ငါးရံ႕ေျခာက္ကေပးေသာ သခၤန္းစာ
ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ရြာမွရဟန္းတကာမထည့္ေပးလိုက္တဲ႔ ငါးရံ႕ေျခာက္ကို ကိုရင္ႀကီးနဲ႔ေက်ာင္းသားက မီးဖုတ္ ဆီဆမ္းကာ ဆက္ကပ္ၾကပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ဘုန္းေပးမယ္ဆိုၿပီး ငါးရံ႕ေျခာက္ပန္းကန္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ဒါနဲ႔ပုရြက္ဆိတ္ေတြကုိ လက္နဲ႔ဖယ္ထုတ္ရင္း ဘုန္းႀကီးက စဥ္းစားပါတယ္။ "တို႔ရဲ႕ငယ္ဆရာဘုန္းႀကီးကိုသာ ဒါမ်ိဳးကပ္ရင္ ကိုရင္ႀကီးနဲ႔ေက်ာင္းသား အ႐ိုက္ခံရမွာ"လို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ေတြးေနရင္းနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေခါင္းထဲ ဘာေပၚလာသလဲဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ကဖတ္ခဲ့တဲ႔ "ေၾကာက္စိတ္" စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ မင္းတုန္းမင္းႀကီးငယ္ငယ္က ဘုန္းႀကီးကေနၿပီးေတာ့ ငါးရံံေျခာက္သိမ္းခိုင္းထားတာ ေပ်ာက္သြားလို႔ ဘုန္းႀကီးက "မင္းဒီငါးေျခာက္ျပားေလးေတာင္ မထိမ္းႏိုင္ရင္ တိုင္းျပည္ႀကီးကို ဘယ္လိုထိမ္းသိမ္းမလဲ"ဆိုၿပီး ေျပာလဲေျပာ ႐ိုက္လည္း႐ိုက္ပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းအရာကိုပဲ ဆရာလုပ္သူက သူ႔ရဲ႕ေက်ာင္းသားေတြကို စာစီစာကံုး ေရးခိုင္းပါတယ္။
ေက်ာင္းသားအမ်ားအစုကေတာ့ ဆရာ့အာေဘာ္အတိုင္း ေကာင္းပါသည္ မွန္ပါသည္ ဟုတ္ပါသည္ ဒီလိုဆိုဆုံးမခဲ့လို႔ မင္းတုန္းမင္းႀကီးဆိုတဲ့ မင္းေကာင္းတစ္ပါး ေပၚေပါက္ခဲ့ေၾကာင္း ေရးၾကပါတယ္။ ဆရာကလည္း ဒီအတိုင္းသင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဒီလုိပဲေရးၾကရပါတယ္။
အဲဒီအထဲမွာ စာအရမ္းဖတ္တဲ့ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ စဥ္းစားႏိုင္စြမ္း႐ွိတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ အမ်ားသူငါ ေရးၾကသလိုမဟုတ္ပဲ မင္းတုန္းမင္းႀကီးကို ႐ိုက္နက္ဆုံးမခဲ့ေသာ ဘုန္းၾကီး မွားပါသည္။
ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးသည္ သူစားခ်င္ေသာ ငါးရံ႕ေျခာက္ႀကီးေပ်ာက္သြားလို႔ ငါးရံ႕ေျခာက္ႀကီးနဲ႔ ဘုန္းေပးလိုက္မယ္ဟဲ့လို႔ မွန္းထားသည့္ ငါးေျခာက္ေပၚမွာ အစြဲအလမ္းႀကီးတဲ့ ရသတဏွာေၾကာင့္ မိမိေဒါသကို မထိမ္းႏိုင္သည့္အတြက္ မင္းတုန္းမင္းႀကီး ျဖစ္လာမည့္ေက်ာင္းသားေလးကို အျပင္းအထန္႐ိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ဆို ဘုန္းၾကီးသည္ ငါးရံ႕ေျခာက္ကို ဘယ္လိုသိမ္းရင္ ဘယ္ေနရာမွာ သိမ္းရင္ လုံျခဳံမႈ႐ွိတယ္ဆိုတာကို ေသခ်ာသင္ျပေပးထားရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုကေလးဘဝအရြယ္ဆိုတာ သူ႔ဥာဏ္မွီသေလာက္ သူစဥ္းစားၿပီး သိမ္းမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအရြယ္ေတြမွာဆိုတာ ဒီလိုျဖစ္တတ္တဲ့ ကေလးဘဝ သဘာဝကို နားလည္ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေသခ်ာ ဘာမွသင္ျပႏိုင္ခဲ့ျခင္းမ႐ွိလို႔ မင္းတုန္းမင္းႀကီး လက္ထက္မွာ ေအာက္ဗမာျပည္တစ္ခုလုံး အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ က်ေရာက္ေနရျခင္းႏွင့္ မင္းညီမင္းသားေတြ အခ်င္းခ်င္း မသင့္မျမတ္ျဖစ္ကာ သတ္ျဖတ္ေနၾကျခင္း ေနရာအာဏာပါဝါ လုေနၾကျခင္း စည္းလုံးညီၫြတ္မႈမ႐ွိၾကျခင္း အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ တိုင္းေရးျပည္ရာမေကာင္းရျခင္း အေၾကာင္းေတြကို ေက်ာင္းသားက သုံးသပ္ တင္ျပထားပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေရးတဲ့စာကို ဆရာက ေက်ာင္းသားေတြကို ဖတ္ျပခိုင္းလို႔ နားေထာင္ရတဲ့ေက်ာင္းသားေတြက သေဘာက်ၾကပါတယ္။
ငါတို႔လည္း ဒီလိုေရးတတ္ခ်င္တာ ဒီလိုေရးရဲခ်င္တာလို႔ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြအားလုံး သေဘာက်ေပမဲ့ သေဘာမက်တာကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာပါ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ သူကအ႐ိုက္ၾကမ္းတယ္။ သူေက်ာင္းသားေတြကို ႐ိုက္ၿပီးတိုင္း သူ႐ိုက္ရတာ မွန္ကန္ေၾကာင္းကို မင္းတုန္းမင္းႀကီးရဲ႕ဆရာဘုန္းႀကီးနဲ႔ သက္ေသထူေနက်ပါ။
သူေရးေစခ်င္တာက ဒီလို႐ိုက္ဆုံးမရတာဟာ မွန္ကန္ေၾကာင္း သို႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားက ဒီလို႐ိုက္ၿပီးဆုံးမခဲ့လို႔ တိုင္းျပည္ည့ံသြားရေၾကာင္း ေရးလိုက္ေတာ့ ဆရာဟာ အႀကီးအက်ယ္ ေပါက္ကဲြပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေတာ့ ဆရာဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ေမးပါတယ္။ သူဒီလိုေရးတာ မွားတယ္မို႔လားလို႔ ႀကိမ္လုံးကိုင္ၿပီး ေမးပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေရးတာ မွန္ပါတယ္လို႔ ေျဖခ်င္ၾကေသာ္လည္း ဆရာရဲ႕ နိမိတ္ျပေမးခြန္းနဲ႔ ႀကိမ္လုံးကို ေၾကာက္သည့္အတြက္ မွားပါတယ္လို႔ တုန္တုန္ရီရီျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ရဲပဲ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ေျဖၾကရပါတယ္။
ေနာက္ဆုံး ေထာက္ျပေဝဖန္ျပတဲ့ေက်ာင္းသားကို ေမးပါတယ္။ "မင္းေရးတာမွားတယ္မို႔လား"တဲ့၊ ေက်ာင္းသားက "ကြၽန္ေတာ္မမွားဘူး။ ဆရာကေရးပါဆိုလို႔ က်ေနာ္အျမင္ က်ေနာ္တင္ျပတာ ဆရာႀကိဳက္သလို ဆုံးျဖတ္ပိုင္ခြင့္႐ွိပါတယ္"လို႔ ေျပာပါတယ္။
အဲဒီလိုေျပာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာဟာ အႀကီးအက်ယ္ ေပါက္ကဲြကာ သူကိုင္ထားေသာ ႀကိမ္လုံးျဖင့္ ေက်ာင္းသားကို အခ်က္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ႐ိုက္ႏွက္ပါေတာ့တယ္။
ေက်ာင္းသားကလည္း သူ႔ေရးသားခ်က္ေပၚမွာ ယုံၾကည္ခ်က္ အျပည့္အဝ႐ွိေနတာမို႔ တခ်က္ေလးမွ တြန္႔မသြားခဲ့ပါဘူး။
ဆရာတခ်က္႐ိုက္တိုင္း ႏွလုံးသားမွာ နာက်င္သြားရတာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ တို႔သူငယ္ခ်င္း အႏိုင္က်င့္ခံရတယ္ တို႔သူငယ္ခ်င္းဘက္မွာ ရပ္တည္ေပးသင့္လ်က္ မရပ္တည္ေပးရဲတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကပါေတာ့တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ အဲဒီေက်ာင္းသား ဒီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသို႔ မလာေတာ့ပါဘူး။ အျခားတစ္ေက်ာင္းသို႔ ေက်ာင္းေျပာင္းသြားပါေတာ့တယ္။
အဲဒီငယ္ငယ္က ဖတ္ခဲ့ရတာေလးဟာ ရင္ထဲမွာစဲြက်န္ရစ္ခဲ့ရတာမို႔ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ႐ွိတိုင္း အမွတ္ရေနတဲ့ေဆာင္းပါးေလးျဖစ္ေလေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းအရာေလးေတြ ဘုန္းႀကီးေခါင္းထဲ ျပန္ေပၚလာပါတယ္။ စာေပဖတ္ျခင္းရဲ႕အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ တပည့္ေတြကို႐ိုက္ျခင္း မာန္မဲၿခိမ္းေဟာက္ျခင္းေတြကို လုပ္ေလ့မ႐ွိပါဘူး။
အေၾကာင္းမွန္ကိုစဥ္းစားတယ္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သူတို႔မီးဖုတ္ဆီဆမ္းၿပီး လာကပ္တာ။ သူတို႔ယူလာစဥ္က ပုရြက္ဆိတ္ေတြ လုံးဝပါလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါျဖင့္ရင္ ဘယ္ကေရာက္လာတာလဲ။ သူတို႔ယူလာစဥ္ ဘုန္းႀကီး ဘုရား႐ွိခိုးၿပီး တရားထိုင္ေနတယ္။ သူတို႔က ငါးရံ႕ေျခာက္ကပ္ဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ပုရြက္ဆိတ္ေတြက ေရာက္လာၾကတာျဖစ္တယ္။
အဲဒီအေျဖမွန္ေလး ႐ွာေဖြေတြ႔သြားေတာ့ အရာအားလံုးဟာ အေျဖမွန္ကိုရေအာင္႐ွာရင္ အေျဖမွန္ကိုေတြ႔ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းတာပါပဲ။ အေျဖမွန္ကိုလိုခ်င္ရင္ ေဒါသေတြ အမုန္းတရားေတြ မေက်နပ္မႉေတြကို ဖယ္ၿပီးၾကည့္ႏိုင္ရင္ ေတြ႕ရပါတယ္။
ေမတၱာကိုအေျခခံ၍ အေျဖမွန္ေတြ႔ေအာင္႐ွာကာ ဆရာႏွင့္တပည့္ မိဘႏွင့္သားသမီး အထက္လူႀကီးႏွင့္ ေအာက္လက္ငယ္သား အစိုးရႏွင့္ျပည္သူ အတူတကြလက္တဲြလို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ေအးခ်မ္းေသာ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကပါေစ..