ပူျပင္းသည့္ ေႏြဦးရဲ႕ နံနက္ခင္းမွာ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးဟာ ေတာက္ပၾကည္လင္ေနသည္။ ထြက္သစ္စ ရြက္သစ္ႏုႏုေလးမ်ားေပၚသို႔ ေနေရာင္ျခည္သည္ လႊမ္းျခံဳထားေလသည္။ ဆိုင္ေ႐ွ႕ ကြၽန္းပင္ထိပ္ဖ်ားမ်ားေပၚတြင္ ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္သည္ သူ႐ူးတစ္ေယာက္သဖြယ္ ဂနာမျငိမ္ျဖစ္လ်ွက္ ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္းေနသည္။ ေလျပင္းတစ္ခ်က္ ေဝ့လိုက္တိုင္း လမ္းေပၚတြင္ ဖုန္မ်ား အလံုးလိုက္ အလိပ္လိုက္ ေလႏွင့္အတူ လြင့္ပါသြားေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိုေႏြဥတု၏ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ဂ႐ုမျပဳႏိုင္ပဲ ဆိုင္ထဲတြင္ အလုပ္႐ႈပ္လ်က္႐ွိေနသည္။ ဤကဲ့သို ပူျပင္းသည့္ ေႏြရာသီတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေအးဆိုင္ကေလးတြင္ ေရာင္းသူဝယ္သူမ်ားျဖင့္ စည္ကားလ်က္႐ွိေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆိိုင္ကေလးသည္ ရန္ကုန္ျပည္လမ္းမၾကီး၏ ေဘးတစ္ဖက္တြင္တည္႐ွိပါသည္။ ယခင္ႏွစ္ေတြတုန္းက ဆိုင္ေ႐ွ႕တြင္ ပိေတာက္ပင္၊ ဗာဒံပင္တို႔ျဖင့္ အရိပ္အာဝါသေကာင္းခဲ့ပါသည္။ ယခုတြင္ေတာ့ လမ္းတိုးခ်ဲ့မည့္ စီမံကိန္းေၾကာင့္ လမ္းႏွင့္မလြတ္ကင္းသည့္ အပင္မ်ားခုတ္လွဲၾကရာတြင္ က်ေနာ္တို႔ဆိုင္ေ႐ွ႕မွ ထိုသစ္ပင္ႀကီးမ်ားလည္း ပါသြားခဲ့ေလသည္။ သစ္ပင္ဝါးပင္ မ႐ွိေတာ့သျဖင့္ အရိပ္လည္းမ႐ွိေတာ့ေပ။ အရိပ္မ႐ွိသျဖင့္ ေန႔ခင္းေန႔လည့္ အပူ႐ွိန္မ်ားသည့္ အခ်ိန္တြင္ မခံစားႏိုင္ေအာင္ ပူေလာင္လွေပသည္။
"အရာဝတၳဳတစ္ခု မ႐ွိေတာ့မွ ထိုအရာ၏တန္ဖိုးကို ပို၍နားလည္လာေပသည္။"
သစ္ပင္ႀကီးမ်ားမ႐ွိေတာ့မွ ထိုသစ္ပင္ႀကီး၏ တန္ဖိုးကိုသိ႐ွိခဲ့ရပါသည္။
ထိုအျပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔တြင္ အျခားသတိမျပဳမိသည့္ တန္ဖိုး႐ွိသည့္အရာမ်ားစြာ ရွိပါေသးသည္။ ထိုအရာမ်ား၏တန္ဖိုးကို သိ႐ွိနားလည္ေအာင္ႀကိဳးစားသင့္ပါသည္။
စတီးမစ္မိသားစုဝင္အားလံုး တန္းဖိုး႐ွိသည့္အရာမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ထားႏိုင္ၿပီး တန္ဖိုးသိႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ........။
Author By Jhon
MSC-046
Photo By Google Image