ေတြလည္းၾကာၿပီ ဒံုရင္းက ဒံုရင္းဘဲ။ေစတနာ၊ ကရုဏာေတြန႕ဲေျပာေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ေစာ္ကားလိုစိတ္မရိွပါ။ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ေျပာသလို ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ အဂၤလိပ္စာကို ၁၅ နွစ္ေလာက္သင္ထားတာေတာင္ မတက္ေသးဘူး။အျဖစ္သင္တာကိုး။တစ္စိုက္မတ္မတ္ မေလ့က်င့္ဘူး။ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရ႕ဲ အားနည္းခ်က္ေတြပါ။နိဂံုးခ်ဳပ္အေနန႔ဲ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္နွစ္သက္ရာကိုေ႐ြးၿပီး အေလ့အက်င့္မွန္မွန္ ဝီရိယသန္သန္ျဖင့္ ႀကိဳးစားၾကပါ မိတ္ေဆြတို႔။
အားလံုးကိုယ္စိတ္နွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။
photo-facebook
MSC-228
@mahaw