သင္ဟာ မိဘတစ္ေယာက္(ဒါမွမဟုတ္)ကေလးေတြနဲ႔ အလုပ္ လုပ္ေနရသူဆုိလွ်င္ ကေလးေတြမွာ ျဖစ္တက္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈကုိ သိထားသင့္ပါတယ္။နားလည္ထားသင့္ပါတယ္။ဘာေႀကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဟာ ႏုနယ္ေသးသလုိ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ အစဥိအျမဲသင္ယူေနႀကလုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီလုိ သင္ယူေနတဲ့ကေလးေတြရဲ႕စိတ္ကုိ လုိရာပုံစံေျပာင္းေပးလုိ႔ရပါတယ္။အဲဒီလုိေျပာင္းတဲ့အခါမွာ ကေလးငယ္ေတြကုိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သူေတြအေနနဲ႔ သိထားရမယ့္အေႀကာင္းေလေတြရွိပါတယ္။
ဘယ္လုိအေႀကာင္းအရာေတြကုိ သိထားရမလဲဆုိေတာ့ ကေလးေတြဟာ သူတုိ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာျဖစ္ေနတဲ့ သင္ယူစရာ အတုယူစရာမွန္သမ်ွကုိ သင္ယူေန အတုယူေနႀကတဲ့အတြက္ေႀကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ကေလးေတြဟာ အသိဥာဏ္ဖြံ႔ျဖဳိးမႈ အားနည္းတာ ဗဟုသုတနည္းပါးတာတုိ႔ေႀကာင့္ သူတုိ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ျဖစ္စဥ္တုိင္းကုိ အမွားအမွန္ ေဝဖန္ပုိင္းျခားႏုိင္စြမ္း မရွိပါ။အဲဒီလုိ ေဝဖန္ပုိင္းျခားႏုိင္စြမ္းမရွိတဲ့ ကေလးေတြကုိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးသူတုိ႔က သင္ယူတာမမွားေအာင္ အတုယူမမွားေအာင္ လမ္းညႊန္ျပသေပးရပါမယ္။အဲဒီလုိ လမ္းညႊန္ျပသတာဟာ ကေလးေတြရဲ႕စိတ္ကုိ လမ္းမွန္သုိ႔ တည့္မတ္ေပးရာလဲ ေရာက္ပါတယ္။
ကေလးေတြကုိ လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ေပးတာဟာလည္း ကေလးေတြရဲ႕ အတြင္းစိတ္မွာျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ခံစားမႈကုိ ပုိမုိေပၚလြင္ေစပါတယ္။ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈေတြ ေပၚလြင္လာျပီးဆုိရင္ ကေလးေတြဟာ ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိးစိတ္ ျဖစ္လာဖုိ႔အတြက္ နိဒါန္းပ်ဴိးတာလုိ႔ ေခၚဆုိႏုိင္ပါတယ္။အေႀကာင္းမွာ အဲဒီကေလးေတြဟာ သူတုိရဲ႕စိတ္ခံစားမႈေပၚမွာ မူတည္ျပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနမွာ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ ေနထုိင္တက္ႀကတာေႀကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ လူႀကီးတစ္ေယာက္လုိ သန္သန္မာမာ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ သြားႏုိင္လာႏုိင္မရွိေပးမယ့္ သူတုိ႔နဲ႔မွ်တတဲ့ သူတုိ႔မွာရွိတဲ့ခြန္အားေတြကုိ အသုံးျပဳျပီး သန္သန္မာမာလူတစ္ေယာက္လုိ သြားခ်င္လာခ်င္ႀကပါတယ္။ဒါဟာ ကေလးေတြရဲ႕ ပထမဆုံး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ သင္ယူလုိက္တဲ့အသိပဲျဖစ္ပါတယ္။ကေလးေတြဟာ အဲဒီလုိအသိမွာတင္ ရပ္တန္႔မေနဘဲ သူတုိ႔ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ဖြံျဖဳိးမႈႏွင့္အညီ သူတုိ႔အသိကုိ ထပ္ဆင့္တုိးအတုခုိးျပီး လုပ္လာႀကပါတယ္။အဲဒီလုိ ျပဳမူလုပ္တဲ့အခါ ကေလးေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ဆႏၵအတုိင္း သူတုိ႔ျဖစ္ခ်င္တာကုိ လုပ္ေဆာင္ႀကပါတယ္။
အသိဥာဏ္ဖြံ႔ျဖဳိူမႈ မရင့္သန္ေသးတဲ့ သူတုိ႔အရြာ္ကေလးေတြဟာ ဘာကုိမွ ေတြးေတာ စဥ္းစားမေနဘဲ စိတ္ထင္တုိင္း ျပဳလုပ္တက္ႀကတာ္ဆုိေတာ့။ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ကေလးအခ်င္ခ်င္ ေဆာ့ကစားစရာက အမွတ္မထင္ေခ်ာ္လဲသြားပါလိမ့္မယ္။အဲဒီလုိေခ်ာ္လဲသြားတဲ့အခါ ကေလးရဲ႕စိတ္ဟာ ေဘးပတ္ဝန္က်င္းရဲ႕အားရုံစူးစုိက္မႈကုိ တစ္ခဏခ်င္ ရွာလုိက္တက္ပါတယ္။အဲဒီလုိရွာတန္အခုိက္အတန္႔မွာ သူေခ်ာ္လဲျခင္းအေပၚ အာရုံစူးစုိက္မႈမရွိတာကုိ သိသြားမယ္။အဲဒီလုိသိသိခ်င္း အဲဒီကေလးဟာအေတြးတစ္ခုကုိ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္တယ္။ဘယ္လုိသိသလဲဆုိေတာ့' ေျသာ္ငါဒီလုိေခ်ာ္လဲတာဟာ ဘယ္သူမွလုပ္လုိ႔မဟုတ္ဘူး။ငါကုိယ္တုိင္လုပ္လုိ႔ဒီလုိမ်ဴိးျဖစ္တာ။ငါမငုိဘူး။ငါလဲရင္ျပန္ထမယ္'လုိ႔သိသြားတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မိဘ (ဒါမမဟုတ္)ကေလးေတြ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးသူတစ္ေယာက္' အမေလးလုပ္ႀကပါဦး။ကေလးနာသြားျပီး'ဟူ၍ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာနဲပ ကေလးဆီေျပးသြားမယ္။အဲဒီလုိ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာျဖစ္တာကုိ သူ႔အေပၚအာရုံစူးစုိက္မႈရွာေနတဲ့ ကေလးဟာ ေတြ႔လုိက္တဲ့အခါမွာ ေစာေစာတုန္ကသူေတြးထားတဲ့ ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိးခ်င္တဲ့စိတ္ဟာ ႀကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သလုိျဖစ္သြားျပီး အဲဒီစိတ္ေနရာမွာ သူတစ္ပါးကုိ အားကုိးလုိစိတ္က ခ်က္ခ်င္းဆုိလုိ အစားထုိးဝင္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။အဲဒီလုိဝင္ေရာက္လာတာနဲ႔ ဒီကေလးဟာကုိယ့္အားကုိယ္ကုိးခ်င္တဲ့စိတ္ကုိ မဆုံးရႈံးသင့္ဘဲ ဆုံးရႈံးလုိက္ရပါလိမ့္မယ္။
MSC-112
written by @khaylay
photo from google image