Images Credit - Original Source
ဟိုးးေရွးေရွးတုန္းက ရြာေလးတရြာမွာ ထင္းခုတ္သမားတေယာက္ရွိတယ္။ သူဟာ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေတာထဲကိုသြားၿပီး သစ္ပင္ႀကီးေတြကို ခုတ္တယ္။ ရလာတဲ႔သစ္ေတြကို မီးေသြးဖုတ္ၿပီး မီးေသြးေတြကိုေရာင္းကာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳပါတယ္။
Images Credit - Original Source
ဒီလိုနဲ႔ တေန႔ေသာအခါ သစ္ပင္ႀကီးတပင္ကို ခုတ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ယင္းသစ္ပင္ကိုေစာင့္တဲ႔ သစ္ပင္ေစာင့္နတ္က အမ်က္ထြက္စိတ္ဆိုးၿပီး ကိုယ္ထင္ရွားျပကာ ထင္းေခြသမားကိုေျပာတယ္။
“အိုလူသား၊ အဘယ္ေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္အိမ္ကို ဖ်က္ဆီးေနရတာလဲ၊ သင့္မွာ ကၽြႏ္ုပ္အိမ္ကို အခုလိုဖ်က္ဆီးဖို႔ အခြင့္အာဏာမရွိ။ သင္ ဒီအပင္ကိုခုတ္လို႔ ပိုက္ဆံရသလား…?”
ဒီေတာ့ ထင္းခုတ္သမားက “ဟုတ္ပါတယ္ အသွ်င္နတ္မင္း၊ ကၽြန္ေတာ္က သစ္ပင္ေတြကိုခုတ္ၿပီး မီးေသြးဖုတ္ပါတယ္။ မီးေသြးေတြကိုေရာင္းကာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳရပါတယ္”
“ေၾသာ္..ဒီလိုလား၊ ေျပာစမ္းပါဦး၊ အသင္လူသား ဒီအလုပ္လုပ္လို႔ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရသလဲ၊ မိသားစုကိုဘယ္လို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သလဲ" လို သစ္ပင္ေစာင္နတ္က ေမးလိုက္ေသာအခါ သစ္ခုတ္သမားက မိသားစုကို ေကၽြးေမြးျပဳစုပံုအေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“ဒီလိုပါ အသွ်င္နတ္မင္း…ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ဖုတ္လို႔ရတဲ႔မီးသြီးကိုေရာင္းၿပီး ဆန္ဆီဆားအနည္းငယ္၀ယ္ၿပီး မိသားစုစား၀တ္ေနေရး ဖူလံုေအာင္လုပ္ရပါတယ္။ က်န္တာကို အေၾကြးလည္းဆပ္ရပါတယ္၊ ျပန္ၿပီးေတာ့လည္း ေခ်းငွါးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုနဲ႔အတူ အိုမင္ၿပီးျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ကိုလည္း ေကၽြးေမြးထားပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ငယ္ငယ္က ေကၽြးေမြးခဲဲ႔တဲ႔မိခင္ကို အေၾကြးျပန္ဆပ္တာပါ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကေလး(၂)ေယာက္ကိုလည္း ေကၽြးေမြးျပုစုရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္ႀကီးလာတဲ႔ခါ သူတို႔ဆီမွာတလွည့္ ျပန္စားရမွာျဖစ္လို႔ ေခ်းထားတဲ႔သေဘာျဖစ္ပါတယ္” လို႔ သစ္ခုတ္သမားက ရွင္းျပလိုက္တယ္။
သစ္ပင္ေစာင့္နတ္ႀကီးက “ေအာ္... သင္လူသားဘ၀ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆင္းရဲတာပါလား” ဆိုၿပီး “ ေရာ့…အကၽြႏ္ုပ္ သင့္ကုိ ဒီပုလင္းကိုေပးလိုက္မယ္။ သင့္စိတ္ထဲမွာ တခုခုကိုလိုခ်င္တဲ႔အခါ ဒီပုလင္းကိုေျပာၿပီး ေတာင္းေလ။ သင္လိုခ်င္တာကို ရလိမ့္မည္။ တခုေတာ့ သတိထားရမယ္။ သင္လိုခ်င္တာကိုရၿပီးသည္ႏွင့္ 'ေတာ္ၿပီ' လို႔ ေျပာဖို႔ မေမ႔ေစနဲ႔၊ အဲဒီလို 'ေတာ္ၿပီ' လို႔မေျပာမိရင္ သင့္အတြက္ အသက္အႏၲရာယ္ပါရွိနဳိင္တယ္” ဆိုၿပီး မွာလိုက္တယ္။
ထင္းေခြသမားဟာ အားရ၀မ္းသာနဲ႔ အိမ္ျပန္လာၿပီး သူအလိုရွိသမွ် ဆန္ဆီဆားစတဲ႔ ပစၥည္း၀တၳဳေတြ႔ကို ပုလင္းေလးဆီက ေန႔တိုင္းေတာင္းယူပါတယ္။ ေတာင္းယူၿပီးတိုင္း သစ္ပင္ေစာင့္နတ္မင္းမွာလို္က္တဲ႔အတိုင္း “ေတာ္ၿပီ” လို႔လည္း အၿမဲတမ္းေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထင္းေခြသမားဟာ ကိုယ္လိုခ်င္တာမွန္သမွ်ကို လိုခ်င္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ရေနတဲ႔အတြက္ေၾကာင့္ ကုိယ့္မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ပူပင္စရာမလိုေတာ့ရံုတင္မက အိမ္နီးနားခ်င္း ပါတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ေရာင္းစားႏိုင္လို႔ စီးပါြးတက္လာၿပီး အိမ္ႀကီးယာႀကီးလည္း ေဆာက္လာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
Images Credit - Original Source
သူ႔တို႔ရြာမွာ ကုန္စံုဆိုင္ႀကီးတဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ႔ ဆိုင္သည္တေယာက္ရွိတယ္။ ယင္းဆိုင္သည္ဟာ ထင္းေခြသမားႏွင့္ တျခားအိမ္နားပါတ္၀န္းက်င္ကလူေတြ သူ႔ဆိုင္မွာ ဆန္ေတြ၊ ဆားေတြ လာမ၀ယ္ၾကေတာ့တာကို သတိျပဳမိလာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ထင္းေခြသမားကလည္း အိမ္အႀကီးႀကီးေဆာက္တာကို သတိျပဳမိလာတဲ႔အခါ "ဒီလူဘာေၾကာင့္ ဒီလုိခ်မ္းသာလာတာလဲ" စဥ္းစားၿပီး အေျဖရွာေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဆိုင္သည္က ထင္းေခြသမားမွာ ပုလင္းေလးတလံုးရွိတာကို သိသြားၿပီး ယင္းပုလင္းကိုရေအာင္ယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဆိုင္သည္ဟာ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္ကိစၥမ်ားႏွင့္ တခါတေလ တျခားတိုင္းျပည္ေတြကိုလည္း ခရီးသြားေလ႔ရွိပါတယ္။ တခုေသာလကြယ္ညမွာ ထင္းေခြသမားဆီက ပုလင္းကို ရေအာာင္ခိုးယူၿပီး ေလွတစီးႏွင့္ ပင္လယ္ျပင္မွာ အယင္သြားေနက်အတိုင္း တျခားတိုင္းျပည္ေတြကို ခရီးထြက္ပါေတာ့တယ္။
Images Credit - Original Source
ဆိုင္သည္ဟာ သြားယင္းလာယင္း တျခားတိုင္းျပည္ေတြကိုေရာက္ရင္ ေရာင္းဖို႔စိတ္ကူးနဲ႔ ပုလင္းကို ဆားေတြအမ်ားႀကီးထုတ္ေပးဖို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဆိုင္သည္ေေျပာတဲ႔အတိုင္း ပုလင္းေကလည္းဆားေတြကို ထုတ္ေပးေနပါတယ္။ အဲဒီလို ဆားေတြကို အဆက္မျပတ္ ထုတ္ေပးေနယင္း အေတာ္ၾကာတဲ႔အခါ ေလွထဲမွာ ဆားေတြျပည့္လာပါေတာ့တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဆိုင္သည္ဟာ “ေတာ္ၿပီ” ဆိုတဲ႔စကားကို မသင္ခဲ႔ရပါ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေလွဟာ ဆားအေလးကိုမခံႏိုင္ေတာ့ပဲ ပင္လယ္ထဲမွာ ျမဳပ္က်သြားခဲ႔ပါေတာ့တယ္။
ယင္းပုလင္းလည္း ေလွျမဳပ္တဲ႔ထဲ အတူပါသြားၿပီး ပင္လယ္ၾကမ္းျပင္မွာ ယေန႔ထက္ထိ ဆားေတြကို ထုတ္ေပးေနပါေတာ့တယ္။